Η Συμφωνία των Πρεσπών επιτάχυνε τις εξελίξεις, συνθλίβει και διασπά κόμματα, όπως έκαναν και τα μνημόνια, με τους δυο βασικούς πόλους να παραμένουν ισχυροί, τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πολύ δυνατοί κλυδωνισμοί στην κεντροαριστερά προδιαγράφουν το τοπίο στον ευρύτερο χώρο τις τελευταίες ώρες με τις αποχωρήσεις, Γιώργου Αμυρά και Γρηγόρη Ψαριανού από το Ποτάμι και της διαγραφής του Θανάση Θεοχαρόπουλου, προέδρου της ΔΗΜΑΡ, από την Κ.Ο. του ΚΙΝΑΛ.
Η αρχή έγινε με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, που αποτελούσαν τον μικρότερο κυβερνητικό βραχίονα της κυβέρνησης και έδειξαν ότι δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από τη δίνη των προβλημάτων και των αποχωρήσεων, αποτελώντας διαρκή παράγοντα αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης, την οποία βάλλει πλέον έντονα ο άλλοτε σύμμαχός της που είχε και μια καλή προσωπική σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα.
Αντιστοίχως, η Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη βρίσκεται στο όριο και αυτή της απώλειας των δικαιωμάτων της κοινοβουλευτικής ομάδας έχοντας χάσει τρεις βουλευτές τους προηγούμενους μήνες, ενώ διατηρεί την ΚΟ της μονάχα επειδή ο αρχηγός της δε διέγραψε εξ ανάγκης τον κ. Σαρίδη όταν υπερψήφισε τον Προϋπολογισμό, ενώ ο πρόεδρός κατηγορεί Αλ. Τσίπρα και Κυρ. Μητσοτάκη ότι επιχειρούν «πλιάτσικο» στο κόμμα του και φωνάζει για αποστάτες και αποστασίες.
Η Συμφωνία των Πρεσπών, εκτός από την πρόκληση φυγόκεντρων δυνάμεων στα μικρά κόμματα και την δημιουργία ανασφάλειας στους βουλευτές που κοιτάζουν την επανεκλογή τους, αναδιατάσσει το πολιτικό σκηνικό.
Και με δεδομένο ότι αυξάνεται ο δικομματισμός σε ποσοστό της τάξης του 70% δύναται να συμπιεστούν αρκετά τα πολύ μικρά κόμματα με ότι αυτό σημαίνει.