«Τι φοβούνται; Τι προσπαθούν να κρύψουν;». Όλο και περισσότεροι γίνονται ημέρα με την ημέρα εκείνοι που εκφράζουν την ίδια απορία με τον Πάνο Ρούτσι, τον πατέρα θύματος στα Τέμπη που κάνει απεργία πείνας ζητώντας το αυτονόητο: Την εκταφή του νεκρού παιδιού του.
Και όσο η Δικαιοσύνη καθυστερεί να κάνει αποδεκτό το αίτημά του (και χωρίς αστερίσκους για το είδος της εξέτασης που θα υποβληθεί η σορός), τα ερωτήματα θα γίνονται κραυγές και η καχυποψία θα «φουσκώνει» όλο και περισσότερο.
«Μα αν γίνουν όλα αυτά, η δίκη θα καθυστερήσει», είναι το επιχείρημα που προτάσσουν Δικαιοσύνη και κυβέρνηση. Δεν βιάζεται ΚΑΝΕΙΣ περισσότερο για την απόδοση της δικαιοσύνης από όσο οι γονείς των νεκρών παιδιών, είναι η απάντηση. Συνεπώς, αν όντως η ηγεσία της Δικαιοσύνης και η κυβέρνηση νοιάζονται πραγματικά για το πότε θα ξεκινήσει η δίκη, ας αποδεχτούν τα αιτήματα ΧΤΕΣ και χωρίς αστερίσκους. Μόνο έτσι θα διαλυθεί η κάθε καχυποψία.
Και τέλος, αν όντως υπάρχει «τσαντιροκατάσταση» στην ιστορία με τα Τέμπη, αυτή δεν είναι στο Σύνταγμα και στον αγώνα που δίνει ο Πάνος Ρούτσι. Η μόνη «τσαντιροκατάσταση» που υπάρχει, είναι αυτή που επικρατεί στο Μαξίμου και στην τραγική διαχείριση μίας τραγωδίας, που αυτά τα χρόνια δεν έχει πάψει να αγγίζει τους πολίτες τούτης της χώρας.
Σάμπως η διαχείριση του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι καλύτερη; Ίδια «τσαντιροκατάσταση» και εκεί. Αντί να καλούν αυτούς που βρίσκονται στο επίκεντρο της ιστορίας (βλ. «Φραπέ» και «Χασάπη»), αποφάσισαν να καλέσουν… νεκρούς. Και επιτέλους πόσοι άνθρωποι ακόμα θα πρέπει να κάνουν ονομαστική αναφορά στον Γιώργο Μυλωνάκη, ώστε να κληθεί να καταθέσει στην Εξεταστική Επιτροπή; Ήδη μετράμε τρεις…
