Υπάρχει κούραση, πολύ κούραση. Εξουθένωση. Δεν είναι μόνο η κλεισούρα και η απώλεια της κοντινής επαφής με τα πρόσωπα που αριθμούν τον μικρόκοσμο του καθενός. Είναι αυτή η διαρκής εναλλαγή των κανόνων της καθημερινότητας και ο φόβος.
Ένας φόβος διάχυτος, διαβρωτικός, παραλυτικός. Οι άνθρωποι έχουμε προγραμματιστεί να οικοδομούμε τη ζωή μας σε μικρές και μεγαλύτερες σταθερές και να αντιμετωπίζουμε κάθε παρέκκλιση ή παρεκτροπή ως απρόοπτο.
Έναν χρόνο τώρα, έχει χαθεί η έννοια του απρόοπτου, ενώ βδομάδα με τη βδομάδα αποδυναμώνεται και η έννοια του δράματος. Γιατί κάθε δραματική είδηση, ακολουθεί μία χειρότερη. Εθιζόμαστε στην αναμονή του χειρότερου δυνατού σεναρίου.
Μετά τον κορονοϊό, ήρθε ο μεταλλαγμένος κορονοϊός. Αρχικά ο βρετανικός. Και μετά ο νοτιοαφρικανικός, ο οποίος, μάλιστα, φαίνεται να μην αναγνωρίζει καν τα αντισώματα που αναπτύσσει ο αρχικός, αν πράγματι ισχύει ότι ο ιερέας από τη Θεσσαλονίκη που νοσεί από τη νοτιοαφρικανική μετάλλαξη του ιού, έχει περάσει κορονοϊό.
Λογικά, θα έπρεπε να νοιώθουμε τρόμο αν τα εμβόλια μπορούν να τον αντιμετωπίσουν. Δεν είμαστε όμως εκεί. Για την ακρίβεια, η Ευρώπη δεν είναι εκεί. Οι ηγεσίες των λαών της, την ώρα της πιο επικίνδυνης πανδημίας στον σύγχρονο κόσμο, δεν μπορούν ούτε να συμφωνήσουν στη μοιρασιά, ούτε να διασφαλίσουν ότι οι συμφωνίες που έκαναν με τις εταιρείες θα τηρηθούν στο ακέραιο.
Oι Γερμανοί εξεγείρονται γιατί δεν δέχονται να βρίσκονται στην ίδια κατάταξη με τους μικρότερους και λιγότερο ισχυρούς. Οι Βρετανοί προσπαθούν να μπλοκάρουν την εξαγωγή εμβολίων ή υλικών απαραίτητων για την παραγωγή τους, φοβούμενοι ότι αν τα πάρει η Ε.Ε, θα ξεμείνουν αυτοί. Και βεβαίως, το Βερολίνο κλιμακώνει τις πιέσεις στην Ε.Ε προκειμένου τα εμποδίσει τις εξαγωγές εμβολίων προς τρίτες χώρες.
Όλα αυτά, όταν έχει κατευθυνθεί πακτωλός χρημάτων προς τις φαρμακευτικές εταιρείες και όταν ουδείς γνωρίζει το ακριβές περιεχόμενο των συμφωνιών, τις ρήτρες, τις προμήθειες και τις τιμές με τις οποίες προμηθεύεται η κάθε χώρα τα εμβόλια.
Οι λαοί ζουν σε συνθήκες διαρκούς τρόμου και οι ευρωπαϊκές ηγεσίες κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να εξαντλήσουν τα τελευταία αποθέματα των αντοχών των πολιτών που τους εκλέγουν.
Ασκούν την εξουσία τους πάνω στα πολύπαθα σώματα των κοινωνιών, που είναι ψυχικά αφυδατωμένες και ανήμπορες να ονειρευτούν ακόμα και το πολυπόθητο τρύπημα στο μπράτσο τους…
Κάποτε, όμως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα τελειώσει η πανδημία, και οι λαοί «θα κάνουν ταμείο». Και οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, θα μετρηθούν, θα ζυγιστούν και θα βρεθούν ελλειποβαρείς και μοιραίες…
(Η Έλλη Τριανταφύλλου είναι δημοσιογράφος)
