Κάτι από Ηλία του 16ου -ή και από Νίκο Αναστόπουλο για τους μύστες- είχαν οι διαδοχικές συναντήσεις του Γιάννη Βρούτση και του Γιώργου Μυλωνάκη με τους προέδρους των ΚΑΕ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού.
Μέσα σε λιγότερες από 24 ώρες, η κυβέρνηση πέρασε από το «δεν έχει νόημα να είναι ο ένας από τους δύο» στο… «ας έρθουν και χωριστά»!
«Είναι σημαντικό να γίνουν οι δηλώσεις, είναι σημαντικό να δεσμευθούν». Αυτό περιέγραψε ως προαπαιτούμενο ο αναπληρωτής υπουργός Αθλητισμού – τις «δηλώσεις». Γιατί με μία δήλωση στην κάμερα, λύνεται το πρόβλημα και το επεισόδιο θεωρείται λήξαν.
Άλλωστε, πότε μας ενδιέφερε η ουσία και όχι η επικοινωνία, για να μας ενδιαφέρει και τώρα; Ρητορικό ερώτημα.
Και τελικά ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Άλλο ένα ρητορικό ερώτημα που το διατύπωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πριν από τουλάχιστον 60 χρόνια. Το ότι παραμένει επίκαιρο δεν φαίνεται να προβληματίζει κανέναν.
Και μέσα σε όλη αυτήν τη σκόνη, «έφυγε» ο Δημήτρης Χατζηχρήστος. Μέχρι το τέλος έμεινε κιτρινόμαυρος μέχρι το «κόκκαλο» και σύμβολο, όχι μόνο της ΑΕΚ αλλά και του οπαδισμού γενικότερα. Ενός οπαδισμού χωρίς μαχαίρια, χωρίς δολοφονίες στη μέση του δρόμου. Άλλωστε του λόγου το ακριβές το αποδεικνύουν τα αμέτρητα posts στα social media από οπαδούς αντίπαλων ομάδων.
Αλλά φτάνει πια με όλα αυτά! Έχουμε και πιο… «σοβαρά» πράγματα να συζητήσουμε. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε, που δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τα υπόλοιπα κόμματα του χώρου ακόμα και για ένα θέμα που θα έπρεπε να ενώνει: Τα Τέμπη και τη διερεύνηση των ευθυνών πολιτικών προσώπων. Ο Τιτανικός (λέμε τώρα) βουλιάζει, αλλά η ορχήστρα εκεί, τον χαβά της…
