«La Chamade» είναι ο τίτλος έργου της κορυφαίας στην παγκόσμια λογοτεχνία Γαλλίδας Φρανσουάζ Σαγκάν, που έγραψε το πασίγνωστο «Καλημέρα θλίψη». Λιγότερο γνωστό αυτό, γυρίστηκε ταινία (1968) με την υπογραφή του Αλαίν Καβαλιέ και πρωταγωνιστές την Κατρίν Ντενέβ και τον Μισέλ Πικολί. Και τον μεν τίτλο του «Καλημέρα θλίψη» η Σαγκάν τον δανείστηκε από τον περίφημο στίχο του ποιητή Πωλ Ελυάρ τον δε, δεύτερο τίτλο, Chamade από μια ιδιαίτερη λέξη που σημαίνει στην κυριολεξία «τον ιδιαίτερο ήχο που κάνουν τα τύμπανα του πολέμου λίγο πριν την μάχη…».
William Morris – «O Μικρός Τυμπανιστής» (1862), Μουσείο Βοστώνης.
Ήχος που ξεκουφαίνει με την αλαζονική δύναμη και την απαίσια βεβαιότητα, την οποία βαράει πάντα το ταμπούρλο, όποιου πολεμόχαρου βάρβαρου, σβήνει την πίπα της ειρήνης και ανάβει τη φωτιά του πολέμου! Θυμήθηκα το έργο της Σαγκάν αυτές τις μέρες μόνο για τον τίτλο του. Γιατί ως προς το περιεχόμενό του, αυτό το ερωτικό δράμα αναφέρεται στην υποταγή, τη θλίψη και τον άσβεστο πολεμικό μίσος ανάμεσα στα δυο φύλα. Άλλος πόλεμος αυτός… Προαιώνιος, που ματώνει δυο ανθρώπους.
Σήμερα μιλώ για το σπάνιο – στα ελληνικά και διεθνή, ακόμη, δεδομένα º φαινόμενο πολέμου, με κάθε λογής «πολεμοφόδια» που επικρατεί φέτος ΚΑΙ στα τρία μεγάλα, ας τα πούμε παραδοσιακά, κόμματα της κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας.
Ο ήχος των τυμπάνων του πολέμου ακούγεται, ήδη, δυνατός στην ελληνική κοινωνία από το καλοκαίρι και είμαστε υποχρεωμένοι να τον υφιστάμεθα ολομερής και ολονυχτίς από τα ΜΜΕ. Οι συνέπειές του δεν έχουν ακόμη φανεί… Ενώνει και ενώνεται πάνω από επαπειλούμενες «αιματηρές» συρράξεις, προδοτικές αποστασίες ή περήφανες αποχωρήσεις, ανίερες συμμαχίες ή γενναίες προσχωρήσεις.
Πείτε το, όπως σας ταιριάζει, «κι εγώ το λέω Δέντρο», που τραγούδησε κάποτε ο εθνικός μας Νιόνιος. Τι συμβαίνει, όμως, και σφάζονται ομαδικά, από τα Αριστερά μέχρι τα Δεξιά – ΚΑΙ στον ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ στο ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ στη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Διαβολική σύμπτωση, δραματική συγκυρία ή στημένο σκηνικό για λόγους που μας ξεπερνούν όλους; Μαχητές και αμυνόμενους. Θύματα και θύτες. Νικητές και ηττημένους. Και κυρίως την ίδια τη έρμη τη χώρα μας.
Δεν μου αρέσει η συνωμοσιολογία, για made in… USA, ρωσική σαλάτα, με κινέζικο ρύζι και ολίγη από ισραηλίτικη σούπα, πασπαλισμένα με μιντιακή άχνη γεωπολιτικής σάλτσας, σε φιλέτο τούρκικου λύκου, γαρνιρισμένο με γερμανικές πατάτες, λαχανάκια Βρυξελλών και με συνοδεία γαλλικού κρασιού… Για την ερμηνεία του γηγενούς πολιτικό-πολεμικού φαινομένου, επιλέγω το πολύ πικρό γλυκό που μας φύλαγε το σύμπαν άπαν πολιτικό προσωπικό της πατρίδας μας στο πρώτο κιόλας τέταρτο του 21 αιώνα και 50 χρόνια από την αλήστου μνήμης πια Μεταπολίτευση.
Πρώτο πρώτο θάψαμε το Κέντρο. Μετά βαλσαμώσαμε δύο νεκρούς ηγέτες έναν από τη Δεξιά και έναν από την Αριστερά, τους αείμνηστους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου. Ύστερα πορευτήκαμε στο γνωστό και καταστροφικό δίπολο ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΠΑΣΟΚ με τους yolo σωσίες τους, μέχρι τις μέρες μας, που κηδεύουμε την Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα γεννημένη το 2015 και θανούσα πριν κλείσει τα δέκα της χρόνια.
Αυτό το έρμο κοριτσάκι το έκλαψα πιο πολύ απ’ όλα τα θύματα της εθνικής μας αφροσύνης, απαιδευσιάς , ανευθυνότητας και διχόνοιας.
Γιατί το στερνοπούλι αυτό ήταν η ελπίδα των γερόντων παπούδων του, που σύρθηκαν στις εξορίες και βασανίστηκαν στις φυλακές, τα όνειρα των νέων παιδιών μας για μια Δίκαιη κοινωνία, η παρηγοριά των καταφρονεμένων, αλλά και ο φόβος των Ιουδαίων του Έθνους…
Όταν ο Γιωργάκης του «Πατέρα μ’ ακούς» μάς παρέδωσε αμαχητί στο ΔΝΤ, όταν ο Αντωνάκης πήρε το τιμόνι αυτών που μας έριξαν στα βράχια και που τόσο λαχταρούσε από την εποχή του πατρός Μητσοτάκη, όταν οι Σαμαροβενιζέλοι αποβιβάστηκαν βιαστικά από τον Τιτανικό, για να μη τους συμπαρασύρει στο βυθό, αυτό το κοριτσάκι έμαθε στο άψε σβήσε πρόσθιο ύπτιο, πεταλούδα, υποβρύχιο και κολύμπησε στα βαθιά, παγωμένα και μαύρα νερά του Ωκεανού της Κρίσης. Έσωσε ότι μπορούσε να σωθεί και βγήκε κατάκοπο, πληγωμένο και ρακένδυτο, αλλά ζωντανό στην ακτή. ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ το λεγανε αυτό το κοριτσάκι και άμαθος αλλά έντιμος γονιός του ήταν ο Αλέξης, ο μόνος Έλληνας πρωθυπουργός μετά τον Καποδίστρια που φτωχός ήρθε και φτωχός έφυγε από το Μαξίμου, αφήνοντας χρήματα στην κρατική κάσα, που παρέλαβε άδεια!
Κι ύστερα ήρθε ο Κυριάκος, με μια Αριστεία από το Harvard και τα LIDL, ίσαμε το μπόι του Άδωνη Γεωργιάδη και άλλων τινών νεοφιλελέ, αλλά και ακροδεξιών παραγοντίσκων, που δεν του συγχωρούν τη νομιμοποίηση των γαμήλιων ομοφυλοφιλικών όρκων , την στροφή 180 μοιρών στο θέμα της Βόρειας Μακεδονίας και τους χαριεντισμούς με τον τούρκο γείτονα, που προετοιμάζουν – καθώς λένε- για εθνική ενδοτικότητα, αν όχι μειοδοσία!
ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΟΡΟ ΣΕΡΝΕΤΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ, ο και επονομαζόμενος Δούκας του Predator,που δεν έχει καταλάβει ακόμη πως παρέμεινε αρχηγός κόμματος και κυρίως πως έγινε από τρίτο Κόμμα , αξιωματική Αντιπολίτευση. Για το πρώτο μπορεί να στείλει ευχαριστήριο δώρο στην Άννα Διαμαντοπούλου, που η υποψηφιότητα της διεμβόλισε αυτή του Παύλο Γερουλάνου και για το δεύτερο, χρωστάει, τουλάχιστον, μια νταμιτζάνα κρητική ρακή στον Παύλο τον Πολάκη, τον σύντεκνο του ,που αλησμόνησε τα στιβάλια κι έβαλε λουστραρισμένο σένιο σκαρπίνι για να κλωτσήσει την τύχη του και τη λαϊκή βάση μέσα στο ίδιο του το Κόμμα.
Από σεβασμό δεν θα μιλήσω για το ΚΚΕ κι από αηδία θα εξαιρέσω Χρυσαυγίτες, Σπαρτιάτες και Σια από τους σημερινούς μου συλλογισμούς, με θέμα γιατί αλληλοσφάζονται στα τρία μεγάλα πολιτικά κόμματα της χώρας. Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Από τη μια η Chamade της Νέας Δημοκρατίας, ακούγεται με οργίλες διαγραφές, δηλώσεις, αποχωρήσεις και βρυχηθμούς από ύαινες που προσμένουν την ώρα για να επιτεθούν και να αρπάξουν την καρέκλα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υπεραμύνονται των ιερών και οσίων της πατρίδας? Δεν νομίζω…. Λιγόστεψαν οι θέσεις στις καρέκλες και πλήθυναν οι υποψήφιοι καρεκλοκένταυροι, αφού ο Πρωθυπουργός έχει ανοίξει το γαλάζιο τόξο της Πειραιώς από το βαθύ μαύρο μπλε μέχρι το τυρκουάζ γαλαζοπράσινο… Στο βάθος της ΝΔ ένας σιωπηλός Βούδας που ακούει στο ιστορικό όνομα Καραμανλής, αλλά είναι απλά Κώστας και όχι Κωνσταντίνος, μιλάει a la cart και ξαναβυθίζεται στη σιωπή.
Στην γαλάζια αρένα ξανά ο Αντώνης Σαμαράς αποφασιστικά… αναποφάσιστος, αν θα κάνει κόμμα, ή θα ιδιωτεύσει, στερεί από τη ΝΔ την απαραίτητη ενότητα και οδηγεί την παράταξη του σε εμφύλιο πόλεμο με άγνωστες μέχρι στιγμής επιπτώσεις. Είναι σαν να μιλά γι αυτόν τον… Αντώνιο η Ποίηση: «Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές — την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει. (Κων. Καβάφη Ἀπολείπειν ὁ θεὸς Ἀντώνιον )
Από την άλλη, η Chamade του ΠΑΣΟΚ, πιο μελωδική είναι αλήθεια. Όχι σαν τύμπανο, αλλά σαν λαϊκίζον κρουστό, σαν ξεχειλωμένο ντέφι να χτυπάει ρυθμικά πολεμικά μορς και μαρς, σε μια παρέλαση κακών ηθοποιών, που ξαναπαίζουν αποτυχημένους ρόλους με τον ίδιο βέκιο τρόπο. Παλιοί και νέοι ΠΑΣΟΚάνθρωποι, αλληλομαχαιρώνονται κάτω από το τραπέζι, κρατώντας βαμβάκι παραγεμισμένο με ξυραφάκια. Χαμογελούν πολιτισμένα δήθεν στη Βουλή, ως γερασμένη από τη γέννηση της Αντιπολίτευση, φορώντας ένα κοστούμι που δεν τους το έδωσε ο ελληνικός λαός αλλά η σφαγή σε άλλο Κόμμα.
Στο βάθος της Χαριλάου Τρικούπη κι εδώ ένας Βούδας, παλιά καραβάνα κι αυτός, που δεν μιλάει ούτε για το Σύνταγμα, ούτε για τους νόμους, ούτε για τον λαό αλλά περιορίζεται στο γνωστό και ως σαρδόνιο χαμόγελο Ευάγγελου Βενιζέλου. Θα μπορούσε να είναι ο Δημήτριος του Πλούταρχου : « Ώσπερ ου βασιλεύς, αλλά υποκριτής μεταμφιέννυται χλαμύδα φαιάν αντί της τραγικής εκείνης και διαλαθών υπεχώρησεν».
‘Η, ακριβέστερα, όπως εμπνέεται για τον ίδιο ήρωα ο Κων. Καβαφης: «Σαν τον παράτησαν οι Mακεδόνες κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο ….δεν φέρθηκε σαν βασιλεύς».
Και τέλος, η Chamade τη Κουμουνδούρου ,τα τύμπανα ενός βρώμικου πολέμου, που παίχθηκε αρχικά στην πλάτη του Αλέξη Τσίπρα και στη συνέχεια στην πλάτη του Στέφανου Κασσελάκη. Ο πρώτος αποχώρησε βαριά πληγωμένος και συνθηκολόγησε. Ο δεύτερος επέλεξε να πολεμήσει αμυνόμενος , φέρνοντας το καινούργιο σ’ ένα κόσμο παλιό και με σημαία την Συμμετοχική Δημοκρατία. Οι εμφυλιοπολεμικοί ήχοι στη μεγάλη μάχη της Ιεράς Οδού διέλυσαν κάθε αυταπάτη δημοκρατίας στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Κι έφεραν τον κόσμο της Αριστεράς με δάκρια στα μάτια, στο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Σε αυτό τον πόλεμο χάθηκε το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, ή, τουλάχιστον της ΣΥΡΙΖΟκομματικής Αριστεράς και κύλησε άφθονο αίμα συντροφικό. Ερυθρές ερινύες που θα κυνηγούν στον ύπνο τους 87 plus ενορχηστρωτές και πρωταγωνιστές στο μεγάλο ρεσάλτο του fake Συνεδρίου της ντροπής, της πίσω πόρτας και του «ψηφίζομεν και διατάσσομεν».
Κι αυτό το Κόμμα έχει το δικό του Βούδα. Τυχαίο? Δεν νομίζω… Πίσω από τις λέξεις κι όχι μόνο κρύβεται ο Αλέξης Τσίπρας. Το γιατί έχει επιφυλάξει για τον εαυτό του τον άχαρο ρόλο του από μηχανής Θεού, επιστρέφοντας στο τόπο του εγκλήματος και στην αγκαλιά των βασανιστών του, αυτό νομίζω ότι μόνο η Επιστήμη της Ψυχιατρικής μπορεί να το απαντήσει…
‘Η, και η Ποίηση: «Κάθε του προσδοκία βγήκε λανθασμένη. Φανταζόταν έργα να κάνει ξακουστά να παύσει την ταπείνωσι, που από τον καιρό της μάχης της Μαγνησίας την πατρίδα του πιέζει… Και τώρα; Τώρα απελπισία και καημός. Είχανε δίκιο τα παιδιά στη Ρώμη. Δεν είναι δυνατόν να βασταχθούν οι δυναστείες που έβγαλε η Κατάκτησις των Μακεδόνων .» (Κων. Καβάφη, Δημητρίου Σωτήρος 162-150 π.Χ.).
Με την ελληνική κομματική Chamade να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας, να σπάζει με τύμπανο πολέμου τα τύμπανα των αυτιών μας αξίζει να αναρωτηθούμε ποιος ωφελείται από την κατάσταση αυτή. Ποιοι και τι θέλουν να ξεχάσουμε… Με ευθύνη δημοσιογράφων των συστημικών κυρίως ΜΜΕ. οι Έλληνες, παρακολουθούμε από τον καναπέ του σπιτιού μας τηλεοπτικές, ραδιοφωνικές και διαδικτυακές κραυγές και ψιθύρους και ξεχνάμε την αλήθεια!
Αίμα στο αίμα! Αυτό προστάζει η Chamade…
Αυτό διαλαλούν παντού και πάντα τα τύμπανα του πολέμου. Αυτή είναι η πραγματικότητα της νέας πολιτικής περιόδου, στην οποία μόλις μπήκαμε! Και είναι επικίνδυνο γιατί δεν αφορά στο Λαό και στη Δημοκρατία, αλλά στην καρέκλα τους μόνο!!
Ήχος, που αλλάζει την γνωστή παραδοχή της Λίνας Νικολακοπούλου και όλων μας ότι «Η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα» επί το ρεαλιστικότερο, « Η σωτηρία της καρέκλας είναι μεγάλο πράγμα».
Τα τύμπανα αυτού του πολέμου, που παγώνουν την ψυχή μας και απειλούν την πολιτική ισορροπία του τόπου και την ηρεμία της ζωής μας έχουν ονοματεπώνυμο, σαν τη γνωστή σοκολάτα. Το ίδιο και οι μικροί τυμπανιστές του 2024.
Αναλυτές και δημοσιογράφοι κραυγάζουν καθημερινά, όπως και όσο μπορούν. Εκείνο που δεν αγγίζεται, γιατί… καίει, είναι ο λόγος για τον οποίο γίνονται όλα αυτά. ΕΞΟΥΣΙΑ, ονομάζεται , αλλά δεν κατονομάζεται… Αυτός, άλλωστε, δεν είναι ο προορισμός κάθε πολέμου που… σέβεται τον εαυτό του; Στην παγκόσμια ορχήστρα της πολιτικής, όπως και στη Τέχνη της Μουσικής υπάρχουν μεγάλοι τυμπανιστές και …μικροί τυμπανιστές.
Στους μεγάλους μπορείτε να κατατάξετε τους Τραμπ, Πούτιν, Ερντογάν.
Στους μικρούς τυμπανιστές, κάτι γαλάζιους απόφοιτους του Χάρβαρντ που ακούνε τον ήχο της Chamade και πάνε για σκι στο Μέτσοβο ή προσπαθούν να προσεγγίσουν τον μεγάλο Αμερικανό τυμπανιστή κι αυτός αλλάζει… πλευρό και βαράει το ταμπούρλο μόνος του. Κάτι πράσινους Κρητικούς Predatorακηδες που έχουν ξεχάσει τις λέξεις Αξιοπρέπεια, Φιλότιμο και Λεβεντιά. Κάτι κόκκινους ΦαμελλοΠολάκηδες που πιστεύουν ότι είναι ιδιοκτήτες της Κουμουνδούρου και μπορούν να λεηλατούν ένα Κόμμα αλλοιώνοντας εκλογικά αποτελέσματα.
Νικηφόρου Λύτρα, «Κάλαντα»
Σε όλους τους μικρούς τυμπανιστές της ελληνικής πολιτικής ζωής, όμως, κάποιος πρέπει να θυμίσει ότι είναι πολιτικό προσωπικό μιας περήφανης χώρας που ο γεωπολιτικός της ρόλος είναι κρίσιμος για όλους τους μεγάλους τυμπανιστές. Κάποιος πρέπει να ξεβουλώσει τα αυτιά τους
Δεν πολιτεύεσαι μόνος, με διχόνοια, αδελφοκτόνο αίμα και τύμπανα του πολέμου στην αυλή σου! Αυτή η Chamade δεν είναι για γέλια μελών της Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης, με ενσταντανέ σε θλιβερές φωτογραφίες, ατέρμονες αψιμαχίες στα ραδιόφωνα και κορδακισμούς στα τηλεοπτικά στούντιο. Αλλά για κλάματα, που έρχονται πάντα όταν ξεχνούν «οι σημερινοί νικητές ότι είναι πάντα οι αυριανοί ηττημένοι….».
Ιδιαίτερα όταν είναι κίβδηλοι ή και επίορκοι πολιτικοί!
* Η Ελένη Σπανοπούλου είναι δημοσιογράφος, τ. Πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ.
