Οι δημοσκοπήσεις στο Βερολίνο δείχνουν ένα δύσκολο αλλά όχι πλέον αδιανόητο σενάριο εν όψει των Εκλογών της 26ης Σεπτεμβρίου, την ανάδειξη των Πρασίνων σε πρώτο κόμμα και τον υποβιβασμό της CDU-CSU στην δεύτερη θέση.
Οι δημοσκοπήσεις όμως αποτυπώνουν και το πώς βλέπει η κοινή γνώμη της ισχυρότερης ευρωπαϊκής χώρας την προοπτική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μια θεματική ενότητα που λάμπει διά της απουσίας της τόσο στον εσωκομματικό όσο και στον διακομματικό πολιτικό διάλογο και αντιπαράθεση των κομμάτων με εξαίρεση την ακροδεξιά Εναλλακτική για την Γερμανία AfD.
Την δημοσκόπηση που αποτυπώνει τις διαθέσεις της γερμανικής κοινής γνώμης σε σχέση με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση διεξήγαγε το έγκυρο Ινστιτούτο Allensbach και οι διαπιστώσεις είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητικές.
Αν μέχρι τώρα στην Ε.Ε Ευρωζώνη το κυρίαρχο ερώτημα ήταν αν θα θελήσουν οι ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας στο Βερολίνο να εγκαταλείψουν την ευρωπαϊκή ακινησία που υιοθέτησε η πρώτη κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού μετά την Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κρίση του 2008, τώρα τα ευρήματα της δημοσκόπησης νομιμοποιούν και το ερώτημα αν μπορούν.
Έχετε εμπιστοσύνη στην Κομισιόν; Μόνον 21% των ερωτηθέντων απαντά θετικά έναντι του 30% που είχε καταγραφεί το 2019.
Την ίδια στιγμή το 50% δηλώνει ότι έχει εμπιστοσύνη στην Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση.
Σε ότι αφορά το καυτό θέμα της επάρκειας των Εμβολίων μόνον το 8% πιστεύει ότι η Γερμανία ωφελήθηκε από τις προμήθειες της Ε.Ε με το 46% να απαντά αρνητικά και το 39% να ζητά η προμήθεια εμβολίων να επαναπατρισθεί από την Ευρώπη στα Εθνικά Κράτη.
Συνολικά μόνον το 12% θέλει αυξημένες αρμοδιότητες για την Ε.Ε., ενώ το 63% βρίσκει ότι η Ένωση είναι υπερβολικά γραφειοκρατική.
Τέλος το 58% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η Γερμανία πληρώνει για λογαριασμό των
υπερχρεωμένων χωρών – μελών της Ευρωζώνης.
Η παραπάνω δημοσκόπηση εξηγεί την απουσία της Ευρώπης στον προεκλογικό διάλογο, αλλά και την αλλαγή Ατζέντας της AfD που εγκατέλειψε το Προσφυγικό και ύψωσε το λάβαρο του Dexit, της αποχώρησης δηλαδή της χώρας από την Ε.Ε
Η πολιτική Ελίτ της Γερμανίας μετά την Κρίση του 2008 και κυρίως μετά την έναρξη της Κρίσης της Ευρωζώνης την Άνοιξη του 2010 είχε σαν άλλοθι της άρνησής της να συναινέσει σε μια κοινή θωράκιση την αρνητική στάση της κοινής γνώμης την οποία εντέχνως τροφοδοτούσαν.
Όταν μετά το 1969 ο Μπραντ έκανε την μεγάλη ανατροπή αποδεχόμενος την εδαφική συρρίκνωση της χώρας υπέρ κυρίως της Πολωνίας αλλά και την διαίρεση της χώρας σε δύο κράτη η κοινή γνώμη κατάλληλα χειραγωγημένη δεν στάθηκε εμπόδιο παρά το γεγονός ότι επί δύο δεκαετίες η Βόννη διεκδικούσε τα σύνορα του 1937 με τον Αντενάουερ να αποκαλεί την Ανατολική Γερμανία Σοβιετική Ζώνη Κατοχής ή ακόμη χειρότερα Μέση Γερμανία καθώς η πραγματική Ανατολική Γερμανία δεν ήταν άλλη από την Βορειοδυτική Πολωνία.
Αλλαγή του Συντάγματος και των Ευρωπαϊκών Συνθηκών για να μπορέσουν να καταργηθούν ο κόφτης χρέους και να τροποποιηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, ευρωσκεπτικιστική στην πλειοψηφία της κοινή γνώμη όλα μαζί αθροιστικά υπαγορεύουν μειωμένες ευρωπαϊκές προσδοκίες ακόμη και στην περίπτωση που η πράσινη Αναλένα Μπάερμποκ διαδεχθεί την Άγγελλα Μέρκελ στην Καγκελαρία.
Τηρουμένων των αναλογιών όλοι όσοι προσδοκούν ουσιαστική αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής του Βερολίνου παραπέμπουν στους οπαδούς του ΚΚΕ και του ΕΑΜ που πανηγύριζαν για την ήττα του Τσόρτσιλ το 1945 και προσδοκούσαν αλλαγή της βρετανικής πολιτικής στην Ελλάδα από τον διάδοχο του Ηντεν στο Υπουργείο Εξωτερικών τον παλαίμαχο αριστερό συνδικαλιστή Μπέβιν πρόεδρο μετά το 1917 της επιτροπής «Κάτω τα χέρια από την Ρωσία»…
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος