Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του δημοσιογράφου και συγγραφέα, Πάνου Λουκάκου, με τίτλο: «Αλλαγές και Ανατροπές, Μια πολιτική ανατομία της κρίσης 2009-2019». Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σημαντική μελέτη για μια αχαρτογράφητη και πολύ σημαντική ιστορική περίοδο της σύγχρονης Ελλάδας, η οποία θα απασχολήσει και τους ιστορικούς του μέλλοντος.
«Σε αυτή τη δεκαετία της κρίσης και των Μνημονίων έγιναν έξι εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις, τρεις ευρωεκλογές και ένα δημοψήφισμα. Παρέλασαν έξι κυβερνήσεις – Καραμανλή, Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, Τσίπρα και Μητσοτάκη. Εξέπεσαν εννέα αρχηγοί κοινοβουλευτικών κομμάτων – ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Φώτης Κουβέλης, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Βασίλης Λεβέντης, ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Πάνος Καμμένος. Στη συνέχεια εξέπεσε και δέκατος, ο Αλέξης Τσίπρας. Επίσης, έξι κόμματα με κοινοβουλευτική παρουσία εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό χάρτη, η ΔΗΜ.ΑΡ., ο ΛΑΟΣ, το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων, οι ΑΝ.ΕΛ. και η Χρυσή Αυγή, που μάλιστα κατέληξε στη φυλακή», αναφέρεται στην περιγραφή του βιβλίου.
«Δύσκολα ο Αλ. Τσίπρας μπορεί να επανέλθει σε ηγετικούς ρόλους, αν προηγουμένως δεν λογαριαστεί εντίμως και ειλικρινά με το παρελθόν του»
«Η χρεοκοπία και τα Μνημόνια είχαν προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία μια τυφλή έκρηξη άλογων δυνάμεων, με κύριο χαρακτηριστικό για ένα μεγάλο μέρος της την αδυναμία νοητικής σύλληψης των πραγματικών καταστάσεων. Επικεφαλής αυτού του ρεύματος βρέθηκε ο νεαρός και άπειρος Αλέξης Τσίπρας, έχοντας πίσω του ένα κόμμα – το «αριστερό τσούρμο», κατά Γ. Βαρουφάκη – εξίσου άπειρο, στο οποίο όμως σημαίνοντα ρόλο είχαν αποκτήσει ορισμένα στοιχεία που ταυτίζονταν με τις χειρότερες παραδόσεις της ελληνικής Αριστεράς. Με την προοπτική της εξουσίας είχαν συρρεύσει στον ΣΥΡΙΖΑ και διάφορες πολιτικές ασημαντότητες, καθώς και οι συνήθεις πολιτικοί γυρολόγοι. Ήταν προφανώς ακατόρθωτο να ομογενοποιηθεί αυτός ο πολιτικός πολτός και να αποτελέσει μια αξιόπιστη και αποτελεσματική κυβέρνηση. Γι’ αυτό και δεν απέκτησε ποτέ ο πρωθυπουργός τον πλήρη έλεγχο της κυβέρνησής του και πολύ περισσότερο του κόμματός του. Και είναι πολλές οι καταγεγραμμένες περιπτώσεις κατά τις οποίες ο Τσίπρας βρέθηκε αιχμάλωτος ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και προσώπων που ο ίδιος είχε αναδείξει, ανασύροντάς τα από την αφάνεια. Όσα μεσολάβησαν μετά τις εκλογικές ήττες του 2023 αποδεικνύουν πλήρως ότι αυτή είναι η πραγματικότητα», αναφέρει σε απόσπασμα του βιβλίο του ο Πάνος Λουκάκος και προσθέτει: «Είναι κατά τούτο άδικη η δαιμονοποίηση προσωπικά του Τσίπρα για τα γεγονότα της δεκαετίας 2009-2019. Διότι ίσως χειρότερο του προέδρου του ήταν συνολικά το κόμμα του οποίου εκείνη την εποχή ήταν ηγέτης.
Θα ήταν δύσκολο σε ηλικία μόλις 50 ετών να έχει σήμερα αποφασίσει να αποσυρθεί οριστικά από την πολιτική και να ζήσει το υπόλοιπο του βίου του ως συνταξιούχος. Άλλωστε από παιδί, από τα μαθητικά του χρόνια, είχε διακριθεί ως ακτιβιστής της Αριστεράς με ειδικότητα τις καταλήψεις. Δύσκολα, λοιπόν, άτομο αυτής της παιδιόθεν εκδηλωμένης ιδιοσυγκρασίας παραιτείται από την ενεργό δράση, νέος ακόμη, στα πενήντα του. Αλλά δύσκολα επίσης μπορεί να επανέλθει σε ηγετικούς ρόλους, αν προηγουμένως δεν λογαριαστεί εντίμως και ειλικρινά με το παρελθόν του, αν δεν αναγνωρίσει τα λάθη του και τις συνέπειές τους στο κοινωνικό σύνολο. Αν δεν εγκαταλείψει τη συγκρουσιακή επιθετικότητα, την πολωτική τακτική και τη στρατηγική της έντασης που αποτέλεσαν τις κυρίαρχες αντιλήψεις του στα χρόνια της κρίσης. Αν δεν συνειδητοποιήσει τελικά και ο ίδιος και το κόμμα του ήταν ένα γέννημα των ανωμαλιών της κρίσης, ότι η κρίση έχει πλέον παρέλθει και άρα η προσέγγιση των νέων συνθηκών της κανονικότητας προϋποθέτει και εντελώς νέα πολιτικά εργαλεία».
Το βιογραφικό του Πάνου Λουκάκου
Ο Πάνος Λουκάκος γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Συνταγματικό Δίκαιο στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βόννης. Εργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης και αρθρογράφος στις εφημερίδες Βήμα και Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και ως διευθυντής και αρθρογράφος στις εφημερίδες Καθημερινή και Νέα Μεσημβρινή. Διετέλεσε διευθυντής ειδήσεων και εντεταλμένος σύμβουλος στην ΕΡΤ καθώς και πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας το 1996, διετέλεσε αντιδήμαρχος Αθηναίων για θέματα Πολιτισμού και πρόεδρος της Τεχνόπολης και του Πολιτισμικού Οργανισμού το 2003. Σήμερα συνεργάζεται με ελληνικές και ξένες εφημερίδες και ιστοσελίδες.
