Η Φώφη Γεννηματά νικήθηκε σήμερα, 25 Οκτωβρίου, από τον καρκίνο, όπως ακριβώς ο πατέρας της, Γιώργος Γεννηματάς και η μητέρα της, Κάκια Βέργου. Οι γονείς της έφυγαν σε πολύ μικρή ηλικία, μόλις 54 και 55 ετών, αντίστοιχα, ενώ λίγα χρόνια αργότερα η επάρατη αυτή νόσος χτύπησε και την έμπειρη πολιτικό, μάχη από την οποία δεν μπόρεσε να βγει νικήτρια.
«Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια»
«Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη καρκίνος. Είχε καρκίνο στο μαστό. Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις.
Δεν νιώσαμε ποτέ στο σπίτι ότι είχαμε έναν άρρωστο άνθρωπο. Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμα και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν. Όλα αυτά είναι πράγματα που εμένα με έχουν στιγματίσει. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο αυτό που βιώσαμε. Ειδικά για εμένα γιατί δεν είχα αποκτήσει τα δικά μου παιδιά. Βυθίζεσαι. Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και την οργή που φέρνει για την απώλεια», είχε αναφέρει στην εκπομπή «Μεσάνυχτα», στον Alpha, η Φώφη Γεννηματά.
{https://www.youtube.com/watch?v=ROP6nqYYgKc}
«Η αισιοδοξία που ξεπηδούσε από τα λόγια του με συντροφεύει μέχρι σήμερα»
Σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Hello», η Φώφη Γεννηματά είχε περιγράψει τις δύσκολες ώρες που βίωσε με τους γονείς της. «Όταν έμπαινε στο χειρουργείο ο πατέρας μου, μου είπε ότι είδε όλη του τη ζωή να περνά από μπροστά του, τη μητέρα μου όταν γνωρίστηκαν σε μια βάρκα στη Σύμη, τα παιδιά του, τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της πολιτικής του διαδρομής και ιδιαίτερα μια εμπειρία ζωής στα Κουφονήσια, που πήγε πριν φτάσει το ηλεκτρικό, με απλούς ανθρώπους που είχαν μια σοφία που τον άγγιξε, το ΕΣΥ, όπου έλεγε ότι άφησε ένα κομμάτι από την ψυχή του, και την Αυτοδιοίκηση που ερωτεύτηκε. Η αισιοδοξία που ξεπηδούσε από τα λόγια του με συντροφεύει μέχρι σήμερα».