Βεβαίως δεν μπορεί να εξισώνεται ο εισβολέας με τον αμυνόμενο, ούτε να γίνονται εκπτώσεις στο διεθνές Δίκαιο και να νερώνεται η αρχή ότι τα σύνορα δεν αλλάζουν βιαίως.
Αρκεί βέβαια να ισχύει για όλους και παντού – αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Ωστόσο, στο Ουκρανικό και τα μικρά παιδιά καταλαβαίνουν ότι η Ευρώπη έχει ηττηθεί.
Η υποστήριξή της μαριονέττα που επέβαλαν στο Κίεβο οι Αμερικανοί, στη θέση της μαριονέτας των Ρώσσων αποδεικνύεται μοιραία για της χώρες της.
Ούτε τα όπλα που έστειλαν οι Αμερικανοί -και θα τα πληρωθούν- και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις -που τα χρεώνουν στους λαούς τους- ούτε τα συνεχή πακέτα κυρώσεων, έκαμψαν τον Πούτιν.
Ποια «απομόνωση» στο δυτικό ημισφαίριο, όταν το Τραμπ τον έχει πρώτο τραπέζι πίστα και συνάπτει μαζί συμφωνίες; Επιβάλλοντας στους Ευρωπαίους ότι αν στείλουν όπλα στον Ζελένσκι θα είναι αμερικανικά, αλλά με ευρωπαϊκά λεφτά.
Εμφανώς, αυτός ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπου που έστησε η Αμερική του Μπάιντεν, υποχρεώνοντας την Ευρώπη να τον χρηματοδοτήσει, «τελειώνει μ’ έναν λυγμό» -για να καταγίνουμε στον Έλιοτ- πάλι με πρωτοβουλία των Αμερικανών.
Υπάρχει, όμως, σύγχυση σε όσα συμβαίνουν εσχάτως για τον τερματισμό του πολέμου.
Είτε με «συμφωνία ειρήνης» που θέλει ο ανερμάτιστος Τραμπ, είτε «με εκεχειρία» που αξιώνει από τους ευρωπαραστάτες του Ζελένσκι – καθώς μάλλον το κεφάλι προσπαθεί να σώσει, παρά τη χώρα του.
Η σύγχυση είναι ότι όσοι από την Ευρώπη συνομιλούν με τον Τραμπ και τον Ζελένσκι εμφανίζονται αλλά, ΔΕΝ είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η λεγόμενη «συμμαχία των προθύμων» αποτελείται κυρίως από μη μέλη της. Οι κυβερνησεις μετέχουν, για λογαριασμό τους και πάντως δεν έχουν ευρωπαϊκές αλλά εθνικές επιδιώξεις.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αρκείται σε ανούσιες τηλεδιασκέψεις «κορυφής», όπου περισσότερο σχολιάζουν ακολουθώντας τις εξελίξεις, παρά παίρνουν αποφάσεις – αφού δεν υπάρχει η αναγκαία ομοφωνία.
Οι «πρόθυμοι» κινούνται με δικές τους σκοπιμότητες και η «κανονική» Ευρωπαϊκή Ένωση μένει θεατής – χωρίς στρατηγική, συνοχή και ηγεσία!
Ποια αξία έχουν οι τηλεδιασκέψεις όταν στη συνέχεια ορισμένοι από τους μετέχοντες, καλοπιάνουν τον πλανητάρχη για να έχουν την εύνοιά του και άλλοι του υπόσχονται… Νόμπελ Ειρήνης;
Πόσο κύρος απομένει στα κοινοτικά όργανα, όταν από την άλλη πλευρά το Ατλαντικού τα αγνοούν και προτιμούν να συνομιλούν χωριστά, με τους ακραίους Ορμπάν και Μελόνι;
Για πόσο θα γίνεται ανεκτή η φάρσα της διορισμένης Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ότι ασκεί ευρωπαϊκή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Αμυνας, όταν καμία καμιά χώρα δεν έχει εκχωρήσει στο κοινοτικό κέντρο αυτές τις αρμοδιότητες;
Η απόδειξη ότι το παιχνίδι των προθύμων υπόκειται στις δικές τους ιδιοτέλειες και δεν σχετίζεται με την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βρίσκεται στην -πρωτοβουλία του Εμμανουέλ Μακρόν να βάλει στο τραπέζι τους και τον Ερντογάν!
Αποτυγχάνοντας να αναγνωριστεί ως ευρωπαίος ηγέτης, αποκαλεί «τέρας» αυτόν που ο Τραμπ χαρακτηρίζει «φίλο του», επειδή δεν τον ενδιαφέρει η Ευρώπη.
Προσπαθεί να διασώσει τη χώρα του και να κλείσει τον κύκλο του στην εξουσία της Ε’ Γαλλικής Δημοκρατίας, χωρίς να του καταλογιστούν οι καταστροφικοί χειρισμοί του στην Ουκρανία.
Οι «πρόθυμοι» Μακρόν και Μέρτς, επικεφαλής των δυο πιο ισχυρών χωρών της Ένωσης, δεν λειτουργούν ως κοινοτικοί εταίροι, αλλά ως μέλη της παρα-Ευρώπης.
Έτσι το ευρωπαϊκό όραμα ανασκευάζεται από τους δημιουργούς του…
