Στα μέσα της δεκαετίας του 70, ο ακαδημαϊκός του τουρισμού είχε εμπνευστεί τον περίφημο «δείκτη εκνευρισμού», συνδέοντας τον αριθμό των τουριστών με την ψυχολογία των κατοίκων σε μια περιοχή. Στην πρώτη φάση υπάρχει η ευφορία και όσο αριθμός των επισκεπτών αυξάνεται περνάμε σταδιακά στην απάθεια, καθώς οι τουρίστες θεωρούνται δεδομένοι, μετά στην ενόχληση και τελικά στην αντίδραση κατά των ξένων επισκεπτών.

Πέντε δεκαετίες αργότερα δημοφιλείς τουριστικοί προορισμοί έχουν φτάσει πλέον στην τελευταία φάση, περνώντας το κατώφλι του υπερτουρισμού. Μεταξύ άλλων και κάποιοι στην Ελλάδα, που έχουν βρεθεί από το «καλώς ήρθε το δολάριο» στο «τουρίστες πηγαίντε σπίτια σας».

Το κίνημα κατά του υπερτουρισμού ξεπήδησε από την Ισπανία και εξαπλώνεται απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ευρώπη, από την Ιταλία, την Ολλανδία και την Πορτογαλία μέχρι την Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Όπως κι αν το αποκαλέσεις, αντιτουρισμό ή τουριστοφοβία, η ουσία είναι η ίδια: Οι πολίτες διαμαρτύρονται για τη μετατροπή των περιοχών τους σε «τουριστικές» ντίσνεϊλάντ και ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις επιπτώσεις στον τόπο, τις τιμές, τη στέγαση και τις ζωές τους.

Στο σημερινό Global View μιλάμε με την υποψήφια διδάκτορα στο Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστήμιου Αιγαίου, Αγγελική Μητροπούλου, συντονίστρια της ομάδας Τουρισμού και Νησιωτικότητας, του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ, για τις ευθύνες της τουριστικής βιομηχανίας και των κυβερνήσεων, τις επιπτώσεις του υπερτουρισμού, την τουριστοφοβία, αλλά και τη θεραπεία της σύγχρονης μάστιγας,