Ξεκινήσαμε τις πρόβες πριν ξεσπάσει η πανδημία. Το καλοκαίρι τρεις ηθοποιοί νόσησαν και σταματήσαμε για καιρό - ευτυχώς, όλα καλά. Αλλάξαμε τα κείμενα για να προσαρμοστούμε στη συγκυρία. Τον τελευταίο καιρό τα ξαναλλάζουμε. Αφαιρούμε αρρώστια, ελπίζοντας ότι η συνθήκη θα είναι εντελώς διαφορετική το φθινόπωρο.
Αν όλα πάνε καλά, οι «Απαρατήρητοι» (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ), με τη σκηνοθετική υπογραφή της Ελένης Σκότη, θα ανέβουν την επόμενη σεζόν στο θέατρο Επί Κολωνώ. Η ταμίας στο σούπερ μάρκετ, ο ντελιβεράς, η κυρία στα διόδια, ο τραυματιοφορέας, η οδοκαθαρίστρια, ο παρακαδόρος στο πλοίο, η τηλεφωνήτρια, ο θυρωρός και η ταξιθέτρια θα αποκτήσουν δεύτερη ζωή.
Είναι και δεν είναι αυτοί που γέλασαν και έκλαψαν στα διήγηματά μου. Είναι το ίδιο κουρασμένοι, το ίδιο βυθισμένοι στη μονοτονία και την ανία, με το ίδιο διεισδυτική ματιά στην παρατήρηση των άλλων, με το ίδιο πλούσια εσωτερική ζωή. Αλλά είναι και επιβαρυμένοι από τις δυσκολίες που έφερε στην καθημερινότητά τους η πανδημία, με περισσότερο άγχος και μεγαλύτερες αγωνίες, με πιο βαθύ το βίωμα της μοναξιάς.
Η Κατερίνα-Κασσάνδρα έγινε φίλη με τις οδοκαθαρίστριες που δουλεύουν στην περιοχή της. Της δάνεισαν και τα σύνεργά τους για να εξοικειωθεί. Η Δήμητρα ακούει υπομονετικά πια όταν την καλούν για κάποια προσφορά, γιατί ξέρει τι συμβαίνει στο κεφάλι της κοπέλας που κάνει τη μια κλήση μετά την άλλη για να πουλήσει κάτι. Ο Σωτήρης «έδιωξε» τη σύζυγο του θυρωρού και έφερε σπίτι τη μαμά του που θέλει να μαθαίνει τα πάντα για όσους εργάζονται στην πολυκατοικία με τα γραφεία. Και ο Νώντας θα ήταν ο δικαστικός κλητήρας αλλά τον βάραινε πολύ αυτή η ιστορία και έγινε ντελιβεράς που, τουλάχιστον, ερωτεύτηκε τη Λένα που μυρίζει ζυμάρι. Η Κάτια, σε μια πολύ πρωινή βάρδια στα διόδια, μαγεύτηκε από τα χρώματα στο χάραμα και τραγούδησε, ενώ η Μαρία, ταξιθέτρια, κόντεψε να τρελαθεί όταν έκλεισαν τα θέατρα και δεν ήξερε πότε θα ξανανοίξουν. Ο Αλέξανδρος τα είδε όλα στο πλοίο το πρώτο καλοκαίρι του κορονοϊού και ο Γιάννης, ο τραυματιοφορέας, είδε ακόμη περισσότερα στο νοσοκομείο.
Επειδή τα θέατρα έκλεισαν και επειδή η πανδημία ανέτρεψε τα πάντα, οι πρόβες κράτησαν πολύ. Σταμάτησαν, ξανάρχισαν, έγιναν διαδικτυακές, μεταφέρθηκαν στον κήπο, μετά πάλι οθόνη. Στο μεταξύ έφυγαν και ήρθαν ηθοποιοί, άλλαξαν ρόλους, γράφτηκαν κείμενα από την αρχή, μετά ξεγράφτηκαν, δέκα ηθοποιοί, τελικά εννιά.
Το μόνο που δεν άλλαξε είναι ότι όλη η ομάδα παρέμεινε πολύ κοντά στους «Απαρατήρητους». Εγινε προσωπική υπόθεση για καθέναν από εμάς να τους κάνουμε ορατούς, να τους ακούσουμε, να αναπνεύσουμε δίπλα τους.
Προσπαθήσαμε να τους καταλάβουμε, να ταυτιστούμε μαζί τους, να τους νιώσουμε. Ανταλλάξαμε εμπειρίες και απόψεις, διαφωνήσαμε, τσακωθήκαμε, πέσαμε, σηκωθήκαμε, συγκλονιστήκαμε με την προσέγγιση της Σκότη, ουρλιάξαμε, σιωπήσαμε, δακρύσαμε, ξεκαρδιστήκαμε, ματώσαμε, πονέσαμε, τους αγαπήσαμε, αγαπηθήκαμε.
Και προχθές που πήγα στο σούπερμάρκετ, το είπα στην κυρία Σοφία, ότι του χρόνου θα δει στο θέατρο τη Μαρία να την υποδύεται.
-«Είναι όμορφη;»
-«Κάπως κουρασμένη, αλλά υπέροχη».
(Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος- συγγραφέας)