Το best seller του καλοκαιριού για τους ανήσυχους Νεοδημοκράτες είναι το πολιτικό μυθιστόρημα «Η επιστροφή του Ψηλού», όπου «Ψηλός» δεν είναι βέβαια το 5άρι που ψάχνει ο Παναθηναϊκός, αλλά ο Γρηγόρης Δημητριάδης.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, η στήλη πρώτη σας είχε ενημερώσει πριν από μήνες για το «μυστικό» ραντεβού θείου και ανιψιού σε σπίτι κοινού φίλου στην περιοχή της Φιλοθέης. Έκτοτε, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι. Το ερώτημα που απασχολεί τους Νεοδημοκράτες είναι αν τελικά η δρομολογημένη από τότε πιθανότητα επιστροφής ολοκληρωθεί. Πού βρισκόμαστε τώρα; Για να απαντήσουμε στοιχηματικά, τα ποσοστά είναι 50-50. Γιατί η επιστροφή Δημητριάδη δεν είναι μια απλή υπόθεση. Θα εξαρτηθεί από το τι θέλει και τι θα κάνει ο Κ. Μητσοτάκης από το φθινόπωρο και μετά.
Για παράδειγμα, το «πακέτο της ΔΕΘ» όσο γενναιόδωρο κι αν είναι, πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν φτάνει. Και μάλλον έχουν δίκιο. Θα συνδυαστεί με μια δέσμη πολιτικών πρωτοβουλιών ανασύνταξης της κυβέρνησης στον δρόμο για τις εκλογές ή το «πακέτο» θα μείνει ορφανό;
Πολλές όψεις του κυβερνητικού σχήματος δείχνουν αυτή την περίοδο ασυνταξία. Επίσης, το Μαξίμου φαίνεται ότι δεν έχει το αφήγημα για να πάει στις εκλογές. Το δίλημμα «σταθερότητα ή χάος» μπορεί να είναι ισχυρό, αλλά πολλοί διαπιστώνουν ότι δεν φτάνει. Η «δεξιά πολυκατοικία» είναι σε αναβρασμό, ο Σαμαράς βρίσκεται μπροστά στην απόφαση για δημιουργία κόμματος, ο Καραμανλής άτυπα θα τον στηρίξει, οι φυγόκεντρες τάσεις στο δεξιό εκλογικό σώμα διευρύνονται. Στο εσωτερικό της κυβέρνησης «δελφίνοι», όπως ο Ν. Δένδιας, βρίσκονται σε εγρήγορση. Στα μέτωπα των καναλιών, της διαπλοκής και των ΜΜΕ οι άνεμοι για το Μαξίμου μόνο ούριοι δεν είναι. Εξού οι πιο ψαγμένοι ισχυρίζονται ότι οι γενικότερες πρωτοβουλίες ανασύνταξης στην κορυφή της κυβέρνησης είναι πιο αναγκαίες από ποτέ. Σε αυτό το πολυπαραμετρικό παζλ εντάσσεται και η πιθανότητα επιστροφής του Γρηγόρη Δημητριάδη.
Γι’ αυτό σας λέμε, μην ψάχνετε τίτλους, θέσεις και οφίτσια. Ο βασικός παράγοντας που θα καθορίσει και την επιστροφή Δημητριάδη, αλλά και τον χρόνο των εκλογών είναι η λέξη «ανασύνταξη». Απ’ αυτήν, θα εξαρτηθούν όλα. Κι αυτή η πρωτοβουλία ανήκει στον πρωθυπουργό και σε κανέναν άλλον.
Υ.Γ.1: Πολλοί αναφέρονται στην «κατάρα της δεύτερης τετραετίας» για να περιγράψουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση. Άλλοι βρίσκουν ομοιότητες με τη δεύτερη τετραετία του Κ. Σημίτη. Να το δούμε πιο συγκεκριμένα. Πράγματι, ο Κ. Σημίτης διαχειρίστηκε προβληματικά τη δεύτερη τετραετία του. Στην ουσία ασχολήθηκε μόνο με την εδραίωση της ΟΝΕ και τη διεκπεραίωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Στα υπόλοιπα κυβερνητικά ζητήματα, έγινε ο κακός χαμός που όλοι γνωρίζουμε. Μέχρι που στο τέλος με αρχιτέκτονα τον Χρήστο Λαμπράκη και «υπαρχηγούς» τον Γ. Μπόμπολα και τον Στ. Ψυχάρη προκρίθηκε η λύση για το «δαχτυλίδι» στον Γ. Παπανδρέου. Όμως οι διαφορές με τη σημερινή περίοδο είναι σημαντικές. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει απέναντί του μία ισχυρή αντιπολίτευση όπως είχε ο Κ. Σημίτης με τη ΝΔ του Κ. Καραμανλή. Επίσης, ο Κ. Μητσοτάκης ούτε κατά διάνοια έχει την εσωτερική αμφισβήτηση που αντιμετώπιζε ο Κ. Σημίτης από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ». Όσο, δε, για τη σημερινή διαπλοκή, αποτελεί μια καρικατούρα σε σύγκριση με τη διαπλοκή της εποχής Σημίτη που προαναφέραμε. Όσοι λοιπόν αρέσκονται σε συγκρίσεις ας βάλουν στο μυαλό τους αυτά τα στοιχεία της πραγματικότητας.
Υ.Γ.2: Για να επανέλθουμε στη μέθοδο των συγκρίσεων, ο Κ. Σημίτης σκέφτηκε σοβαρά στα μέσα της δεύτερης τετραετίας να αντισταθεί στις πιέσεις της Τρόικας «Λαμπράκη – Μπόμπολα – Ψυχάρη» και να διεκδικήσει μια τρίτη κυβερνητική θητεία. Το δίλημμα δηλαδή που αντιμετώπισε ήταν «ανασύνταξη του Σημιτικού συνασπισμού εξουσίας με στόχο τις εκλογές του 2004 ή παραίτηση». Τελικά φοβήθηκε ότι το πολιτικό ρίσκο θα ήταν μεγάλο, το ΠΑΣΟΚ και η χώρα θα έμπαιναν σε περιπέτειες και έψαξε για το «δαχτυλίδι» στον ΓΑΠ. Κάτι μας λέει ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα κάνει το ίδιο…
Κ.Π.
