Πώς γίνεται να ζούμε στην ίδια χώρα και να έχουμε πολύ διαφορετική άποψη –απ΄ ότι επικοινωνεί η κυβέρνηση και όχι μόνο- για την καθημερινότητα, τις καταστάσεις που βιώνουμε και γενικότερα τις συνθήκες γύρω μας.
Κάτι δεν πάει καλά.
Και ίσως, σ’ αυτή την ασυμφωνία, να παίζει ρόλο η κατάταξη της Ελλάδας στην 108η θέση (σε σύνολο 180 χωρών), όσον αφορά την ελευθερία του Τύπου, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύουν ετησίως οι «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» (RSF).Μία πτώση 38 θέσεων, σε σχέση με πέρυσι, που μας τοποθετεί χαμηλότερα από χώρες, όπως το Μπουρουντί, το Γκαμπόν, τη Μποτσουάνα και τη Μογγολία.
Ενώ, σε ό,τι αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση.
Αυτό και μόνο, μας βάζει σε σκέψεις και δημιουργεί ερωτηματικά, για το τι προβάλλεται και τι τελικά ισχύει. Σε τι βαθμό, απέχει η αλήθεια από την πληροφόρηση που έχουμε ή δεν έχουμε.
Και αν θέλουμε να το πάμε και λίγο παρακάτω, για να γίνει πιο ξεκάθαρο το μέγεθος του ζητήματος…
Με τι δεδομένα καλούμαστε να αποφασίσουμε για το μέλλον μας, προσερχόμενοι στις κάλπες;
Παραδείγματα κακής πληροφόρησης ή και ελλιπούς πληροφόρησης, έχουμε καθημερινά, ανεξαρτήτως τομέα του τόπου μας. Αυτά τα παραδείγματα, είτε αφορούν την Οικονομία, είτε τον τομέα της ενέργειας, είτε τον τομέα της Υγείας και τη διαχείριση της πανδημίας, είτε το Ασφαλιστικό – Συνταξιοδοτικό, την Παιδεία, την Ασφάλεια, τις Υποδομές, το Μεταναστευτικό… και «πάει λέγοντας».
Για να θυμηθούμε μερικές περιπτώσεις…
Πανδημία και ΜΕΘ. Ενώ υπήρχε μελέτη για την καίρια σημασία που έχει η νοσηλεία ασθενών με Covid-19 σε αυτές, καμία προτεραιότητα δεν δόθηκε στη δημιουργία επιπλέον κλινών, ώστε να ανταποκριθούν τα νοσοκομεία στην κάλυψη της ανάγκης αυτής. Μάλιστα, η κυβέρνηση ήταν κάθετη στην μη ύπαρξη μελέτης που να έθετε επιτακτικό ζήτημα κλινών ΜΕΘ. Όπως κάθετα αρνητική ήταν και για την ουσιαστική διαφορά μεταξύ νοσηλείας σε κλινική ΜΕΘ και τη νοσηλεία σε μια απλή κλίνη ή και ράντζο ενίοτε.
Πανδημία και μέτρα. Μέτρα ακορντεόν και αποφάσεις-αντιφάσεις, βάσει δημοσκοπήσεων και εξυπηρετήσεων. Φυσικά, εκεί-και όχι μόνο εκεί- άλλοθι αποτέλεσε η ατομική ευθύνη των πολιτών. Πολίτες που καλούνταν να εφαρμόσουν κάθε φορά μέτρα, που εν συνεχεία θα ακυρώνονταν – και μαζί θα ακυρωνόταν και η συλλογική προσπάθειά τους- από μία απόφαση ή από τη μη εφαρμογή μια άλλης απόφασης της κυβέρνησης. Με την τελευταία, να σφυρίζει αδιάφορα καθώς όλα επέστρεφαν στο μηδέν και άντε πάλι από την αρχή…
Σκάνδαλα που «μετασκευάστηκαν» σε Σκευωρίες –βλέπε, υπόθεση Novartis –κατά πολιτικών προσώπων, δημοσιογράφων και δικαστικών λειτουργών, ενώ στη συνέχεια «ξεφούσκωσαν» και χαρακτηρίστηκαν ως… «οργανωμένη παραπληροφόρηση με πολιτικά κίνητρα».
Και μετά σιωπή. Ούτε παραδοχή, ούτε ανάληψη ευθυνών, ούτε αναζήτηση ευθυνών για την παραπλάνηση της κοινής γνώμης ή για στοχοποίηση και συκοφάντηση.
«Μήδεια» και «Ελπίδα». Μπορεί οι δύο έννοιες να μην έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, αλλά για όσους βίωσαν τις δύο κακοκαιρίες που έφεραν αυτά τα ονόματα, υπήρχαν πολλά κοινά. Και αυτά δεν είναι άλλα από την ταλαιπωρία, την κρατική αδράνεια και την κυβερνητική σύγχυση και τον πανικό. Το επιτελικό κράτος, για άλλη μια φορά, δεν κατάφερε να περάσει τον πήχη, που το ίδιο έθεσε πολύ ψηλά προεκλογικά.
Ομοίως η κυβέρνηση κινήθηκε στις πυρκαγιές, στις πλημμύρες και… «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Παιδεία. Ένας εκσυγχρονισμός που δεν ήρθε, αλλά έφερε αδιέξοδα στην προσπάθεια του να δείξει την πόρτα για τα ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Χωρίς να θεωρούνται αυτά κακή επιλογή, εφόσον έχουν άρτια προγράμματα, κατάρτιση και εκπληρώνουν τον στόχο τους.
Πέραν όλων όμως, η επιλογή δημόσιου εκπαιδευτικού ιδρύματος ή ιδιωτικού, πρέπει να υπάρχει και να μην υποσκάπτεται. Για κανέναν λόγο.Και η απάντηση του τύπου: «Οι νέοι δεν εγκλωβίζονται πλέον στα πανεπιστήμια» (!), τη στιγμή που 40.000 μαθητές βρέθηκαν εκτός ΑΕΙ –ενώ υπήρχαν κενές θέσεις– δεν αρκεί ούτε για τους μαθητές, αλλά ούτε και για τις οικογένειές τους στις οποίες μετακυλίεται το κόστος σπουδών των παιδιών τους.
Κοινωνική ασφάλιση και συντάξεις. Για όλα φταίει η γραφειοκρατία, θα πει κανείς…
Και ποιος την ορίζει τη γραφειοκρατία και ποιος διαμορφώνει τις συνθήκες για την επίτευξη καλύτερων όρων.
Ποιος δίνει σε εκείνους που καλούνται να υπηρετήσουν το έργο του δημόσιου λειτουργού τα κατάλληλα εργαλεία και τελικώς, διευκολύνει ώστε να μην πέφτουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στην πολυδαίδαλη νομοθεσία. Και δεν μιλάμε για επικοινωνιακά τεχνάσματα και παιχνίδια εντυπωσιασμού, αλλά για ουσιαστικές λύσεις που φέρνουν πραγματικό αποτέλεσμα, χωρίς να κληροδοτούν μεγαλύτερα προβλήματα στο μέλλον. Όπως διαφορές στις συντάξιμες αποδοχές και όχι μόνο.
Αν δεν τα ορίζει η πολιτική ηγεσία, τότε ποιος!
Βλέπετε, είναι δύσκολο να προσπαθείς να σκάψεις πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων με κουταλάκι του γλυκού…
Ακρίβεια. Μία λέξη που συναντάμε συχνά στις μέρες που διανύουμε.
Είτε μιλάμε για την αγορά τροφίμων, είτε για την αγορά ενέργειας και καυσίμων.
Ναι, υπάρχουν εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν τις τιμές. Αλλά δεν μπορεί να χρεώνουμε κάθε αύξηση –ανεξαρτήτως χρονικής αφετηρίας– στην παγκόσμια συγκυρία.
Αρκεί μια προσεκτική ματιά και το φρεσκάρισμα της μνήμης, για να εντοπίσουμε την πορεία της ανόδου των τιμών και του κόστους διαβίωσης. Σε πλήρη αναντιστοιχία με τα εισοδήματα των πολιτών.
Πολιτών που τη στιγμή που συρρικνώνεται το πορτοφόλι τους, άναυδοι μαθαίνουν για μπόνους ύψους 60.000 ευρώ σε στελέχη επιλογής της κυβέρνησης.
Αύξηση των τιμών και εισόδημα πολιτών. Δύο καμπύλες που δεν τέμνονται…
Όσο για την εναπόθεση των «ελπίδων» των κυβερνόντων, στην «αυτορρύθμιση» της αγοράς και της οικονομίας …απλά, αυτή δεν είναι η απάντηση.
Το παράδειγμα το έδωσαν άλλες χώρες (Ισπανία, Πορτογαλία), με έγκαιρες και στοχευμένες πρωτοβουλίες.
Δεν είναι κακό να ακούς και να υιοθετείς καλές πρακτικές, από τους άλλους. Εντός και εκτός χωρικών ορίων.
Και κάπως έτσι… αποδομείται ένα αφήγημα που δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες, αλλά δεν κατάφερε να τις εκπληρώσει.
Ένα αφήγημα που βασίστηκε εν πολλοίς στην επικοινωνία, σε σημείο που δημιούργησε δύο παράλληλους κόσμους.
Αυτόν της Κυβέρνησης και εκείνον των πολιτών.
Αλλά, τώρα είναι τουριστική περίοδος και αυτά είναι μίζερα πράγματα…
(Η Λεβέντη Αγγελική είναι τέως Περιφερ. Σύμβουλος Αττικής (Εντεταλμένη Δημοσίων Σχέσεων Π.Α. & Εντεταλμένη Δ/νσης Οργάνωσης των Υπηρεσιών και Εξυπηρέτησης του πολίτη), Υποψ. Βουλευτής Β’ Αθηνών ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Νότιος Τομέας- Β3 (2019).)
