Σε μια ελεύθερη παραλλαγή του «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» του Σέρτζιο Λεόνε, το στίγμα των τριών πολιτικών αρχηγών θα μπορούσε να περιγραφεί ως εξής: ο «βουλιμικός» για τον Μητσοτάκη ,ο «υπομονετικός» για τον Τσίπρα και ο «επιτήδειος ουδέτερος» για τον Ανδρουλάκη.
Να τα εξηγήσουμε.
Από την πλευρά του Πρωθυπουργού, ξεκίνησε εξ αρχής μια επιχείρηση σφιχτού εναγκαλισμού του νέου αρχηγού του ΚΙΝΑΛ. Δεν είναι μόνο ο μάλλον σκηνοθετημένος διάλογος στους διαδρόμους της Βουλής («μετά τις γιορτές, σε περιμένω να τα πούμε»),που παραπέμπει ευθέως σε σχέση με μετακλητό υπάλληλο. Ούτε η γλώσσα του σώματος, με τον Μητσοτάκη με τα χέρια στις τσέπες μπροστά σε έναν μάλλον απορημένο Ανδρουλάκη.
Λίγη ώρα πριν, από το βήμα της Βουλής ο Μητσοτάκης, πάλι με πλεόνασμα αλαζονείας είχε προπηλακίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι πάει για τρίτο κόμμα, ενώ ο «εκλεκτός» του ήδη τον έχει προσπεράσει.
Την ίδια ώρα, οι αρθρογράφοι του Μαξίμου τον αποθέωναν για την «υπεύθυνη αντιπολίτευση» που κάνει σε προφανή αντιπαραβολή με την «ανεύθυνη στάση» του Τσίπρα. Και από δίπλα, οι κατεπείγουσες δημοσκοπήσεις έφερναν το «αναγεννημένο» ΚΙΝΑΛ σε απόσταση αναπνοής από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα αυτά τεκμηριώνουν το αμάρτημα της «βουλιμίας», το οποίο στην πολιτική είναι το συνώνυμο της αλαζονείας, μια παράμετρος που αποτελεί σήμα κατατεθέν στην άσκηση της εξουσίας από τη σημερινή κυβέρνηση.
Είναι η προέκταση της ίδιας «βουλιμίας» με την οποία η κυβέρνηση στην προηγούμενη περίοδο δεν είχε καν την εξυπνάδα να κρύψει λίγο τη στήριξη στον προηγούμενο «εκλεκτό» της για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, τον ατηχύσαντα Α. Λοβέρδο. Τον οποίο ξέχασαν ακαριαία, μόνο και έρημο στην πολιτική αδιαφορία, για να αγκαλιάσουν τον Ανδρουλάκη.
Αν μπορεί να ξεχωρίσει ένα στοιχείο από τον σύντομο βίο και πολιτεία του Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ είναι ότι αντιλήφθηκε την παγίδα και δεν έπεσε στην τρύπα της σφιχτής αγκαλιάς του Κ. Μητσοτάκη. Ούτε στην πρόσκληση του μετακλητού ανταποκρίθηκε, ούτε στο δόλωμα ενός «τυχαίου ραντεβού» τα Θεοφάνια στη Λήμνο τσίμπησε.
Αντίθετα προχώρησε και ένα βήμα εμπρός στην πρόσφατη συνέντευξη του στον ALPHA.H πρόταση για «σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση»,μπορεί να μοιάζει ασαφής και κενή περιεχομένου προς το παρόν, φωτογραφίζει όμως έναν αποκλεισμό. Αυτός που μένει εκτός φωτογραφίας είναι η ΝΔ και ο Κ.Μητσοτάκης.
Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο,ότι λίγες μέρες μετά στη δική του συνέντευξη στον ΑΝΤ1, ο Πρωθυπουργός έβγαλε «τοξίνες» για τον αρχηγό του ΚΙΝΑΛ («δεν έχει μιλήσει ακόμη»,«δεν έχει πει και πολλά πράγματα»).Υπάρχει η βάσιμη υποψία ότι στο προσεχές κύμα δημοσκοπήσεων ο Ανδρουλάκης θα πληρώσει με ένα «μικρό κόντημα» την «απρέπεια» που έδειξε προς τον Κυριάκο.
Ο Τσίπρας,από την άλλη κορυφή του τριγώνου,παρακολουθεί με υπομονή της εξελίξεις. Τουλάχιστον δεν έσπευσε να συμμετάσχει στο παιγνίδι της «σφιχτής αγκαλιάς»,δείχνοντας ότι διαθέτει το πολιτικό ένστικτο να καταλαβαίνει ότι στην πολιτική αυτό που μετράει είναι ο χρόνος και το κατάλληλο timing.
Στην επόμενη περίοδο,το χαρτί είναι στα χέρια του Ν.Ανδρουλάκη και του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Για τον πρώτο, η στάση του «επιτήδειου ουδέτερου» τον ωφέλησε στο παιγνίδι της αποφυγής από την παγίδα του Μαξίμου.Τώρα πρέπει να δείξει ότι δεν είναι μόνο καλός στο να αποφεύγει τις παγίδες, αλλά διαθέτει επιπλέον σχέδιο και προοπτική. Η μετάφραση της «σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης» στα καθ’ ημάς περνάει μέσα από τον διάλογο με όλες τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Άρα και με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για τον δεύτερο, τον Αλ. Τσίπρα, η περίοδος της «υπομονής» σύντομα θα εξαντληθεί. Θα απαιτηθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για να ανοίξει μια νέα σελίδα στις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ.
Άλλωστε και στο επικό γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε που προαναφέραμε, στο τέλος ο «καλός» και ο «κακός» τα βρήκαν. Μόλις ξεμπέρδεψαν με τον «άσχημο»…
