Η Ευρώπη σήμανε τη λήξη του «lockdown» και πριν προλάβει να ξημερώσει η νέα μέρα, οι απανταχού αρθρογράφοι ξεχύθηκαν προς αναζήτηση νέου ορισμού της έννοιας της ευτυχίας σε έναν κόσμο που ένας στους τρεις πάσχει από «covid» κλινική κατάθλιψη και στρες.
Στην πλειονότητά τους, οι αναλύσεις ειδικών (και μη) καταλήγουν να εμπνέονται από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και τις διάφορες εκδοχές της περί ορισμού της έννοιας της ευτυχίας - κάποιες εκ των οποίων είναι ομολογουμένως λιτές και κατανοητές.
Από κοντά, άρχισαν το «ζέσταμα» και οι κάθε λογής διατροφολόγοι, personal trainers, κομμωτές κ.λπ. «Πως θα χάσετε τα κιλά της καραντίνας και να ξαναγίνετε fit», «δέκα ασκήσεις για καλό ύπνο», «τα νέα χρώματα των μαλλιών που φτιάχνουν τη διάθεση»…
Και από απόσταση αναπνοής οι influensers: «Μάσκα ασορτί με μαγιώ», «ομπρέλες παραλίες με κουβούκλιο από πλέξιγκλας», «αυτομαυριστικό που εξαφανίζει την ασπρίλα της καραντίνας σε μία εβδομάδα και χαρίζει βελούδινη επιδερμίδα χωρίς κυτταρίτιδα».
Μια ελπίδα γέννησε η πανδημία, να απαλλαγούμε από αυτή την ψυχαναγκαστική πανδημία, και την τσάκισαν οι ειδικοί με το που πήγε να χαλαρώσει.
Όταν πρωτοξεκίνησε το κακό, καταρρεύσαμε. Κλειστήκαμε σπίτι σοκαρισμένοι και προσπαθήσαμε να προσαρμοστούμε σ αυτό που μας βρήκε. Μείναμε σπίτι μας, φάγαμε του σκασμού, ήπιαμε τον… Βόσπορο, ξημεροβραδιάσαμε με τις πυτζαμούλες μας, εφοδιαστήκαμε με τα ηρεμιστικά μας και σιγά σιγά συνηθίσαμε να θεωρούμε διασκέδαση τη μετακίνηση από το υπνοδωμάτιο στο σαλόνι και τούμπαλιν.
Και τώρα ξαφνικά, φτου κι από την αρχή. Να κατεβάσουμε τα καλοκαιρινά (που δεν μας χωράνε και πρέπει επειγόντως να τα αντικαταστήσουμε), να ξεχάσουμε το καθημερινό κρασάκι, τσιπουράκι και λοιπά μυοχαλαρωτικά, ν’ αντικαταστήσουμε τη μακαρονάδα με smoothy σέλινου, άγριας αγκινάρας και σπόρους τσία και το ποτό με πράσινο τσάι, να ξεκινήσουμε επειγόντως γυμναστική, στο γυμναστήριο με μάσκα ή στο σπίτι χωρίς, να αδυνατίσουμε, να λειάνουμε τις ρυτίδες, να κάνουμε τάι τσι για την πολυπόθητη αρμονία σώματος-πνεύματος, να κλείσουμε τις διακοπές μας και εμβολιασμένοι και ευτυχείς να αποδράσουμε για λίγες ή περισσότερες μέρες ευδαιμονίας και ευεξίας.
Τρίχες! Σαν αυτές που έγιναν πρόσφατα τριχιά, σαν να μην είχαμε τίποτα άλλο να μας απασχολεί σε έναν κόσμο ρημαγμένο και κατακερματισμένο.
Όσοι επιμένουν σ’ αυτό το πλασάρισμα της ψυχαναγκαστικής ευτυχίας, μάλλον είναι βαθιά νυχτωμένοι. Το μοντέλο της αψεγάδιαστης νεότητας, των χειλιών «ροφού» ανεξαρτήτως ηλικίας, του κορμιού «φέτες» και του αστραφτερού χαμόγελου, ξεπεράστηκε από την ίδια τη ζωή.
Για την ακρίβεια από την πολύμηνη αναμέτρηση της ζωής με τον θάνατο. Από την καθημερινή εξοικείωση με τη θνητότητα. Από τη διαρκή αίσθηση της προσωρινότητας. Από το δράμα της δικής μας ή της διπλανής πόρτας.
Να φάμε σέλινο, αν μας αρέσει. Με αρνάκι φρικασέ, όμως, αν έτσι μας αρέσει. Να πιούμε και πράσινο τσάι, με παγάκια, αν διψάμε.
Νισάφι όμως με τον καταναγκασμό του εγχειριδίου της ευτυχίας. Λίγες στιγμές ηρεμίας, με αγαπημένα πρόσωπα. Να αδειάσει το μυαλό. Να ξεκουραστεί το σώμα από την ασταμάτητη εργασία.
Ένα ξέγνοιαστο πρωϊνό ξύπνημα, χωρίς καμία συνταγή ευτυχίας. Μπας και ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή. Μπας και καταλαγιάσουμε τους προσωπικούς μας δαίμονες. Μακριά από αυτοματισμούς και εγχειρίδια…
(Η Έλλη Τριανταφύλλου είναι δημοσιογράφος)