Την εποχή της αθωότητας, τη δεκαετία του ΄80 τα βρετανικά glossy περιοδικά είχαν εφεύρει τον όρο «it girl». Περιέγραφαν έτσι τις διάφορες περσόνες των μίντια, που δεν ήταν κατατάξιμες: oύτε ηθοποιοί, ούτε μοντέλα, ούτε τραγουδίστριες, απλώς «it girls».Γενικά περιφερόμενες στη μιντιακή σφαίρα.
Κάτι σαν ένα σύγχρονο «it boy» περιφέρεται στην ελληνική μιντιακή σφαίρα ο Απόστολος Δοξιάδης. Το ότι τυγχάνει σύμβουλος του Κ. Μητσοτάκη (ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων) δεν προσθέτει κάτι ιδιαίτερο στο πλούσιο βιογραφικό του.
Τελευταίο κρούσμα του ακατάσχετου δημόσιου «μπιζιμποντισμού» του η απόπειρα απάντησης στο δημοσίευμα του Alexander Clapp στους New York Times, ένα εγχείρημα που έμεινε στην απόπειρα. Η «γκρι κυρία» τον ξαπέστειλε στη βαλκανική της έκδοση και κάπου εκεί το σεμνό εγχείρημα ολοκληρώθηκε.
Παρόλα αυτά μένει μια απορία: 40 χρόνια επιμένει να ταλαιπωρεί τον δημόσιο διάλογο στη χώρα μας και ακόμη δεν βαρέθηκε;
Ξεκίνησε ως σκηνοθέτης με την «Υπόγεια Διαδρομή». Σε μια ταινία που μάλλον ήταν αδύνατο να τη ζηλέψει ο Μπουνιούελ και ο Βισκόντι μέσα από μια απλοϊκή, μέχρι χασμουρητού, αφήγηση περίπου «φωτογράφησε» έναν υπουργό του τότε ΠΑΣΟΚ ως αρχηγό της «17 Νοέμβρη». Πολλοί στη «φωτογραφία» διέκριναν τον Κώστα Λαλιώτη.
Επί πατρός Μητσοτάκη διορίσθηκε σύμβουλος του Κέντρου Κινηματογράφου ταλαιπωρώντας, εκτός από τον κινηματογράφο γενικά, την πρόωρα και τόσο άδικα χαμένη Φρίντα Λιάππα ειδικά.
Μετά το έριξε στη συγγραφή (με συμπαθητικά βιβλία, για να ήμαστε έντιμοι), μέχρι που κάποια στιγμή θυμήθηκε την Αντίσταση που είχε κάνει κατά της χούντας μέσα από τις γραμμές του «Ρήγα Φεραίου». Με τη διαφορά ότι ούτε οι «Ρηγάδες» της εποχής, ούτε κανένας άλλος αντιστασιακός, τον θυμήθηκαν. Τέλος πάντων, η ματαιοδοξία δεν είναι και το μεγαλύτερο αμάρτημα.
Κατέληξε δίπλα στον Κυριάκο, δηλαδή από τον πατέρα στον γιο. Όπως κάτι παλιά έπιπλα που κληρονομούν οι νεότεροι από τους μεγαλύτερους. Σαν μια σκηνή βγαλμένη από τους «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», την εμβληματική ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, σηκώθηκε από τον θρόνο του για να «αντισταθεί» στον δύσμοιρο Alexander και να υπερασπίσει το ίνδαλμά του. Με ένα μικρό νεροπίστολο στα χέρια. Για να επιστρέψει στο βασίλειο της ασημαντότητας, μέχρι την επόμενη ειδική αποστολή.
ΥΓ. Εκείνος ο «ερημίτης των Δολιανών», ο Κώστας Λαλιώτης μέχρι πότε θα συνεχίσει να πίνει το «αμίλητο νερό»; Οι ανοιχτοί λογαριασμοί πρέπει κάποτε να κλείνουν…
