Επειδή στην Ελλάδα διαθέτουμε «μνήμη χρυσόψαρου», είναι καλό να θυμίσουμε μια ιστορία που φωτίζει την προσωπικότητα του μακαριστού Αναστάσιου.
Στα δύσκολα χρόνια των ελληνοαλβανικών σχέσεων, τη δεκαετία του ’90, μόλις είχε εγκατασταθεί στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο των Τιράνων, βρέθηκε στο στόχαστρο των κάθε είδους «υπερπατριωτών, εθνικιστών και λοιπών σκουπιδιών τύπου ΜΑΒΗ της εποχής.
«Αλβανόφιλο» τον αποκαλούσαν και «ενδοτικό», οι επαγγελματίες «βορειοηπειρώτες» της εποχής. «Άνθρωπο του καπετάν Γιάννη Λάτση» τον έλεγαν, γιατί ο Έλληνας μεγιστάνας στήριζε το κοινωφελές του έργο, χτίζοντας εκκλησίες και σχολεία στην Αλβανία.
Ο Αναστάσιος, ένας φωτισμένος και χαρισματικός κληρικός, πίστευε στο πνεύμα της καταλλαγής και της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο λαών και ήταν πάντα μακριά και απέναντι στους φανατικούς και στους μισαλλόδοξους των δύο πλευρών. Τώρα που τα «σκοτεινά χρόνια» πέρασαν, είναι δεδομένο ποιον δικαίωσε η Ιστορία.
Αιωνία του η μνήμη…
Κ. Π.
