Η κατάσταση στα μέσα μαζικής μεταφοράς γίνεται κάθε χρόνο που περνάει όλο και περισσότερο τραγική για την πρωτεύουσα, αλλά και για τη συμπρωτεύουσα, που δεν διαθέτει και μετρό.
Το πρόβλημα καθίσταται πιο τραγικό με το τέλος της καραντίνας, καθώς οι πολίτες που δεν διαθέτουν αυτοκίνητο ή μηχανή θα πρέπει να χρησιμοποιούν λεωφορεία και τρόλεϊ που περνούν αραιά και πού, με τον κίνδυνο για την υγεία τους να γίνεται μεγαλύτερος. Χαρακτηριστικό της κατάστασης στα μέσα κινητής τροχιάς είναι ότι, εν αντιθέσει με τα μέσα σταθερής τροχιάς, το αρμόδιο υπουργείο Μεταφορών δεν δεσμεύεται για το χρόνο που θα περνούν λεωφορεία και τρόλεϊ από τις στάσεις, ακριβώς επειδή ο χρόνος αναμονής θα είναι πολύ μεγάλος!
Τα «Παιχνίδια Εξουσίας» αναδημοσιεύουν από το «Ριζοσπάστη» στοιχεία που δείχνουν πόσο τραγική είναι η κατάσταση στα μέσα κινητής τροχιάς, με διαχρονική ευθύνη των κυβερνήσεων. Σύμφωνα με αυτά:
– Ο στόλος των λεωφορείων και των τρόλεϊ μειώθηκε πάνω από 20% μέσα σε 7 χρόνια: Από 2.145 λεωφορεία το 2011, έφθασαν το 2018 τα 1.712. Τα τρόλεϊ από 366 μειώθηκαν στα 286.
– Περίπου το 50% των οχημάτων είναι εκτός συγκοινωνιακού έργου, λόγω έλλειψης προσωπικού και ανταλλακτικών.
– Το προσωπικό μειώθηκε κατά 23% την ίδια περίοδο. Το 2011 έφθανε τα 6.403 άτομα και το 2018 έπεσε στα 4.943.
– Ενδεικτικά της έλλειψης προσωπικού είναι τα «απολεσθέντα δρομολόγια λόγω έλλειψης προσωπικού». Το 2015 χάθηκαν γι’ αυτόν το λόγο περίπου 215.000 δρομολόγια, για να φθάσουν το 2018 τις 310.000.
– Το προσωπικό που έχει απομείνει είναι σε μεγάλη ηλικία επειδή δεν γίνονται προσλήψεις, ούτε καν για να αντικατασταθούν όσοι συνταξιοδοτούνται. Το 2018 οι εργαζόμενοι μέχρι 35 ετών ήταν μόλις 1%, 36 – 50 ετών ήταν το 66%, άνω των 50 ετών το 33%. Η μεγάλη ηλικία της πλειοψηφίας, σε συνδυασμό με την έλλειψη προσωπικού, σημαίνει παραπέρα εντατικοποίηση, επιπλέον επιβάρυνση, που συμβάλλει στην αύξηση των προβλημάτων υγείας, καθιστώντας ακόμα πιο ευάλωτους τους εργαζόμενους στις σημερινές συνθήκες.
– Γερασμένος είναι και ο στόλος των οχημάτων, που σε συνδυασμό με την έλλειψη τεχνικού προσωπικού και ανταλλακτικών αυξάνει τις πιθανότητες οχήματα να μένουν για καιρό εκτός κυκλοφορίας λόγω βλάβης. Το 47% των λεωφορείων είναι 18 – 27 ετών, το 22% 15 – 16 ετών, το 31% 9 – 11 ετών. Αντίστοιχα στα τρόλεϊ, το 56% είναι 21 – 22 ετών και το 44% είναι 16 – 17 ετών!
– Η συρρίκνωση του συγκοινωνιακού έργου επιβεβαιώνεται από τη συνεχή μείωση των εκτελεσθέντων δρομολογίων και των εκτελεσθέντων οχηματοχιλιομέτρων δρομολογίων. Συνέπεια αυτών είναι η μείωση της επιβατικής κίνησης. Σε διάστημα έξι ετών (2012 – 2018) η επιβατική κίνηση μειώθηκε κατά 13% στα λεωφορεία και κατά 17% στα τρόλεϊ. Σε όλα τα μέσα η επιβατική κίνηση μειώθηκε κατά περίπου 7,5%.
– Την ίδια στιγμή «απογειώνεται» η τιμή των εισιτηρίων. Την περίοδο 2009 – 2016 αυξήθηκε κατά 75% (από 0,8 ευρώ έφθασε τα 1,4 ευρώ). Χαρακτηριστικά, τα τελευταία 25 χρόνια η τιμή του εισιτηρίου αυξήθηκε 5,5 φορές, ενώ ο κατώτατος μεικτός μισθός αυξήθηκε μόλις 2 φορές.
– Η κρατική χρηματοδότηση έχει μειωθεί δραματικά: Από 490 εκατομμύρια ευρώ το 2009, έφτασε τα 105 εκατομμύρια το 2018, καθώς στόχος αυτής της πολιτικής είναι οι αστικές συγκοινωνίες να χρηματοδοτούνται εξολοκλήρου από τα δικά τους έσοδα.
Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβουμε τη άθλια κατάσταση που επικρατεί στα μέσα μαζικής μεταφοράς;
