Κέρδισε δυο φορές τις αρχαιρεσίες στο κόμμα του – τη μια μάλιστα με αντίπαλο ένα «μεγάλο όνομα»: τον Γ. Παπανδρέου. Έδειξε έτσι ότι είναι οργανωμένος σε ό,τι απέμεινε από την παλαιά κραταιά κομματική βάση του ΠΑΣΟΚ.
Έχασε όμως δυο φορές σε γενικές εκλογές, τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ- τη μία μάλιστα από τον Στεφ. Κασσελάκη.
Σήμερα είναι, με τον τρόπο που έγινε, αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης αν είναι «μείζων», με 33 βουλευτές – και οι δημοσκόποι βγάζουν το ΠΑΣΟΚ δεύτερο, έστω και αν ο ίδιος μένει χαμηλά σε σύγκριση με τον Μητσοτάκη.
Ας είμαστε ειλικρινείς με τον Νίκο Ανδρουλάκη. Δεν αναγνωρίζεται ως μεγάλη πολιτική προσωπικότητα – δεν έχει άλλωστε σπουδαίο προσωπικό βιογραφικό – δεν θεωρείται ηγέτης, δεν διαθέτει ελκυστική δημόσια παρουσία – σαν τον Τσίπρα, τον Καραμανλή, ή τον Βενιζέλο για παράδειγμα – και, δεν θεωρείται πρωθυπουργήσιμος.
Θα μπορούσε όμως να είναι μια σταθερά του πολιτικού συστήματος – με καλύτερες προοπτικές. Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό, θα απέδιδε περισσότερο για το κόμμα του και τον ίδιο, αν πολιτευόταν με διαφορετικό τρόπο.
Τρία βασικά λάθη
Κάνει όμως τρία βασικά λάθη που τον καθηλώνουν σε ρόλο μικρομεσαίου πολιτικού, ενώ αν τα απέφευγε θα μπορούσε να αναβαθμίσει το προφίλ του. Αν μη τι άλλο, για να μην βρίσκεται κάθε τόσο μπροστά σε εσωστρεφείς κρίσεις, που προκαλεί η υφέρπουσα αμφισβήτησή του από τους ανταγωνιστές του.
Το πρώτο λάθος είναι ότι δεν συγκαλεί συχνά τα κομματικά όργανα, ώστε να επιβεβαιώνει την πρωτοκαθεδρία του. Ορισμένα δεν τα συγκαλεί ποτέ. Διευθύνει το ΠΑΣΟΚ αρχηγοκεντρικά, περιστοιχιζόμενος από μια ομάδα οικείων του,που έχει στον πυρήνα της την περιβόητη «σέχτα της Θράκης»- τα μέλη της οποίας δεν έχουν διακριθεί για την πολιτική τους επάρκεια.
Θεωρεί ότι έτσι διατηρεί τον έλεγχο, ενώ στην πραγματικότητα, απομονώνεται. Ακόμη και στην κατανομή ρόλων και αξιωμάτων – που ανήκει στην προεδρική του ευχέρεια – κάνει λάθη.
Δεν υπήρχε λόγος να δώσει το νευραλγικό πόστο του «πολιτικού σχεδιασμού» στην Άνοα Διαμαντοπούλου, που είχε αποχωρήσει για 12 χρόνια από το ΠΑΣΟΚ, αποπειράθηκε να δημιουργήσει αντίπαλο κόμμα, δεν έκρυβε το πολιτικό φλερτ και τις σχέσεις της με τον Μητσοτάκη και η επιστροφή της δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από την κομματική βάση.
Δεύτερο λάθος είναι η επίπονη αναφορά ότι στοχεύει στην πρώτη θέση, «έστω με μια ψήφο» ,όταν αυτό δεν προκύπτει από πουθενά. Όταν δημοσκοπικά βρίσκεσαι στο μισό του πρώτου κόμματος, δεν μπορείς να πείσεις ότι θα επικρατήσεις στο τέλος. Ειδικά αν «έχει κολλήσει η βελόνα», όπως λέει και ο Γερουλάνος.
Επιμένοντας ότι θα κερδίσει τη ΝΔ – όταν δεν είναι διασφαλισμένο ότι θα κερδίσει άλλα κόμματα – χάνει σε αξιοπιστία και σοβαρότητα και στην ουσία δίνει στον Μητσοτάκη περισσότερο γήπεδο από όσο του αναλογεί.
Το τρίτο λάθος είναι η επιμονή ότι το ΠΑΣΟΚ είναι από μόνο του «η Δημοκρατική παράταξη»- της οποίας η επιρροή βέβαια, δεν ήταν ποτέ στο 12%. Αντί να αξιοποιήσει ότι βρίσκεται σε καλύτερη θέση από τα άλλα κόμματα του αντιδεξιού χώρου και να ανοίξει διάλογο, τα αντιμετωπίζει φοβικά.
Κόβει τους δεσμούς και τις γέφυρες μαζί τους, αντί να πάρει πρωτοβουλίες με προοπτική συμπόρευσης, αν όχι πριν τις εκλογές, τουλάχιστον στη συνέχεια. Το ίδιο λάθος έκανε και το 2023 με την απλή αναλογική και μόνος ωφελημένος ήταν ο Μητσοτάκης.
Τι θα πάθει το ΠΑΣΟΚ, αν ο Ανδρουλάκης αρχίσει να συνομιλεί με τον Φάμελλο, τον Χαρίτση, τη Ζωή, τις μικρότερες δυνάμεις του χώρου, ή τον Τσίπρα; Μόνο όφελος θα είχε ως κεντρική δύναμη.
Ακόμη και πριν από αυτό, θα μπορούσε να επιδιώξει με τα όμορα κόμματα συνεργασία στον μαζικό χώρο: στην Αυτοδιοίκηση, το συνδικαλισμό, τους συνεταιρισμούς, τις κοινωνικές οργανώσεις και τη Νεολαία – κόντρα στη ΝΔ. Πάλι το ΠΑΣΟΚ θα έβγαινε κερδισμένο.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, δε σκόπευσε να συγκυβερνήσει ποτέ με το ΚΚΕ. Κάθε φορά όμως εν όψει εκλογών άρχιζε διάλογο με τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς και τους άλλους δημοκρατικούς παράγοντες. Δεν κατέληγε σε συνεργασία, αλλά αναδείκνυε τον ηγεμονικό ρολό του.
Κακά τα ψέματα. Όσο και αν φθείρεται ο Μητσοτάκης δεν πρόκειται να ωφεληθεί το ΠΑΣΟΚ, αντίστοιχα. Το εκκρεμές δεν λειτουργεί όταν πολιτεύεται λάθος ακόμη και ως προς την ιστορία του την οποία προβάλει… α λα καρτ. Η σκυτάλη της διακυβέρνησης θα περάσει σε άλλο πρόσωπο της Δεξιάς.
Αν στη Χαρ. Τρικούπη το βρίσκουν προτιμότερο, από το να επικρατήσουν συνεργαζόμενες οι Δημοκρατικές δυνάμεις – στις οποίες το ΠΑΣΟΚ θα είχε τον βασικό ρόλο – είναι άλλη συζήτηση – και υποκρύπτει άλλη ατζέντα.
