Το Θριάσιο Πεδίο ενώ πνίγεται από την δυσοσμία των βιομηχανιών και παραμένει απροσπέλαστο από στεριά και θάλασσα, η υπόσχονται να φτιάξουν το μεγαλύτερο Εμπορευματικό Κέντρο της Ευρώπης.
Για πολλοστή φορά τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Μια υπόσχεση 40 ετών.
Τη στιγμή που η δυσοσμία από τις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες πνίγουν το Θριάσιο Πεδίο και οι απαρχαιωμένοι οδικοί άξονες μπλοκάρουν καθημερινά προκαλώντας κυκλοφοριακό κομφούζιο και δημιουργώντας τριτοκοσμικό σκηνικό απομακρυσμένης περιφέρειας της Ινδίας, ο υπουργός Περιβάλλοντος ανακοινώνει μετά Βαΐων και κλάδων την δημιουργία του μεγαλύτερου επιχειρηματικού πάρκο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης στο Θριάσιο!
Μα πώς; Με τι υποδομή; Χωρίς σύγχρονους οδικούς άξονες, σιδηροδρομικές γραμμές και λιμάνια;
Κατατέθηκε αίτηση – λέει ο υπουργός Κώστας Σκρέκας για την ίδρυση και την ανάπτυξη του Επιχειρηματικού Πάρκου Μεμονωμένης Μεγάλης Μονάδας «Θριάσιο Εμπορευματικό Κέντρο» στο Υπουργείο Ανάπτυξης και τη Γενική Γραμματεία Βιομηχανίας, με όλα τα συνοδευτικά έγγραφα.
Πρόκειται για μια επένδυση ύψους 220 εκατ. ευρώ στον τομέα των Logistics. Ένα έργο που θα καθιερώσει την Ελλάδα σε διαμετακομιστικό κόμβο διεθνούς εμβέλειας για τα Logistics, προσφέροντας πρόσβαση σε υπερσύγχρονες ψηφιακές υποδομές και καινοτόμες λύσεις αυτοματισμού αποθήκευσης. Αλλά και ένα έργο που πρωτίστως θα συμβάλει στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, με τη δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας.
Ήμουν νιος και γέρασα ακούγοντας από τη δεκαετία του ‘80 τον Ελευσίνιο υπερ-υπουργό να τρώει τζόλια (Αρβανίτικα ζυμαρικά) στην Μαγούλα και να αναλύει το όρμα του για μετατροπή του Θριασίου σε διαμετακομιστικό κόμβο. «Μην είστε χαζοί» έλεγε στους Αρβανίτικα αγύριστα κεφάλια «είναι η ευκαιρία της ζωής σας να μοσχοπουλήσετε την χέρσα γη σας στα λαμόγια της Ευρώπης που θα έρθουν ως επενδυτές για να φτιάξουν αποθήκες.
Έτσι το σύνθημα «Ένα στρέμμα στο σφυρί – ένα ντάτσουν στην αυλή» που έλεγαν οι Μανδραναίοι την δεκαετία του 70 ξεπουλώντας τις πλαγιές της Αγίας Σωτήρας και του Παλοοχωρίου στους βιομηχανικούς εργάτες του Θριάσιου που η ρύπανση έπνιγε τις οικογένειες τους, την δεκαετία του 90 που ξεκίνησε το ξεπούλημα των πεδινών το σύνθημα μετατράπηκε «ένα στρέμμα στο σφυρί μια μεζονέτα στην βορειανατολική», την Εκάλη και τον Διόνυσο…
Τα χρόνια περνούσαν, ο αιώνας άλλαξε και στα μέσα της δεκαετίας του 2000 ξεκίνησαν οι συζητήσεις στην Βουλή για το πρώτο Εμπορευματικό Κέντρο στον Ασπρόπυργο. Μνημειώδεις και άκρως επίκαιρες οι παρεμβάσεις του Θανάση Λεβέντη βουλευτή του Συνασπισμού που επισήμαινε την προχειρότητα με την οποία επιχειρούσαν να στήσουν το εγχείρημα. Στις 23 Μαρτίου 2005 έλεγε από το βήμα της βουλής:
«Οι εμπορευματικές μεταφορές στη χώρα μας δεν έχουν αναπτυχθεί στο βαθμό που θα έπρεπε. Υπάρχει έλλειψη διαλειτουργικότητας των μεταφορικών μέσων, χαμηλή ποιότητα και ανορθολογική κατανομή. Και σαν στόχοι τίθενται η καλύτερη οργάνωση των μεταφορικών συστημάτων, η ελαχιστοποίηση του κόστους μεταφοράς, η βελτιστοποίηση των μεταφορικών αλυσίδων, η ύπαρξη οριοθετημένων ζωνών παροχής υπηρεσιών συναφών με τις μεταφορές και υπηρεσιών εφοδιαστικών.
Υπάρχει μια άναρχη και απρογραμμάτιστη ανάπτυξη στον τόπο μας, σε όλη τη χώρα, αλλά ιδιαίτερα στην Αττική. Αναφέρομαι ειδικότερα στη Δυτική Αττική που ούτε μελέτες ούτε πρόγραμμα ούτε υποδομές υπήρξαν. Φτιάχνουμε πόλεις, λιμάνια, αεροδρόμια και μετά ψάχνουμε για τις υποδομές. Ακόμη και το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», φτιάχτηκε χωρίς σύστημα αποχέτευσης…
Επικρατεί ένα χάος εξ αιτίας του μονομερούς προσανατολισμού προς το αυτοκίνητο αποκλειστικά και μόνο ως μέσον μεταφοράς, με υποβαθμίζοντας τον σιδηρόδρομο και την ακτοπλοΐα τον προαιώνιο τρόπο μεταφοράς των θαλάσσιων επικοινωνιών.
Το αυτοκίνητο από τη μια και το τσιμέντο από την άλλη, είναι τα δύο κύρια χαρακτηριστικά του νεοελληνικού πολιτισμού στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και μέχρι σήμερα.
Τα εμπορευματικά κέντρα ιδρύονται και εγκαθίστανται σε εκτάσεις, που προσδιορίζονται σύμφωνα με τις κατευθύνσεις εγκεκριμένων ειδικών πλαισίων χωροταξικού σχεδιασμού και αειφόρου ανάπτυξης.
Πρέπει να υπάρχει, λέει, μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων και όρων προστασίας του περιβάλλοντος.
Πρέπει να υπάρχει καταλληλότητα της προτεινόμενης θέσης από χωροταξική, περιβαλλοντική και κυκλοφοριακή άποψη.
Πρέπει να υπάρχει συγκοινωνιακή μελέτη προσπέλασης του εμπορευματικού κέντρου από τα υφιστάμενα δίκτυα μεταφορών και ανάλυση των επιπτώσεων από τη λειτουργία του κέντρου.
Η άδεια πρέπει να εγκρίνεται μετά από γνώμη του οικείου νομαρχιακού συμβουλίου.
Οι υποδομές θα καλύπτουν το 40% της συνολικής έκτασης. Το 60% μπορεί να δομηθεί. Το ύψος των οικοδομών δεν προσδιορίζεται. Για το Εμπορευματικό Κέντρο του Ασπροπύργου.
Προσδιορίζεται με ακρίβεια σε έκταση εξακοσίων στρεμμάτων, όπου συνεχίζονται οι εργασίες ανέγερσης διαφόρων εγκαταστάσεων. Στο μεταξύ έχει δεσμευθεί χώρος άλλων χιλίων διακοσίων στρεμμάτων, όπου θα μπορεί να επεκταθεί στο μέλλον.
Το ζητούμενο είναι εάν οι μελέτες για το εμπορευματικό κέντρο Ασπροπύργου πληρούν τις προϋποθέσεις περιβαλλοντικών και κυκλοφοριακών στάνταρ.
Οι υπουργοί της ΝΔ του απάντησαν ότι είναι από τα ατού της κυβέρνησης Καραμανλή οι συγκοινωνίες.
Και ο Θανάσης Λεβέντης τους ανταπάντησε: «Θα ήθελα να ξέρω εάν ζούμε όλοι σ’ αυτόν τον τόπο. Όποιος κυκλοφορεί στους δρόμους της Αθήνας και γενικότερα της Αττικής, διαπιστώνει το σοβαρότατο πρόβλημα της κυκλοφοριακής συμφόρησης που υπάρχει σχεδόν όλο το εικοσιτετράωρο σε βασικές αρτηρίες του Λεκανοπεδίου.
Στις δέκα πιο ρυπασμένες πόλεις της Ευρώπης φιγουράρουν έξι ελληνικές πόλεις όπως Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Θριάσιο Πεδίο.
Μικροσωματίδια που αιωρούνται στον αέρα και η ρύπανση προκαλείται κατά κύριο λόγο από τα πετρελαιοκίνητα αυτοκίνητα (TAXI, λεωφορεία, βαριά φορτηγά) χωρίς βέβαια να είναι και ο μοναδικός λόγος. Είναι και η βιομηχανίες και οι κεντρικές θερμάνσεις… Πρώτα και κύρια είναι τα πετρελαιοκίνητα οχήματα (ταξί, λεωφορεία, βαριά φορτηγά). Και σαν να μην έφτανε αυτό επεκτάθηκε η πετρελαιοκίνηση και στα Ι.Χ., παρά τις προειδοποιήσεις όλων των ειδικών και των περιβαλλοντικών οργανώσεων για τους κινδύνους που συνεπάγεται μια τέτοια κίνηση.
Στο εμπορευματικό Κέντρο Ασπροπύργου θεσμοθετείται, υπάρχει ο χώρος, γίνονται οι εγκαταστάσεις, όμως δεν υπάρχουν υποδομές, δεν υπάρχει το απαραίτητο οδικό δίκτυο. Το να φέρνουμε στο Θριάσιο από το Ρέντη, από τον Πειραιά, από όλη την Ελλάδα εκεί φορτία δημιουργείται κυκλοφοριακή επιβάρυνση, η οποία έχει φτάσει στο μη περαιτέρω, καθώς και αφόρητες συνθήκες διαβίωσης γι’ αυτούς τους δύσμοιρους κατοίκους της περιοχής».
Μια παρέμβαση του Θανάση Λεβέντη, επίκαιρη όσο ποτέ.
