Όταν έχεις να κάνεις με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο Λαζαρίδη, εύκολα κάνεις αντιπολίτευση, λέγοντας απλώς «θίασος η κυβέρνηση , «αρχιτέκτονας παρακμής, επικίνδυνος και φαύλος» ο Μητσοτάκης.
Μπορείς επίσης, να δηλώνεις: «Έχω χρέος απέναντι στον ελληνικό λαό, να απομακρύνω από την κυβέρνηση τους απατεώνες και τους διεφθαρμένους» -έστω και αν ακούγεται ως μικρομεγαλισμός, αφού έχεις τα μισά ποσοστά της ΝΔ.
Ως τώρα αυτά ταιριάζουν με την αντιπολιτευτική ατζέντα του ΠΑΣΟΚ και την καλλιέργεια κυβερνητικής προσδοκίας για «νίκη στις εκλογές, έστω με μία ψήφο».
Παρ ότι οι μυημένοι ισχυρίζονται ότι αυτό δεν αρκεί. Επειδή ΠΑΣΟΚ στα χαρτιά – δεν είναι δηλωμένο ως κόμμα, αλλά ως συνασπισμός κομμάτων, θα χρειαστεί νομική μάχη, για να πάρει το μπόνους εδρών, η νίκη πρέπει να μεγάλη.
Περισσότερο σοβαρό είναι ότι, ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης ήξερε τις απαντήσεις, αλλάζουν οι ερωτήσεις. Πρέπει να αντιμετωπίσει το «πρόβλημα Τσίπρα» με το επί θύραις κόμμα του, πριν από το πρόβλημα απομάκρυνσης του Πρωθυπουργού.
Ο διμέτωπος του 2023, που απέτρεψε στον τότε πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να πάρει τη θέση του Μητσοτάκη δεν είχε αποδώσει ιδιαίτερα -και αναγκάσθηκε επαναδιεκδικήσει ηγεσία- οπότε δεν έχει νόημα.
Τώρα ανάμεσα στον απερχόμενο Πρωθυπουργό και τον Ανδρουλάκη αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρεμβάλλεται ο πολιτικός που είχε κερδίσει το ρόλο στις κάλπες -και τον απώλεσε στη συνέχεια στο κόμμα του.
Ο Τσίπρας έχει λάθη στην καμπούρα του, αλλά διαθέτει αρκετά χαρτιά -συν το χάρισμα της σκηνικής παρουσίας- και επιπλέον το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει με την ρητορική της ΝΔ.
Άρα: ὅπερ ἔδει δεῖξαι, το κόμμα Τσίπρα, δεν είναι καλή εξέλιξη για τον Ανδρουλάκη.
Ότι και αν διακηρύξει στις επόμενες εκλογές ο πρώην Πρωθυπουργός, ο αληθής στόχος του θα είναι να αναδειχθεί -για τέταρτη φορά-αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Απέναντι σε όποιον και αν είναι στην κυβέρνηση από τη Δεξιά.
Αυτομάτως πρώτος στόχος για το ΠΑΣΟΚ καθίσταται να τον εμποδίσει. Η αλλιώς ο επικεφαλής του να γίνει Καραλής , που αφήνει τα ενδιάμεσα άλματα και πάει κατ ευθείαν για ρεκόρ.
Επειδή για το ΠΑΣΟΚ «η βελόνα κόλλησε» -που είπε ο Γερουλάνος – και δεδομένου ότι ο πήχης του δευτέρου κόμματος είναι χαμηλά, -ώστε να τον διεκδικούν κάμποσοι μουστερήδες- ο ρόλος της μείζονος αντιπολίτευσης θα κριθεί στη μονομαχία Τσίπρα- Ανδρουλάκη.
Η ένταση της αναμέτρησης θα είναι ανάλογη της βεβαιότητας ότι η επικράτηση του ενός, θα είναι ο πολιτικός θάνατος του άλλου.
Για το ΠΑΣΟΚ αυτό σημαίνει αλλαγή στρατηγικής: πρώτος αντίπαλος του Ανδρουλάκη δεν είναι ο Μητσοτάκης αλλά ο Τσίπρας. Και αντιστρόφως…
Η σύγκρουσή τους θα διαφέρει από το 2023 και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα βρεθεί αντιμέτωπος με εσωκομματικούς παράγοντες: η Διαμαντοπούλου θα τον προσανατολίζει σε συνεργασία με τον Μητσοτάκη -όπως και το «κατεστημένο»- και ο Δούκας στη «Δημοκρατική συμπαράταξη».
Τελικά ο Πρωθυπουργός δεν επιβιώνει επειδή έχει μεγάλα μέσα- όπως ντιλς με ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ- και την παραταξιακή συνείδηση στη βάση της ΝΔ.
Περισσότερα οφείλει στους αντιπάλους του. Θα εμφανίζεται ως ο πωλών τοις μετρητοίς , όσο η συνεργασία των «προοδευτικών δυνάμεων» είναι ανέφικτη.
Ειδικά ο Ανδρουλάκης, στην προεκλογική αρένα πρέπει να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τις «βελόνες» μέσα στο ΠΑΣΟΚ και τη «βελόνα» του Τσίπρα. Όλες σε περιβάλλον μηδενικού αθροίσματος.
