Αν η αστυνομική βία ήταν «μεμονωμένο περιστατικό» δεν θα συζητούσαμε γι’ αυτήν κάθε τρεις και λίγο: απαγόρευση διαδηλώσεων στο Πολυτεχνείο και καταστολή της διαδήλωσης του ΚΚΕ, απαγόρευση εκδηλώσεων μνήμης στις 6/12, εισβολές ΜΑΤ στο ΑΠΘ, διάλυση συγκεντρώσεων, Νέα Σμύρνη και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Αν ήταν οι ΕΔΕ να αποδώσουν αποτέλεσμα θα είχαν αποδώσει τόσα χρόνια. Όμως η κρατική καταστολή αυξάνεται.
Μάλιστα ένας βουλευτής της ΝΔ μας είπε πως ξυλοκοπήθηκε από την αστυνομία «ο τάδε που ήταν στην τάδε πολιτική ομάδα». Ε και; Δικαιολογεί η πολιτική ταυτότητα του θύματος την αστυνομική βία; Από που κι ως που βουλευτές της ΝΔ (ή άλλα μέλη της ΝΔ!) έχουν το δικαίωμα να δημοσιοποιούν προσωπικά στοιχεία θυμάτων βίας; Από που παίρνουν τα στοιχεία αν όχι από υπηρεσίες του κράτους; Πέρα από την νομιμοποίηση της αστυνομικής βίας έχουν αναλάβει να νομιμοποιήσουν και τον χαφιεδισμό;
Η κλιμάκωση της καταστολής εκ μέρους της κυβέρνησης δεν αποτελεί απλά εμμονή, όπως επαναλαμβάνουν επίσης... εμμονικά ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και άλλες πολιτικές δυνάμεις. Μία τέτοια εξήγηση καθαγιάζει την εξουσία του κεφαλαίου και είναι πολύ βολική – αν όχι ευπρόσδεκτη - για την κυβέρνηση. Ας δούμε λίγο έξω από τα σύνορα, στα κράτη-μέλη της ΕΕ, που επίσης έχουμε πανδημία, κατάρρευση των δημοσίων συστημάτων υγείας, ανυπαρξία μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, μόρφωσης και στα ΜΜΜ.
- Μέσα στην πανδημία, στη Γαλλία, ψηφίστηκε εν μέσω μεγάλων λαϊκών αντιδράσεων ο νόμος για την «καθολική ασφάλεια», μέτρο έντασης της καταστολής και της λογοκρισίας.
- Μέσα στην πανδημία, στην Ισπανία – της σοσιαλδημοκρατικής/“προοδευτικής” διακυβέρνησης- απαγορεύτηκαν πριν λίγες μέρες ακόμα και οι διαδηλώσεις για την μέρα της γυναίκας, διαδηλώσεις με μεγάλο ιστορικό φορτίο στην Ισπανία.
Τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ δεν τις ενώνουν εμμονές, αλλά η συμφωνία τους στην στρατηγική της ΕΕ, η εξυπηρέτηση των απαιτήσεων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Τους ενώνει η διαχείριση της νέας οικονομικής κρίσης σε βάρος των λαών, που είναι εκτεθειμένοι και στην πανδημία αλλά και στην φτώχεια, την ανεργία, την ανασφάλεια. Τους ενώνει η αξιοποίηση της πανδημίας ως πρόσχημα για να θωρακίσουν περαιτέρω την δικτατορία του κεφαλαίου, στοχοποιώντας τον λαό, τους αγώνες και το κίνημά του. Η κυβέρνηση της ΝΔ, ως γνήσιος εκφραστής του δόγματος “νόμος και τάξη”, παρέλαβε ένα ήδη ασφυκτικό νομοθετικό πλαίσιο για τις λαϊκές ελευθερίες (εμπλουτισμένος τρομονόμος, περιορισμός απεργιακού δικαιώματος, μετατροπή σε ιδιώνυμο λαϊκών διαμαρτυριών ενάντια στους πλειστηριασμούς κ.ά) και το αναβαθμίζει.
Η κρατική καταστολή έρχεται να επιβάλει την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Οι καθημερινές επιχειρήσεις – ακόμα και στρατιωτικού χαρακτήρα - ομάδων της αστυνομίας σε γειτονιές περιλαμβάνουν μάλιστα και μία ακόμη κυβερνητική επιδίωξη: να εμπεδωθεί στον λαό το αίσθημα ότι “φταίει” για την εξάπλωση της πανδημίας. Και επειδή “φταίει” θα πρέπει να υποστεί την αστυνομοκρατία. Λες και όσοι βγαίνουν για έναν περίπατο ήταν αυτοί που πχ έπρεπε να θωρακίσουν το σύστημα υγείας και δεν το έκαναν...
Ο περιορισμός των λαϊκών ελευθεριών, η ένταση της κρατικής καταστολής, η επιβολή απαγορεύσεων στις λαϊκές διαδηλώσεις και την συνδικαλιστική δράση, η χυδαία προσπάθεια της κυβέρνησης να αποποιηθεί τις εγκληματικές της ευθύνες για την διαχείριση της πανδημίας είναι πολύ σοβαρές υποθέσεις. Τόσο σοβαρές που δεν πρέπει η συζήτηση να κλείσει με βολικές, δικομματικές κόντρες στη βουλή, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση. Τόσο σοβαρές που δεν απαιτούν απλά λόγια και θρήνους. Απαιτούν η οργή και η ανασφάλεια να μεταφραστούν σε οργάνωση, διεκδίκηση, συλλογικότητα, αλληλεγγύη, μαζική δράση. Κάτω από τις μάσκες υπάρχει φωνή, υπάρχουν αιτήματα για την προστασία της υγείας και της ζωής του λαού, υπάρχει η καταδίκη της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής, υπάρχει το “ως εδώ” με την αστυνομική βία.
Το ΚΚΕ, εδώ και ένα χρόνο, παλεύει έτσι ώστε απέναντι στον αυταρχισμό να εκφραστεί μια οργανωμένη λαϊκή “απειθαρχία”. Το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει, γιατί στο δρόμο τελικά θα κριθεί η αναμέτρηση με αυτή την πολιτική και εκεί θα μετρηθεί και η κάθε πολιτική δύναμη. Ιδού η Ρόδος…
Ο Νίκος Ρεμπάπης είναι μέλος του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ