Σε μια κακόγουστη αναμέτρηση μεταξύ τους τη Βουλή, δίκην συμπαιγνίας αλλληλοαπαλλαγής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Νίκος Ανδρουλάκης καταλόγισαν ο ένας στο κόμμα του άλλου την κατάσταση χρεοκοπίας στην οποία περιήλθε η χώρα το 2009-‘10.
Πρόκειται για εκατέρωθεν εξαπάτηση της κοινωνίας από τους ενόχους της μνημονιακής κακοποίησής της - που έχει τις ρίζες πολύ πριν τη διετία για την οποία προσποιούνται ότι ερίζουν.
Η χώρα οδηγήθηκε στα πρόθυρα της πλήρους οικονομικής κατάρρευσης με εμφανή αιτία: πολιτικές αποφάσεις, συμπεριφορές, σκάνδαλα και δημοσιονομικές κομπίνες που κρατήσαν τουλάχιστον τρεις δεκαετίες.
Αν πάρουμε ως αφετηρία την παρουσία της στην κοινοτική Ευρώπη, οπότε και άρχισε να ρέει ο πακτωλός κονδυλίων η ευθύνη βαρύνει τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν έκτοτε, χωριστά και σε συνεργασία.
Η Ευρώπη χρηματοδοτούσε την Ελλάδα, μεταξύ των άλλων και για να πλησιάσει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο το εισόδημα των Ελλήνων. Πρώτα το ΠΑΣΟΚ μετέτρεψε τα λεφτά από αυτή τη χρηματοδότηση απευθείας σε εισόδημα.
Δημιούργησε έτσι την ψευδαίσθηση - που αναπαρήγαγαν οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν - ότι για κάποιους λόγους και χάρη στη δήθεν... διαπραγματευτική ικανότητα των κυβερνήσεων, οι πλούσιοι της Ευρώπης θα χρηματοδοτούν του Έλληνες για να απολαμβάνουν, χωρίς κόπο, καλύτερη ζωή.
Από αυτή την άποψη το ΠΑΣΟΚ ήταν σπορέας της κρίσης που εκδηλώθηκε σε τρεις δεκαετίες. Όπως η ΕΡΕ ήταν ο σπορέας της κρίσης των Προβληματικών επιχειρήσεων, της δεκαετίας του 1980 που είχαν ξεκινήσει ως ατμομηχανές της οικονομίας το 1950.
Σ’ αυτό το κλίμα οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οργάνωσαν - με ψηφοθηρικές παροχές και κομματική χρήση των πόρων και αλλεπάλληλα και αλληλοκαλυπτόμενα- σκάνδαλα – τη διαρκή διασπάθιση του δημοσίου, του κοινοτικού και του τραπεζικού χρήματος. Επί Σημίτη προστέθηκε και το ιδιωτικό, με το κόλπο του Χρηματιστηρίου.
Οι πόροι που προορίζονται για την ανάπτυξη της χώρας και την ενίσχυση της κοινωνίας είτε σπαταλήθηκαν, είτε κατέληξαν σε τσέπες.
Δεν «τα «φάγαμε μαζί» που ισχυρίσθηκε ο μακαρίτης ο Πάγκαλος. Φαγωθήκαν από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - με την αναλογία που αντιστοιχεί σε κάθε μια - και τα κόμματα που τις στήριξαν .
Πολλά στελέχη τους από τη βάση ως την κορυφή πλούτισαν Οι ημέτεροι ληστεύαν τον δημόσιο χρήμα, με τη μέθοδο της μίζας που κυριάρχησε στο δημόσιο τομέα.
Από τη μια κυβέρνηση στην άλλη - του ιδίου κόμματος, ή του αντιπάλου - η ατιμωρησία ενίσχυε τις σκανδαλώδεις συμπεριφορές. Ως τις προκλητικές περιπτώσεις της Siemens και της Novartis – πάντα με κοινό διαχρονικό παρονομαστή τους εξοπλισμούς.
Σ’ αυτό το πλαίσιο στήθηκε και η άλωση της πολιτικής ζωής από τους ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ που λυμαίνονταν τις κρατικές προμήθειες - έχοντας ιδρύσει «αποικίες διαπλοκής» στα δυο κόμματα. Υπουργοί και βουλευτές τους, εμφανώς ανήκαν στη δύναμη του ενός ή του άλλου «ολιγάρχη».
Η κυβέρνηση του νεότερου Μητσοτάκη απογείωσε αυτές τις πρακτικές με τη αδιαφάνεια, τη σήψη, την διοχέτευση των πόρων σε ημέτερους, την αχαλίνωτη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και την εκ νέου υποδούλωση της πολιτικής στους ισχυρούς του χρήματος... Οι υποκλοπές υπήρξαν επικουρικός μηχανισμός αυτών των επίλογών…
Το 2004 η χώρα - που είχε παραδοθεί οκτώ χρόνια πριν στην «ομάδα Σημίτη« με το πρόσχημα του «εκσυγχρονισμού» - όδευε ήδη σε χρεοκοπία - που επιταχύνθηκε από τη διαφθορά που παρήγαγε…
Το πρόταγμα της πολιτικής αλλαγής που έφερε στην κυβέρνηση τη ΝΔ με τον Κ. Καραμανλή ήταν καταπολέμηση της διαφθοράς και επανίδρυση του κράτους που την υποθάλπει.
Κανένας από τους δυο στόχους του Καραμανλή δεν επιτεύχθηκε. Η αναγκαστική αδράνεια της νέας κυβέρνησης, στο πρώτο εξάμηνο για να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων - που εξελίχθηκε από τον πλανητικό θρίαμβο για την Ελλάδα - είχε ως συνέπεια την αποδυνάμωση του ιδίου!
Παρά τις προθέσεις του και την προσωπική του ακεραιότητα, η ΝΔ ήταν δέσμια των «νταβατζήδων» που ο ίδιος ξεμπρόστιασε. Γι’ αυτό άλλωστε η προσπάθεια να τους αποδυναμώσει - με τη νομοθεσία περί «βασικού μετόχου» - και να ξαναδώσει την πολιτική στους πολιτικούς, ηττήθηκε. Από τον συνασπισμό τους με το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρεου.
Η πρωτοβουλία για την Απογραφή - που μόλις πρόλαβε αντίστοιχη, ταπεινωτική εντολή από την Κομισιόν - και την Επιτήρηση, απάλλαξε τη χώρα από τις κοινοτικές υποψίες για την ως τότε «δημιουργική λογιστική» στα δημοσιονομικά... Αλλά εγκαταλείφθηκε μετά το 2007 και υπό την πίεση της διεθνούς κρίσης του 2008 κατεδαφίσθηκαν οι υποχρεώσεις της χώρας στην Ευρωζώνη για το έλλειμα- που εμφανιζόταν υποτιμημένο.
Πάντως η επίκληση του από τον Γιούνκερ το 2009 με τη φράση «the game is over» συμπεριλάμβανε και την περίοδο Σημίτη.
Λίγο νωρίτερα, ο Καραμανλης διαπιστώνοντας ότι η κυβέρνηση του απέτυχε στα δημοσιονομικά, αντέδρασε υγιώς: προκήρυξε πρόωρες εκλογές ακριβώς με ζητούμενη τη δημοσιονομική ανάσχεση. Δηλαδή όποιος τις κέρδιζε θα είχε ως άμεση προτεραιότητα τον περιορισμό του ελλείματος , αρχίζοντας από εκείνη τη χρόνια. Ο Γ. Παπαθανασίου, τελευταίος υπουργός Οικονομικών της ΝΔ περίγραψε σε δυο βιβλία του αυτή την επιλογή…
Ο ίδιος ο Καραμανλής έσπευσε να διευκολύνει εκ των προτέρων, καταθέτοντας προεκλογικό πρόγραμμα λιτότητας, απέναντι στα «λεφτά υπάρχουν» του αντίπαλου του, που επικράτησε ευκολά, αλλά και μοιραία για τη τώρα.
Ο Γ. Παπανδρεόυ αντί να επικαλεσθεί, στα όριά της, δημοσιονομική εκτροπή του 2009 που παρέλαβε για ακυρώσει το πρόγραμμα παρόχων του και να λάβει μέτρα σταθεροποίησης, καθώς η Ελλάδα ήταν αξιόχρεη και είχε πρόσβαση τις αγορές, έκανε το αντίθετο.
Διαφήμισε το έλλειμα και το διόγκωσε καταθέτοντας προϋπολογισμό με… παροχές. Αφήνοντας να αιωρούνται οι υποσχέσεις ακόμη και για ανασχέσεις ιδιωτικοποιήσεων - ούτε σκέψη για προγραμματισμό νέων - οδήγησε σε κλείσιμό τη στρόφιγγα του δανεισμού. Ακόμη και ο Γ. Στουρνάρας δέχθηκε ότι με το πρόγραμμά Καραμανλή τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά
Πιο απλά, το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε από τη ΝΔ ένα υπαρκτό δημοσιονομικό πρόβλημα και αντί να το αντιμετωπίσει, βασιζόμενος στην κληρονομιά των περιορισμών που του άφησε ο προκάτοχος του Παπανδρέου, το επιδείνωσε. Άκριτα ή σκόπιμα είναι άλλη υπόθεση.
Έξι μήνες αργότερα - δείχνοντας ανικανότητα ακόμη και στη στελέχωση του κράτους - οδήγησε στη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο. Αν έτσι το έβλεπε πολιτικά ο ίδιος ή του επιβλήθηκε πιστή είναι άλλο θέμα.
Η ουσία είναι ότι παρέλαβε, διαχειρίσιμη δημοσιονομική εκτροπή - και τον παραδοσιακό κομματισμό - και για να τον τιμωρήσει τον Καραμανλή, εκχώρησε εθνική κυριαρχία και κοινωνικά δικαιώματα, τιμωρώντας τον ελληνικό λαό.
Μέχρι σήμερα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν έχουν αναγνωρίσει τις ευθύνες τους, ούτε είχαν τη γενναιότητα να πιστώσουν στον Αλέξη Τσίπρα - στον οποίο άφησαν άδεια ταμεία και αλυσοδεμένη τη χώρα - την έξοδό από τον μνημονιακό κύκλο.
Ο Σαμαράς δεν πήγε καν να του παραδώσει και ο Μητσοτάκης δεν του αναγνώρισε καν ότι του παρέδωσε την Ελλάδα χωρίς Μνημόνιο, τα κρατικά ταμία γεμάτα, και διαχειρίσιμη, οικονομία.
Σ’ αυτόν τον καμβά, ήταν αξιοθρήνητη η αμοιβαία - ας ελπίσουμε και όχι προσυμφωνημένη - επιχείρηση Μητσοτάκη και Ανδρουλάκη στη Βουλή να απαλλάξουν τα κόμματά τους από τη ζοφερή περίοδο που ακολούθησε τις δεκαετίες της σπάταλης και της αποσάθρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας που είχαν δημιουργήσει.
Οι λόγοι είναι μικροπολιτικοί. Ο Μητσοτάκης για να καλοπιάσει τον Καραμανλή, τώρα που τον ζορίζει ο Σαμαράς και ο Ανδρουλάκης για να καλοπιάσει όσους είχαν καταφύγει στο ΣΥΡΙΖΑ όταν τους πρόδωσαν οι ηγεσίες του ΠΑΟΣΚ.
Αδίκως πασχίζουν εκατέρωθεν. Η Ελλάδα έφτασε τη χρεοκοπία συμπληρωματικά από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ποιος θα πιστέψει ότι το έλλειμα μια χρονιάς του Καραμανλή έφερε τη χρεοκοπία; Δεν έπαιξε ρόλο η δυσώδης τριετία Κώστα Μητσοτάκη και η διαφθορά της εποχής Σημίτη; Απλώς κατηγορώντας ο ένας τον άλλον σήμερα, έχουν δίκιο… και οι δυο!