Ο ελευθερόστομος, Σταμάτης Κραουνάκης, αφού επισήμανε ότι «είναι γνωστή η φιλία μου με τον Αλέξη», έκανε μια ενδιαφέρουσα πρόβλεψη: «Δεν θέλει να κάνει κόμμα, θέλει να γίνει πρωθυπουργός».
Ακούσθηκε σαν αριστοτεχνικό σφάξιμο με βαμβάκι: Περιμένει να τον ενθρονίσουν, κάποιοι, στην κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας και πρακτικά αδρανεί σε σχέση με την κοινωνία.
Ο Κώστας Βαξεβάνης, επί χρόνια υποστηρικτής του Τσίπρα, χρησιμοποίησε βαρείες κουβέντες γι’ αυτό: «Σήκω ρε τραγέλαφε και πήγαινε να συμπαρασταθείς σε έναν πατέρα που αγωνίζεται και ζητάει Δικαιοσύνη. Κούνα τον κώλο σου και πήγαινε να δείξεις ότι ανήκεις στο κομμάτι της κοινωνίας που σε τίμησε και δεν είσαι ένας ξελιγωμένος μικροαστός, ένας καιροσκόπος που αναμασάει γενικότητες σαν ψευτοδιανοούμενος τσέπης…».
Εξαιρέσεις; Ίσως. Αλλά αν ρίξει κάποιος μια μάτια στα πέριξ, θα διαπιστώσει ότι ο αρχικός ενθουσιασμός – στον βαθμό που υπήρξε – για το ενδεχόμενο να επανεμφανιστεί στο πολιτικό προσκήνιο ο πρώην Πρωθυπουργός με νέο κόμμα, σταδιακά εκπνέει.
Πάντως η πρόθεσή του δεν φαίνεται να επηρεάζει την ευρύτερη Δημοκρατική παράταξη. Είτε πρόκειται για την Κεντροαριστερά και το ΠΑΣΟΚ, είτε στη στενή περιοχή της Αριστεράς – οι αναφορές στην οποία εκ μέρους του σπανίζουν πλέον.
Οι αμοιβάδες του παλαιού κόμματος που κέρδισε τις εκλογές το 2015 – Ζωή, Κασσελάκης, Βαρουφάκης, Λαφαζάνης και η πλειοψηφικά της Νέας Αριστεράς – ούτε να τον ακούσουν. Ο μάλλον «μεταλλαγμένος» σπόρος της επιστροφής του, περιορίζεται στο άνυδρο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Χωρίς ιδιαίτερη πέραση. Ο Φάμελλος αισθάνεται ότι τον περιπαίζει ένας βουλευτής του – όσο βαρύ βιογραφικό κι αν έχει. Πολλά στελέχη δεν έχουν διάθεση να τον ακολουθήσουν και άλλα τόσα δεν τα θέλει ο ίδιος.
Τι μένει ως ακροατήριο; Ακόμη και όσοι ανέμεναν το «κόμμα Τσίπρα» για να διεκδικήσουν ρόλο, δείχνουν να κουράσθηκαν από την αοριστία και παίρνουν αποστάσεις.
Όσοι κατέχουν αξιώματα στο υπαρκτό κόμμα του Φάμελλου, δεν ρισκάρουν αναφορές προσδοκίας στο ανύπαρκτο κόμμα του Τσίπρα – το οποίο τώρα κάποιοι μεταθέτουν για μετά τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Ζήσε μαύρε μου…
Προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ και γηγενείς του ΣΥΡΙΖΑ δεν δεσμεύονται για μετακόμιση -ειδικά όσο ο Τσίπρας ακολουθεί τακτική που γι’ αυτούς είναι σαν μαρτύριο της σταγόνας.
Στις συζητήσεις τους δηλώνουν πως τους προβληματίζει το εξής φαινόμενο: Ενώ ο Τσίπρας προετοιμάζει κόμμα – που χρειάζεται οραματικό λόγο, διακριτό ιδεολογικό στίγμα, χειροπιαστή και λειτουργική οργανωτική δομή με αντίστοιχο πολιτικό προσωπικό, ο ίδιος μένει μακριά από τη δεξαμενή άντλησής τους: Τις κοινωνικές κινητοποιήσεις και κατ’ επέκταση την πραγματική πολιτική ζωή… Αρκείται σε «εμφανίσεις».
Όπως οι καλλιτέχνες πηγαίνουν στο Λονδίνο και στο Παρίσι για «καλλιτεχνική ενημέρωση» – στην πραγματικότητα για να ψωνίσουν ρούχα και αρώματα – ο Τσίπρας ταξίδεψε στην Αμερική, περιηγήθηκε στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, μίλησε σε σεμιναριακού τύπου εκδηλώσεις, που οργάνωσε το ομώνυμο Ινστιτούτου – δηλαδή ο ίδιος – και έδωσε ορισμένες ελεγχόμενες συνεντεύξεις.
Πολύ μικρός απολογισμός για κάποιον που στις τελευταίες εκλογές πήγαινε για Πρωθυπουργός και για να το επαναλάβει, έφυγε από τη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έστω κι αν δεν απομακρύνθηκε κι από τη κουζίνα του.
Απουσιάζει από τις κοινωνικές διεργασίες, δεν ήταν «παρών» και σε καμία λαϊκή κινητοποίηση, δεν υποστήριξε καμιά απεργία, δεν πήγε ούτε μια φορά στη Βουλή για να αναμετρηθεί με τον Μητσοτάκη.
Αφήνει να πλανάται ότι μαστορεύει νέο κόμμα, αλλά μέχρι στιγμής όλο λάδι και από τηγανίτα τίποτε.
Κάνει σποραδικές δηλώσεις, μάλλον ήπιας κριτικής στην κυβέρνηση, αλλά όχι ως φυσικός εκπρόσωπος της Αριστεράς. Περισσότερο ως εισηγητής μιας νέου τύπου ιδεολογίας που περιλαμβάνει από τον «δημοκρατικό καπιταλισμό» μέχρι τις αναφορές στους «αστούς» πολιτικούς Χαρίλαο Τρικούπη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, η ακόμη στον Πλάτωνα και τον γέρο Σάντερς. Ψιλοαχταρμάς για βουλευτή της Αριστεράς.
Ενίοτε οι συνεργάτες δείχνουν ότι βαριούνται να συντάξουν επικαιρικές αντικυβερνητικές ανακοινώσεις: Κόβουν αποσπάσματα από προηγούμενες ομιλίες του και τα αναρτούν στο δίκτυο σαν «λόγια μεγάλων ανδρών». Ή σαν τους καλόγηρους που μοιράζουν κομμάτια από «τίμιο ξύλο» ή μπουκαλάκια με νερό από τον Ιορδάνη ποταμό.
Αυτός είναι ένας άλλος Τσίπρας. Αυτός που ήξερε – και ψήφισε η Δημοκρατική παράταξη ήταν μαχόμενος εκφραστή της. Έστω κι αν τα λάθη του κατέληξαν στη διάλυση του κόμματος του και αφαίρεσαν την πλειοψηφική δυναμική της Παράταξης, που πήγε είκοσι χρόνια πίσω. Όπως με τα λάθη του ΚΚΕ το 1945-‘46.
Η απουσία του πρώην Πρωθυπουργού από τα σημεία αιχμής της κοινωνικής αντιπολίτευσης, η στρογγυλεμένη και πάντως σποραδική αντικυβερνητική ρητορική του, οι αποστάσεις του από τα ζητήματα στα οποία βράζουν οι πληττόμενες ομάδες, προκαλεί απορίες.
Πώς ακριβώς θα προσελκύσει στο κόμμα του – αν υπάρξει – το τμήμα του εκλογικού σώματος που θα μπορούσε να το στηρίξει, αν δεν βρίσκεται διαρκώς στο πεδίο των λαϊκών αγώνων;
Πώς θα πείσει ότι έχει σχέδιο, πρόγραμμα και όραμα για το μέλλον της χωράς και της κοινωνίας – έστω για το 2030 όπως διακήρυξε – όταν απλώς επαναλαμβάνει κοινοτυπίες;
Πχ ζητώντας την ίδρυση Ταμείου για τη νέα γενιά, επαναλαμβάνει το παραδοσιακό λάθος της Αριστεράς που έχει πρόταση για τη διανομή του πλούτου, αλλά όχι τρόπο για την παραγωγή του.
Πώς θα πείσει ότι δεν θα οδηγηθεί σε μία ακόμη ήττα από τον Μητσοτάκη – ή οποιονδήποτε άλλον βρεθεί επικεφαλής της ΝΔ – αν δεν έχει δώσει δείγματα υπεροχής, σε πραγματική πολιτική αντιπαράθεση στη Βουλή, στα ΜΜΕ και στον «δρόμο»;
Ποιους θα κινητοποιήσει όταν μένει κλεισμένος σαν στρείδι σε ένα κέλυφος που διαμορφώνουν κάποιοι προσωπικοί συνεργάτες του, χωρίς εμπλοκή νέων προσώπων στην προετοιμασία του νέου πολιτικού σχηματισμού; Το ιδιαίτερο γραφείο του θα «κατασκευάσει» αυτό το κόμμα; Ή το μόνο που κράτησε από την ΚΝΕ είναι η… συνωμοτικότητα;
Η απουσία του Τσίπρα από τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τις διαδηλώσεις, τις αντιδράσεις της κοινωνίας στη διαχείριση των Τεμπών, που επαναλαμβάνεται με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, συμπληρώνει το σοκ που είχε προκαλέσει η δήλωσή του για τη Novartis.
Τώρα αποδεικνύεται ότι, οι «λάθος χειρισμοί» που ομολόγησε, – αφήνοντας άναυδους όσους είχαν προσπαθήσει να φωτίσουν το σκάνδαλο – δεν τον εξιλέωσαν. Εκείνοι που είχαν ερευνηθεί ζητούν να καθίσει στο σκαμνί ο ίδιος, ως «ιθύνων νους» της «σκευωρίας» εναντίον τους.
Μέχρι στιγμής ουδείς μπορεί να εξηγήσει γιατί ο Αλέξης Τσίπρας αντί για έντονη πολιτική παρουσία «βάζει στον τόκο τα προσόντα του», που θα έλεγε ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Δεν υπάρχει στη Βουλή, στην αναστατωμένη κοινωνία, στη μαχόμενη πολιτική, στην καθημερινότητα των πολίτων και τη στήριξη της ευρύτερη Παράταξης με αυτοπρόσωπη παρουσία στα φλεγόμενα μέτωπα της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Ακούγεται μόνο ότι πυκνώνει τις επαφές του με ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ, που είχε επικρίνει στο παρελθόν, αλλά τώρα φαίνεται να επιδιώκει τη στήριξη τους για να «επιστρέψει».
Πράγματι κάποια Μέσα του δίνουν περισσότερο χώρο και χρόνο και κάποιοι δημοσκόποι στρώνουν τον δρόμο για το νέο κόμμα. Αλλά ως εκεί: Σε μεγάλο συγκρότημα υπήρξε σύσταση μην τον παραλείπουν, αλλά «δεν τον υιοθετούμε κιόλας».
Πολιτικοί αναλυτές θεωρούν ότι απλώς κάποιοι κύκλοι θέλουν να τον αξιοποιήσουν στις διαπραγματεύσεις τους με τον Μητσοτάκη – που τώρα τους θεωρεί «παράγοντες» που ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα τους.
Δεν έχει άδικο και δεν είναι κάτι καινούργιο. Αν όμως ο Τσίπρας φροντίζει για τέτοιου είδους στήριξη στην ίδρυση κόμματος, πρέπει να είναι έτοιμος και για τα ανταλλάγματα που θα του ζητηθούν.
