Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, Ολυμπιονίκης στην ψυχή, την καρδιά, την ευγένεια και την υπηρέτηση υψηλών ιδανικών, που έφυγε τόσο άδικα, υπήρξε ένας από τους πρώτους φίλους του iEidiseis.
Από τα πρώτα βήματα του iEidiseis, πίστεψε στην προσπάθεια που ξεκινούσε και συστρατεύτηκε με αυτή! Όχι μόνο με ενθάρρυνσή μας να συνεχίσουμε, αλλά και αρθρογραφώντας σε πολύ τακτική βάση, συνήθως μια φορά την εβδομάδα, στη στήλη OPINIONS.
Ξαφνικά, σταμάτησε την αρθρογραφία. Και δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματα. Νομίσαμε πως έχει κάποιο παράπονο, πως κάπου δεν είμαστε σωστοί. Πληροφορηθήκαμε από κοινό φίλο για την αρρώστια του-ο ίδιος μέχρι το τέλος της ζωής του κράτησε μια καταπληκτική στάση, δεν εκμεταλλεύτηκε στο παραμικρό το πρόβλημά του.
Όταν τελείωσε τις θεραπείες και μπόρεσε να μιλήσουμε, ήταν συγκλονιστικός. Δεν έχω δικαίωμα να μεταφέρω τις κουβέντες. Ξανάρχισε, όμως, πιο αραιά είναι αλήθεια, να στέλνει τα άρθρα του, τα οποία και ξεχώριζαν και διαβαζόταν όλο και περισσότερο. Μετά ξανάρχισαν πιο έντονα τα προβλήματα.
Ξέραμε πως ήταν δύσκολα, πιστεύαμε πως θα την κέρδιζε τη μάχη. «Καρκίνε, δεν ξέρεις με ποιον τα έβαλες», που έλεγε ο Θάνος Μικρούτσικος όταν βάδιζε προς το πιάνο πάνω στη σκηνή με τον ορό στο χέρι για να αντέξει. Ο Αλέξανδρος και ο Θάνος έχασαν τη μάχη, όπως και η Φώφη Γεννηματά, όπως και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Υποφέροντας μαζί με τους δικούς τους. Την ίδια στιγμή, που αντί η πανδημία να δίνει μαθήματα για το πού πρέπει να πορευτεί ο κόσμος, οι ισχυροί της γης αυξάνουν κατακόρυφα τις δαπάνες για την υγεία και αυξάνουν κατακόρυφα τα ποσά για τις πολεμικές βιομηχανίες! Αν η βούληση για την εξεύρεση φαρμάκου για τον καρκίνο, αν η ανάγκη για πρόληψη αποτελούσαν μεγαλύτερη προτεραιότητα από τους εξοπλισμούς, ίσως και να είχε βρεθεί το φάρμακο για την αρρώστια, ίσως είχαμε πραγματική πρόληψη για την καταραμένη αρρώστια.
Ας μας μείνει παρακαταθήκη η –μετά θάνατον, αλλά με μοναδικό μεγαλείο- τελευταία ανάρτησή του. Στο καλό παλληκάρι μας. Όλοι εμείς στο iEidiseis, σε αγαπάμε.