Ο Μεγαλόδοντας, υπήρξε αναμφίβολα ένας από τους πιο τρομερούς καρχαρίες που έζησαν ποτέ, όμως δεν ήταν ο «ψυχρός» δολοφόνος που ξέρουμε – τουλάχιστον όχι κυριολεκτικά.
Μέσα από την ανάλυση απολιθωμένων δοντιών μεγαλόδοντα, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ο καρχαρίας ήταν εν μέρει θερμόαιμος, με θερμοκρασία σώματος περίπου 7 βαθμούς Κελσίου θερμότερη από τις εκτιμώμενες θερμοκρασίες του θαλασσινού νερού εκείνη την εποχή.
Τα δεδομένα αυτά προκύπτουν από μελέτη που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα στην επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences.
«Διαπιστώσαμε ότι ο Μεγαλόδοντας είχε θερμοκρασίες σώματος σημαντικά αυξημένες σε σύγκριση με άλλους καρχαρίες» σχολιάζει Ρόμπερτ Ιγκλ, καθηγητής θαλάσσιων επιστημών και γεωβιολογίας στο UCLA.
Το ξεχωριστό αυτό χαρακτηριστικό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο τρομακτικό μέγεθος του αρχαίου θηρευτή – αλλά και στον αφανισμό του.
Ο γιγαντισμός στον μεγαλόδοντα
Ο Μεγαλόδοντας, που σύμφωνα με εκτιμήσεις είχε μήκος τουλάχιστον 15 μέτρα, εξαφανίστηκε πριν από περίπου 3,6 εκατομμύρια χρόνια. Η θεωρία ότι οι Μεγαλόδοντες ήταν θερμόαιμοι είχε διατυπωθεί και παλαιότερα, ωστόσο η νέα μελέτη είναι η πρώτη που παρέχει απτές αποδείξεις προς αυτή την κατεύθυνση.
Σύμφωνα με το CNN oι ερευνητές παρατήρησαν πόσο στενά ήταν συνδεδεμένα μεταξύ τους τα ισότοπα άνθρακα-13 και οξυγόνου-18 που βρέθηκαν στα απολιθωμένα δόντια του αρχαίου καρχαρία – στοιχείο που μπορεί να αποκαλύψει πόσο ζεστό ήταν το σώμα.
Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η μέση θερμοκρασία σώματος του Μεγαλόδοντα ήταν περίπου 27 βαθμοί Κελσίου.
Όπως οι σύγχρονοι λευκοί καρχαρίες έτσι και οι μεγαλόδοντες ήταν τοπικά ενδοθερμικοί, που σημαίνει ότι είχαν την ικανότητα να ρυθμίζουν τη θερμοκρασία σε ορισμένα μέρη του σώματος, σύμφωνα με τη μελέτη. Αντίθετα, η θερμοκρασία του σώματος άλλων ψυχρόαιμων αρπακτικών ρυθμίζεται από τη θερμοκρασία του νερού γύρω τους.
Το γεγονός ότι ήταν θερμόαιμος μπορεί να ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για το τεράστιο μέγεθος και την αποτελεσματικότητά του ως θηρευτή, σύμφωνα με τον Κένσου Σιμάντα, παλαιοβιολόγο στο Πανεπιστήμιο DePaul στο Σικάγο.
«Ένα μεγάλο σώμα δίνει πλεονέκτημα στον θηρευτή, αλλά απαιτεί πολλή ενέργεια για τη διατήρησή του», επισημαίνει ο Σιμάντα. «Ακριβώς επειδή ο Μεγαλόδοντας ήταν θερμόαιμος μπόρεσε ο γιγαντισμός του να συμβαδίσει με τις υψηλές μεταβολικές απαιτήσεις».
Όπως ο κόσμος άλλαζε και συνεπώς το πλεονέκτημα αυτό έγινε μειονέκτημα. Η χρονική στιγμή της εξαφάνισης των Μεγαλόδοντων συμπίπτει με την πτώση της θερμοκρασίας της Γης, τονίζουν οι ερευνητές.
Ένα πλεονέκτημα που έγινε μειονέκτημα
Η πτώση της θερμοκρασίας επηρέασε το θαλάσσιο οικοσύστημα, η στάθμη της θάλασσας έπεσε και άλλαξε το περιβάλλον των θαλάσσιων θηλαστικών με τα οποία τρεφόταν ο Μεγαλόδοντας, οδηγώντας -τελικά- στην εξαφάνισή του.
Συγκριτικά με άλλους κορυφαίους θηρευτές, ο Μεγαλόδοντας ήταν πολύ μεγαλύτερος και επομένως πιο ευάλωτος στις αλλαγές των πληθυσμών των θηραμάτων, τονίζει ο Μάικλ Γκρίφιθς, καθηγητής περιβαλλοντικών επιστημών, γεωχημικός και παλαιοκλιματολόγος στο Πανεπιστήμιο William Paterson στο Νιου Τζέρσεϊ.
Όμως, το να μάθουμε περισσότερα για τον αρχαίο καρχαρία θα μπορούσε ακόμα και σήμερα να βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα τις απειλές που αντιμετωπίζουν παρόμοια θαλάσσια ζώα.
«Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία αυτής της εργασίας είναι ότι αναδεικνύει την ευπάθεια των μεγάλων θηρευτών, όπως ο σύγχρονος λευκός καρχαρίας, στην κλιματική αλλαγή, δεδομένων των ομοιοτήτων στη βιολογία τους με τον Μεγαλόδοντα», υποστηρίζει ο Γκρίφιθς.
