Στη θεατρική «Μέκκα» του Βroadway υπήρχαν παραστάσεις που ανέβαιναν για μία, δύο, τρεις σεζόν και έμειναν κλασικές. Γιατί όταν κόβεις εισιτήρια δεν έχεις λόγο να αλλάξεις ρεπερτόριο. Στην Ελλάδα, ίσως επειδή παραμένουνε μια χώρα off Βroadway, ανεβαίνει σε τακτά χρονικά διαστήματα μια μίζερη και επαναλαμβανόμενη παράσταση υπό τον τίτλο «Το τέλος του Ιβάν». Όπου ο Ιβάν, που «φεύγει», που «είναι τελειωμένος», που «αφήνει τον ΠΑΟΚ», που «(από) το λιμάνι φεύγει» – έτσι για να θυμηθούμε τον Φράνκο και τον Τσίτσο, δεν είναι άλλος από τον Ιβάν Σαββίδη.
Δυο επισημάνσεις, για να συνεχίσουμε. Πώς ανεβαίνει κάθε τόσο μια παράσταση που αποδεδειγμένα δεν κόβει εισιτήρια; Η μόνη εξήγηση είναι ότι από πίσω κρύβονται ισχυροί ΧΟΡΗΓΟΙ, που απολαμβάνουν να είναι «στο ίδιο έργο θεατές». Είναι κι αυτό ένα χόμπι…
► Ο… Θάνος του ΟΛΘ: Από τα ψηλά στα χαμηλά ή πώς το «έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται»
Η δεύτερη επισήμανση αφορά μια «πανουργία του θεάτρου». Εκεί που η παράσταση για το «τέλος του Ιβάν» ξετυλίγεται μονότονα στα ίδια μοτίβα, ξαφνικά εμφανίζεται η ανατροπή. Και ο «τελειωμένος Ιβάν», ξαφνικά… ανασταίνεται προς απογοήτευση των ΧΟΡΗΓΩΝ, αλλά προς τέρψιν των θεατών.
Από την «ανάσταση του Ιβάν» πρόσφατα αιφνιδιάστηκαν ο Όμιλος Ντρέιφους και οι αφανείς – ΣΥΓΧΟΡΗΓΟΙ Γάλλοι, Τούρκοι και λοιποί συνοδοιπόροι. Τον ίδιο κλονισμό έπαθαν και άλλοι ΜΥΣΤΕΣ της ίδιας θεατρικής μέθεξης. Τι να πούμε; Αφού το έργο κούρασε, δεν σκέφτονται να ανεβάσουν στο σανίδι κανέναν καινούργιο πρωταγωνιστή;
Ποιόν θα μου πείτε. Ξερω εγώ, βάλτε τον… Κοκλώνη, που τον τελευταίο καιρό έχει δυσκολίες.
Κ.Π.
