Αφορμή ήταν ο θάνατος του 47χρονου λιμενεργάτη Τάσου Δαγκλή, θάνατος μάλιστα ο οποίος επιχειρήθηκε να υποβαθμιστεί ως «τυχαίος», καθώς - ψευδώς - υποστηρίχτηκε ότι δεν δούλευε εκείνη τη στιγμή, αλλά «είχε περάσει για να πάρει τα πράγματά του»!
Τι ακολούθησε σε ένα χώρο που έχει και εργοδοτικό σωματείο και που το σωματείο που καθοδήγησε τις κινητοποιήσεις δεν ήταν καν αναγνωρισμένο;
-Επί επτά ημέρες επαναλαμβανόμενες απεργίες με καθολική συμμετοχή.
-Επί επτά μέρες οι επικεφαλής συρνόταν στα δικαστήρια.
-Ο νόμος της σιωπής από τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης.
-Μετωπική σύγκρουση με Κίνα –που ανήκει η Cosco- και που δεν έχει κάνει ποτέ πίσω σε τυχόν αιτήματα εργαζομένων, εφόσον υπάρχουν πραγματικά συνδικάτα στους χώρους δουλειάς.
-Ασφυκτικές πιέσεις από τις εταιρείες κοντέϊνερς, καθώς τα φορτωμένα πλοία έκαναν ουρές στο λιμάνι του Πειραιά και η εφοδιαστική αλυσίδα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα.
Ο νόμος Χατζηδάκη καταρρίφτηκε στην πράξη για μια ακόμα φορά. Μετά τους διανομείς των efood, μια πολύ μεγαλύτερη νίκη από τους λιμενεργάτες στις προβλήτες της Cosco στον Πειραιά, σε συνθήκες πολύ δυσκολότερες. Λιμενεργάτες που τώρα αγωνίζονται για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης, που αφορά μισθολογικές αυξήσεις, σταθερό ωράριο, θεσμικά αιτήματα, επιδόματα κοκ. Η Cosco αναγκάστηκε και αναγνώρισε το σωματείο, ενώ τα αρμόδια υπουργεία εμφανίστηκαν στο προσκήνιο καθώς το προηγούμενο διάστημα, συνεργαζόμενα με την εργοδοσία, εμφανίζονταν ως …ανήξερα και ανεύθυνα!
Αξίζει να τα σημειώσουμε για τους λιμενεργάτες που μας δίδαξαν αυτές τις ημέρες πολλά. Και να κάνουμε την αυτοκριτική μας όσοι θέλουμε να κάνουμε πραγματική δημοσιογραφία, που δεν προβάλλαμε τις κινητοποιήσεις τους όσο έπρεπε και όσο άξιζαν!