Γιατί κέρδισε τις εκλογές (της προηγούμενης Κυριακής) το κυβερνών κόμμα του Ν. Αναστασιάδη στην Κύπρο παρά το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων;
Γιατί επικράτησε η ανάγκη για σταθερότητα, προβλεψιμότητα, κανονικότητα, μετά το σοκ της πανδημίας που εκδηλώθηκε στο νησί πριν ξεχαστεί η φοβερή κρίση του τραπεζικού τομέα που έφερε κούρεμα καταθέσεων και capital control. Το ΔΗΣΥ υπέστη φθορά που όμως ήταν μικρότερη από εκείνη του βασικού του αντιπάλου. Ευνοήθηκε, δηλαδή, από την απουσία αξιόπιστης εναλλακτικής. Η μηδενιστική κριτική που δέχθηκε από την αντιπολίτευση για τη διαχείριση της πανδημίας ευνόησε τελικά την κυβέρνηση γύρω από την οποία συσπειρώθηκε το κρίσιμο για την εκλογική νίκη ποσοστό του πληθυσμού - όπως άλλωστε συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Γιατί το ΑΚΕΛ έπεσε σε ιστορικό χαμηλό;
Γιατί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο η δυναμική είναι αρνητική για τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, γιατί αγγίχτηκε από το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων, γιατί 12 χρόνια είναι πολλά για να μένει ένας πολιτικός αρχηγός αμετακίνητος (όπως ο Α. Κυπριανού), γιατί δεν έκανε ουσιαστική αυτοκριτική για τα λάθη της διακυβέρνησής του ούτε μπόρεσε να προβάλλει τα θετικά της. Και ακόμη γιατί έχει υποχωρήσει το κοινωνικό αίτημα για επανένωση του νησιού που είναι βασική ατζέντα για το ΑΚΕΛ, ενώ δεν ανέκυψε άλλο ισχυρό δίλημμα.
Γιατί το ΔΗΚΟ του Ν. Παπαδόπουλου είχε απώλειες παρόλο που διατήρησε τον ρυθμιστικό ρόλο του τρίτου κόμματος;
Γιατί το κόμμα του Τάσσου Παπαδόπουλου αποδυναμώνεται όταν δεν είναι στο προσκήνιο η διχοτόμηση. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε προσδοκία επίλυσης του κυπριακού σύντομα ούτε πλειοψηφικό κοινωνικό αίτημα για μια τέτοια εξέλιξη. Επομένως, δεν υπάρχει ούτε εθνικός κίνδυνος ούτε πόλωση. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος έκανε σκληρή κριτική στην κυβέρνηση για θέματα δημόσιας υγείας όταν οι περισσότεροι πολίτες έδειχναν υπομονή και κατανόηση για τις δυσκολίες.
Γιατί το ΕΛΑΜ αναδείχθηκε τέταρτο κόμμα;
Γιατί το αδελφό κόμμα της Χρυσής Αυγής κατάφερε να εκφράσει τον αντισυστημισμό και να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά ένα κομμάτι της διαμαρτυρίας εναντίον του κοινοβουλευτισμού, όπως λειτουργεί, και των κομμάτων. Επίσης γιατί απευθύνθηκε σε εθνικιστές και τουρκοφάγους που έμειναν ακάλυπτοι από το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα. Και βέβαια γιατί η ανθρώπινη αθλιότητα εκφράζεται και στην κάλπη.
Υπάρχουν αναλογίες με την πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα;
Υπάρχει κάτι κοινό: Η συλλογική ανάγκη για ησυχία - όσο γίνεται. Και στις δύο χώρες η κοινωνία είναι κουρασμένη από τις αλλεπάλληλες κρίσεις, δεν θέλει ρίσκα, δεν αντέχει αιφνιδιασμούς, έχει χαμηλές προσδοκίες από το πολιτικό σύστημα, δεν συγκλονίζεται από μια μεγάλη αφήγηση για το μέλλον και μπορεί να υποστηρίξει αλλαγές αρκεί να μη γίνονται με κρότο και αίμα.
Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας