Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξήθηκε από τα 2,5 δισεκατομμύρια το 1950 στα 7,7 δισεκατομμύρια στα μέσα του 2019 και υπολογίζετε να ξεπεράσει τα 9,7 δισεκατομμύρια ανθρώπους το 2050.
Παράλληλα με την αύξηση του πληθυσμού, κατακόρυφα αυξάνεται και η κατανάλωση κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων, η ζήτηση των οποίων αναμένεται να αυξηθεί κατά 73% και 58%, αντίστοιχα, μέσα στην περίοδο 2010-2050.
Μια τέτοια σημαντική άνοδος στην κατανάλωση ζωικών προϊόντων μπορεί να έχει ολέθριες συνέπειες για το περιβάλλον, καθώς η κτηνοτροφία είναι υπεύθυνη για ένα μεγάλο μέρος των περιβαλλοντικών πιέσεων και των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.
Πιο συγκεκριμένα, υπολογίζεται ότι οι αλυσίδες εφοδιασμού ζωικού κεφαλαίου ευθύνονται για τις εκπομπές 7,1 gigatonnes ισοδυνάμου CO2 κάθε χρόνο, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το 14,5% όλων των ανθρωπογενών εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.
Τόσο οι περιβαλλοντικές ανησυχίες όσο και η ανάγκη για καλύτερη διαβίωση των ζώων, έχουν οδηγήσει πολλές εταιρίες να στρέψουν το βλέμμα τους σε νέες πηγές τροφής.
Μια από τις πλέον καινοτόμες λύσεις, βρίσκεται στην παραγωγή τεχνητού κρέατος: πρόκειται για ένα προϊόν διατροφής που δεν προέρχεται από την παραδοσιακή κτηνοτροφία, αλλά είναι παρόμοιο τόσο σε γεύση, όσο και θρεπτική αξία.
Ο όρος «τεχνητό κρέας» είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και αναφερόταν σε τρόφιμα που παράγονταν από ορισμένα φυτά (π.χ: σόγια, σιτάρι κ.ά) τα οποία μετά από επεξεργασία είχαν παρόμοια γεύση και θρεπτική αξία με το παραδοσιακό κρέας.
Τα συγκεκριμένα προϊόντα κυκλοφορούν ήδη τις τελευταίες δεκαετίες, με το μερίδιό τους στην παγκόσμια αγορά να μεγαλώνει διαρκώς, ειδικά μετά την διάδοση που έχει γνωρίσει το κίνημα της χορτοφαγίας τις τελευταίες δεκαετίες.
Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, όταν οι επιστήμονες μιλούν για τεχνητό κρέας, αναφέρονται όλο και πιο συχνά στην παραγωγή κρέατος στα εργαστήρια, τα οποία παρασκευάζονται από τα βλαστικά κύτταρα του πραγματικού κρέατος από ζωντανά ζώα.
Το συγκεκριμένο προϊόν είναι πανομοιότυπο με το παραδοσιακό κρέας από όλες τις απόψεις, καθώς αποτελεί προϊόν μιας κυτταρικής καλλιέργειας, η οποία επιτρέπει στα κύτταρα να «μεγαλώνουν» έξω από το σώμα του ζώου.
Τα βλαστικά κύτταρα, τα οποία με βάση το ρυθμό αναπαραγωγής τους, τοποθετούνται σε έναν ορό στον οποίο αρχίζουν να αναπτύσσονται και να πολλαπλασιάζονται. Ένα βρώσιμο ικρίωμα χρησιμοποιείται για τον προσανατολισμό αυτής της ανάπτυξης και σχηματίζει μια τρισδιάστατη δομή.
Μάλιστα, σε αντίθεση με την παραδοσιακή κτηνοτροφία, όπου απαιτείται διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους και αμέτρητα στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων, δύο μήνες και λίγα μυϊκά κύτταρα είναι αρκετά για την παραγωγή χιλιάδων τόνων τεχνητού κρέατος.
Το 2013, ο Mark Post, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μάαστριχτ, παρουσίασε το πρώτο πρωτότυπο τεχνητού χάμπουργκερ και στη συνέχεια δημιούργησε μια εταιρεία, την Mosa Meat, προκειμένου να κυκλοφορήσει το προϊόν στην αγορά έως το 2021.
Από τότε, πολλές ακόμα νεοσύστατες εταιρίες έχουν αρχίσει να επενδύουν σε αυτόν τον τομέα και φαίνεται πως η ανοδική αυτή τάση θα συνεχιστεί μέσα στις επόμενες δεκαετίες.
