Με την απεργία πείνας του γονέα των Τεμπών Πάνου Ρούτσι, η κυβέρνηση εμφανίζει τα ίδια συμπτώματα, που παρουσίασε όταν πρωτοκυκλοφόρησαν οι «θεωρίες του ξυλολίου»: αδιαφορία και υποτίμηση της ατζέντας. Μέχρι που το θέμα φούντωσε και μετά, έτρεχαν και δεν έφταναν.
Το ίδιο συμβαίνει τώρα με την πλατεία Συντάγματος. Κάποιοι στήνουν ένα remake του «ξυλολίου». Όσοι καταλαβαίνουν, φθάνουν εύκολα στο συμπέρασμα ότι η ιστορία διαθέτει και σχεδιασμό και οργάνωση και ας μείνουμε εδώ. Όπως επίσης ότι έρχεται κλιμάκωση.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, δεν καταλαβαίνει ότι χρειάζεται πολιτική διαχείριση και επιμένει να καλύπτεται πίσω από νομικίστικα επιχειρήματα. Πολιτική διαχείριση, η οποία να προσφέρει μια βαλβίδα εκτόνωσης της υπόθεσης, με γρήγορες διαδικασίες. Και άμεσα, γιατί σε λίγες μέρες μπορεί να είναι αργά…
ΚΠ
