Με τον Αντώνη Σκυλλάκο δουλέψαμε μαζί στο «Έθνος» (αυτός στο κυριακάτικο, εγώ στο καθημερινό), στο «Έξυπνο Χρήμα» και, τελευταία, για λίγο, στον Blue Sky-όπου γνώρισα και τον καταπληκτικό Ηρακλή Κισσανδράκη.
Παρότι δουλέψαμε μαζί για λίγο, «δέσαμε»-ήταν και η αγάπη μας για τον Ολυμπιακό βλέπετε.
Τον πρωτογνώρισα σε μια συνέντευξη τύπου του μπάρμπα Γιάννη Βούλτεψη, αρχές της δεκαετίας του ’90, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ. Ο Αντώνης δούλευε τότε στον Σκάι, ο μπάρμπα Γιάννης ήταν υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με τα σκάνδαλα της διακυβέρνησης του πατρός Μητσοτάκη να είναι στα φόρτε και ο σταθμός του Φαλήρου (ραδιόφωνο τότε) ήταν σφόδρα εναντίον του. Ο καβγάς του Γ. Βούλτεψη με τους δημοσιογράφους, πρωτίστως με τον Αντώνη Σκυλλάκο και τον μακαρίτη Νίκο Κακαουνάκη (Φλας), ήταν ομηρικοί. Αργότερα κατάλαβα πως παρά τους καβγάδες τους, αλληλοεκτιμούνταν, έως και …ψιλοαγαπιούνταν!
Θυμάμαι, επίσης, ένα ταξίδι στις Βρυξέλλες, με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης, που είχε τη φήμη του …γκαντέμη, βγήκε στο διάδρομο για να μιλήσουμε μαζί του για τις εξελίξεις όσοι καλύπταμε τον πρωθυπουργό και τον ακολουθήσαμε στα ταξίδια. Ενώ συνομιλούσαμε με τον πρωθυπουργό, ο πιλότος και μετέπειτα δήμαρχος Μενιδίου Στριφτός, γνωστός Ολυμπιακός, βγήκε από το πιλοτήριο και με τα δάκτυλα του χεριού μας έδειξε «δυο». Οι ποδοσφαιρόφιλοι καταλάβαμε, στο «τσιμεντένιο» τότε Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός κέρδιζε την Παναχαϊκή 2-0.
-Τι δυο; Ρώτησε τον πιλότο ο Μητσοτάκης.
-Άσε πρόεδρε, κάτι δικό μας, του απάντησαν με μια φωνή Στριφτός και Σκυλλάκος.
-Πέστε ρε παιδιά, τι δυο, ξαναείπε ο Μητσοτάκης.
-Ο Ολυμπιακός πρόεδρε κερδίζει 2-0 την Παναχαϊκή, είπε ο Στριφτός.
-Μπράβο, και εγώ Ολυμπιακός είμαι, σχολίασε ο Μητσοτάκης, με τον Αντώνη να …στραβώνει. «Λες να χάσουμε, ρε;», μου είπε. «Είναι δυνατόν;» τον …καθησύχασα- ο Αντώνης ήταν τόσο Ολυμπιακός που πήγε και στο μπάσκετ, όταν δεν κατέβηκε να παίξει ο Παναθηναϊκός στον τελικό και ο Κόκκαλης κατέβασε στο παρκέ …κότες!
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο στις Βρυξέλλες, μόλις φτάσαμε στη ρεσεψιόν (τότε δεν υπήρχαν στη χώρα κινητά), ο υπάλληλος έδωσε μήνυμα στον Αντώνη, να τηλεφωνήσει αμέσως στην Αθήνα, στο φίλο μας (πρωτίστως δικό του), Βαγγέλη Παπακώστα, φανατικό Παναθηναϊκό.
-Ωχ, κάτι δεν μου αρέσει, λες να χάσαμε από την Παναχαϊκή; Πήγαινε στο δωμάτιο να τον πάρεις εσύ, εγώ δεν το αντέχω», μου λέει. Όντως, είχαμε χάσει από την Παναχαϊκή- και ο Παπακώστας τον δούλευε για μήνες!
Αυτός ήταν ο Αντώνης που εγώ γνώρισα. Ένα μεγάλο παιδί και ένας πολύ καλός συνάδελφος. Δεν είναι βέβαια λίγες οι φορές που «είχαμε σκοτωθεί» για θέματα που διαφωνούσαμε, αλλά αυτό μας έκανε πιο φίλους.
Για μένα, ο Αντώνης ήταν ακέραιος και πολύ καλός δημοσιογράφος. Τις τελευταίες φορές εκφράζαμε την αγωνία μας για το πού οδεύει η δημοσιογραφία, ενώ όλο κα περισσότερο μου μιλούσε για τη σύζυγό του και συνάδελφο Ευαγγελία και την κόρη τους Χριστιάνα, που έδειχνε να είναι η ζωή του.
Νωρίς έφυγες φίλε, στο καλό…