Το iEidiseis δημοσιεύει σήμερα σε περίληψη το σύνολο και των τριών θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο, με σύνθημα «Δυνατό ΚΚΕ, Νους- Καρδιά- Οργανωτής της εργατικής λαϊκής πάλης για το σοσιαλισμό».
Η ημερομηνία για τη διεξαγωγή του 21ου Συνεδρίου θα ανακοινωθεί το επόμενο διάστημα όταν υπάρχουν τα απαραίτητα στοιχεία και τα επιστημονικά δεδομένα που αφορούν την πορεία της πανδημίας.
ΠΡΩΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Το κύριο περιεχόμενο του 21ου Συνεδρίου είναι το Κόμμα, ως καθοδηγητής του επαναστατικού εργατικού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας στην πάλη για το σοσιαλισμό
Όπως τονίζει η ΚΕ στην εισαγωγή του κειμένου: «Το Κόμμα, στο πεδίο της ιδεολογικής – πολιτικής πάλης και της παρέμβασης στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες, έχει συγκεντρώσει μια τεράστια πείρα άνω των 100 χρόνων. Είναι εμπειρία που αποκρυσταλλώθηκε πιο αποτελεσματικά και ουσιαστικά την τελευταία 30ετία, όταν το ΚΚΕ για πρώτη φορά από τη στιγμή της ίδρυσης του το 1918, στηριζόμενο στις δικές του δυνάμεις, έδωσε τη μάχη για τη διατήρηση της κομμουνιστικής του ταυτότητας. Κλήθηκε να ανασυγκροτηθεί, να αναδιοργανωθεί, να αναπτυχθεί παραπέρα, σε συνθήκες συνολικής νίκης της αντεπανάστασης στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και στην ίδια την ΕΣΣΔ, το πρώτο εργατικό κράτος στον 20ο αιώνα. Το ΚΚΕ έδωσε τη μάχη για την επαναστατική προγραμματική και οργανωτική του ανασυγκρότηση, τη συγκρότηση μαχητικών πυρήνων και εστιών στο εργατικό συνδικαλιστικό και τα άλλα κοινωνικά κινήματα που είτε είχαν πλήρως ενσωματωθεί στο σύστημα είτε είχαν διαλυθεί… Από πολλές απόψεις η πείρα όλης αυτής της τελευταίας 30ετίας είναι πολύτιμη… ».
Σε ποιες συνθήκες δρα το κόμμα σήμερα
Η ΚΕ εκτιμά ότι το Κόμμα, ως μέρος του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, διατρέχει μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας του. 30 χρόνια μετά την αντεπανάσταση συνεχίζει να βαθαίνει από τη μια μεριά η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας και στην καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της που οδηγεί σε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, οδηγεί σε οικονομικές κρίσεις, ενώ και στις συνθήκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης οδηγεί σε μαζική εξόντωση ανθρώπινου και άλλου δυναμικού,παρά τις υπάρχουσες μεγάλες τεχνολογικές επιστημονικές δυνατότητες. Από την άλλη μεριά, συνεχίζεται η μεγάλη υποχώρηση του εργατικού κινήματος, καθυστερεί σε διεθνές επίπεδο, στις πιο σημαντικές χώρες του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, η ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, πολύ περισσότερο καθυστερεί η επαναστατική, ιδεολογική – πολιτική ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.
Το Κόμμα ανταποκρίθηκε στις σύνθετες συνθήκες από το 20ο Συνέδριο στο 21ο Συνέδριο.
Οργανώθηκε πλούσια ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση με επίκεντρο τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης, τα 50 χρόνια της ΚΝΕ. Εκδόθηκαν ανάλογα βιβλία, συλλογές άρθρων, ντοκουμέντα κλπ και κυρίως οι 4 τόμοι του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, από την ίδρυση της έως τη λήξη του εμφυλίου και την ήττα του ΔΣΕ το 1949, που συζητήθηκαν και εγκρίθηκαν από διαδικασία Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης (2018), με βάση την απόφαση του 20ου Συνεδρίου.
Όλη η δραστηριότητα συνοδεύτηκε από ημερίδες, τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ – Οδηγητή, μεγάλες καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες και πολιτιστικές δραστηριότητες που άφησαν τη σφραγίδα τους, σπουδαία εκδοτική δραστηριότητα.
Η πολιτιστική δραστηριότητα έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο ανέβασμα του επιπέδου αλλά και στο ίδιο το πλάτεμα των εκδηλώσεων, δημιουργώντας υποδομή. Σημαντική και ξεχωριστή ποιοτική δραστηριότητα ήταν τα σχετικά Επιστημονικά Συνέδρια. Ωστόσο η ανάλογη δραστηριότητα σε περιφερειακό ή και τοπικό επίπεδο είχε σε μεγάλο βαθμό την από τα πάνω παρέμβαση ή τουλάχιστον την κεντρική υποστήριξη, ενώ ήταν περιορισμένη και όχι σταθερή και συνεχής η αναπαραγωγή της σε επίπεδο ΚΟΒ.
Η ΚΝΕ έδωσε παλικαρίσια τις μάχες στο πλευρό του Κόμματος. Επεξεργάστηκε παραπέρα θέσεις και στόχους με την πραγματοποίηση του 12ου Συνεδρίου της το 2018, στο οποίο εξειδικεύτηκε η ολόπλευρη παρέμβασή της στη νεολαία, αξιοποιώντας και την τεράστια πείρα που έχει αποκομίσει παλεύοντας στο πλευρό του Κόμματος επί μισόν αιώνα.
Συνολικά, στα χρόνια αυτά οργανώθηκε ένα πιο εντατικό πρόγραμμα πολιτικής δουλειάς, με περιοδείες, συσκέψεις, συγκεντρώσεις. Το Κόμμα με την καθοδήγηση της ΚΕ έδωσε ταυτόχρονα σημαντικές πολιτικές μάχες, όπως αυτή των τριπλών εκλογών (δημοτικές- περιφερειακές, ευρωεκλογές, βουλευτικές) με ενιαίο περιεχόμενο που ήταν σημαντικά ποιοτικό βήμα.
Έδωσε επίσης σημαντικές μάχες σε φάσεις όξυνσης του προσφυγικού προβλήματος, αποκάλυψε τις αιτίες και τους υπεύθυνους. Πρότεινε λύσεις από τη σκοπιά των αναγκών των προσφύγων αλλά και του ελληνικού λαού.
Το Κόμμα πάλεψε για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και οι δυνάμεις του όξυναν την αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού, ενάντια στα φαινόμενα εκφυλισμού και νοθείας, στις δικαστικές και άλλες κατασταλτικές επεμβάσεις στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Στις συνθήκες της πανδημίας, οι οποίες αξιοποιήθηκαν από την κυβέρνηση και το κράτος για το χτύπημα του κινήματος και του Κόμματος, πρωτοστάτησε να περάσει το μήνυμα της αντίστασης, του αγώνα, της “οργανωμένης απειθαρχίας”, με σημαντικές παρεμβάσεις και κινητοποιήσεις του μαζικού κινήματος όπως των υγειονομικών, των εμποροϋπαλλήλων, των ταξικά προσανατολισμένων συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, ιδιαίτερα με το συλλαλητήριο της 1ης Μάη 2020, αλλά και τις εκδηλώσεις για την 47η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την πανελλαδική απεργία της 26ης Νοέμβρη.
Τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος πρωτοστάτησαν στην οργάνωση αγροτικών αγώνων και αγώνων των αυτοαπασχολούμενων των πόλεων ενάντια στις ευρωενωσιακές, κυβερνητικές και εργοδοτικές επιθέσεις, αγώνες μαθητικών και φοιτητικών, καθώς και του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος.
Ως γενική εκτίμηση ισχύει ότι το κύρος, η επιρροή του Κόμματος ως πρωτοπόρας και συνεπούς δύναμης στην πάλη για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, σε σημαντικό μέρος μαχόμενων δυνάμεων, είναι αυξημένο.
Το κεντρικό ζήτημα επεξεργασίας του 21ου Συνεδρίου είναι να γίνεται ακόμα πιο διακριτός στις πλατιές εργατικές – λαϊκές δυνάμεις ο ρόλος του ΚΚΕ ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής εργατικής – λαϊκής πρωτοπορίας, ως φορέας νέων ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής, απάντησης στα μεγάλα ζωτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί και απαιτούν επιτακτικά τη λύση τους τον 21ο αιώνα. Αυτό απαιτεί ανώτερη ποιοτικά καθοδηγητική δουλειά, ιδεολογική – πολιτική, μορφωτική αναβάθμιση της δουλειάς όλου του Κόμματος.
Στο πρώτο κείμενο της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο ξεχωρίζουν επίσης και τα κεφάλαια που αφορούν :
– Την καθοριστική σημασία της ιδεολογικής μορφωτικής δουλειάς και προετοιμασίας των δυνάμεων του κόμματος
– Την εκπαίδευση και ανάπτυξη των στελεχών ως κομβικό ζήτημα για την πορεία και την επαναστατική εξέλιξη του κόμματος
– Την επείγουσα ανάγκη να ενισχυθεί το ιδεολογικό στοιχείο στη λειτουργία όλων των καθοδηγητικών οργάνων
– Την ανάγκη ανάπτυξης των θεωρητικών – ιδεολογικών επεξεργασιών του κόμματος και σύνδεσής τους με την πάλη κ.α
Επίσης για τη δουλειά του κόμματος και της ΚΝΕ
– στις γυναίκες της εργατικής λαϊκής ένταξης ή καταγωγής,
– για τους χώρους της εκπαίδευσης
– τις μικρότερες ηλικίες της νεολαίας, κ.α
Όπως σημειώνει η ΚΕ στις θέσεις, στον επίλογο του κειμένου: «Το 21ο Συνέδριο αποκτά ιδιαίτερη σημασία αφού γίνεται σε μια περίοδο κατά την οποία εξελίσσεται η νέα εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, δημιουργούνται κάποιες προϋποθέσεις ανόδου του κινήματος, αλλά και κίνδυνοι μεγαλύτερου από ότι μέχρι σήμερα συνολικού πισωγυρίσματος.
Επαγρύπνηση και ετοιμότητα απαιτείται για ενδεχόμενη περίοδο όπου μπορεί να συνυπάρχει η αστάθεια του αστικού πολιτικού συστήματος, η ένταση των αντιθέσεων μέσα στην Ευρωζώνη και συνολικά στην ΕΕ, με την παραπέρα όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και την προσφυγή σε πόλεμο ανάμεσα στις αστικές τάξεις και διάφορα μπλοκ δυνάμεων σε περιφερειακό, ευρωπαϊκό, διεθνές επίπεδο.
Όμως και ο ταξικός αντίπαλος προετοιμάζεται, εντείνει την επίθεση, ενισχύει συνολικά τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, καθώς και τους μηχανισμούς της εργοδοσίας ενάντια στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, ενάντια στο Κόμμα.
Τέτοιες συνθήκες δεν μπορούν γενικά να αποκλειστούν για την επόμενη τετραετία όπως δεν μπορούν να αποκλειστούν και συνθήκες απότομης ανόδου της ταξικής πάλης.”
ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Το δεύτερο κείμενο έχει θέμα: «Η σημερινή διεθνής πραγματικότητα. Το πολιτικό – στρατιωτικό πλαίσιο του σύγχρονου κόσμου. Η κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και η δράση του ΚΚΕ. Οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στην εγχώρια οικονομία και στο αστικό πολιτικό σύστημα».
Το Κείμενο περιλαμβάνει τα εξής έξι κεφάλαια:
Κεφάλαιο Α. Η σημερινή διεθνής πραγματικότητα
Κεφάλαιο Β. Το Διεθνές πολιτικό – στρατιωτικό πλαίσιο του σύγχρονου κόσμου. Σφοδροί ανταγωνισμοί απ’ άκρη σ’ άκρη της υδρογείου. Η περιοχή μας.
Κεφάλαιο Γ. Η κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (ΔΚΚ) και η δράση του ΚΚΕ.
Κεφάλαιο Δ. Εξελίξεις στην εγχώρια οικονομία.
Από την ασθενική ανάκαμψη στη νέα επιβράδυνση και τη μετεξέλιξη της σε βαθιά κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας.
Κεφάλαιο Ε. Οι εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα
Κεφάλαιο ΣΤ. Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα.
Ορισμένα σημεία των θέσεων που περιέχονται στο πρώτο κείμενο:
Κεφάλαιο Α. Η σημερινή διεθνής πραγματικότητα
«Η εκδήλωση της νέας βαθιάς διεθνούς οικονομικής κρίσης και η φανερή αδυναμία των συστημάτων Υγείας στην αντιμετώπιση της πανδημίας στα ιμπεριαλιστικά κέντρα φωτίζουν τη σήψη και τις οξύτατες αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος, παρά την επέκταση του με τη νίκη της αντεπανάστασης στα τέλη του 20ου αιώνα.
Στο έδαφος της νέας διεθνούς κρίσης δυναμώνει ο ανταγωνισμός μεταξύ ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, αλλά και μεταξύ καπιταλιστικών κρατών στο εσωτερικό των συμμαχιών, για τον έλεγχο των αγορών, των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς, διαμορφώνοντας εστίες κινδύνου πολεμικής αναμέτρησης από την Ανατολική Μεσόγειο, την Αφρική, τη ΝΑ Ασία ως την Αρκτική.
Τα χρόνια που πέρασαν έγινε φανερό ότι συσσωρεύεται δυσαρέσκεια που πολλές φορές εκφράζεται με ξεσπάσματα λαϊκής οργής και αγανάκτησης ακόμα και σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Ως τέτοια μπορούμε να σημειώσουμε τις απεργίες και κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική Μακρόν, στη Γαλλία, τις διαδηλώσεις με αφορμή τη δολοφονία Φλόιντ στις ΗΠΑ.
Στο βαθμό, που δεν υπάρχει συγκροτημένο κομμουνιστικό κόμμα, εργατικό – ταξικά προσανατολισμένο – κίνημα κυριαρχούν ο αποπροσανατολισμός και η ενσωμάτωση σε ανταγωνιζόμενους σχεδιασμούς τμημάτων της αστικής τάξης. Αυτοί οι ανταγωνισμοί εκφράστηκαν και πρόσφατα με την υποκινούμενη από δυνάμεις του Ντ. Τράμπ εισβολή στο Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον, με αφορμή την κυβερνητική εναλλαγή στις ΗΠΑ. Η λεγόμενη “επιστροφή στην ομαλότητα” δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει αυτούς τους ανταγωνισμούς, ούτε πολύ περισσότερο τα οξυμένα προβλήματα που βιώνουν τόσο ο αμερικανικός λαός όσο και οι λαοί όλου του κόσμου, εξαιτίας της πολιτικής διαχρονικά όλων των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών. Παρ’ όλα αυτά, οι λαϊκές κινητοποιήσεις σε μια σειρά καπιταλιστικά κράτη δεν πρέπει να υποτιμηθούν ως στοιχεία που φανερώνουν δυνατότητες για την ανάπτυξη του εργατικού λαϊκού κινήματος στο μέλλον».
Η ΝΕΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
«Το 2020 εκδηλώθηκε με σχετικό συγχρονισμό η νέα διεθνής οικονομική κρίση, που παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο βάθος από την προηγούμενη του 2008-2009, το μεγαλύτερο μεταπολεμικά.
Στις αστικές αναλύσεις προβάλλεται ως βασική αιτία της η αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού (με μέτρα γενικού ή περιορισμένου lockdown) η οποία πράγματι οδήγησε σε απότομη περιστολή παραγωγικών, μεταφορικών και άλλων οικονομικών δραστηριοτήτων. Ασφαλώς η πανδημία έπαιξε ρόλο στον χρόνο και στο βάθος εκδήλωσής της κρίσης, δεν ήταν όμως η αιτία της. Λειτούργησε σαν καταλύτης, σαν ένα πρόσθετο χειρόφρενο στην κίνηση της διεθνούς οικονομίας που είχε ήδη επιβραδυνθεί».
ΑΝΙΣΟΜΕΤΡΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΟΞΥΝΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΩΝ
«Η ανισόμετρη εκδήλωση της κρίσης και των συνεπειών της επιδρά στην αλλαγή του συσχετισμού και οξύνει τις αντιθέσεις τόσο ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και καπιταλιστικά κράτη όσο και στο εσωτερικό της ΕΕ και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης.
Οξύνεται η διαπάλη για τον έλεγχο των αγορών, ενεργειακών πηγών και θαλάσσιων δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Δυναμώνουν κι επεκτείνονται οι εστίες κινδύνου ενός ευρύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Οι εξελίξεις δείχνουν ότι σήμερα ενισχύεται αντικειμενικά η δυνατότητα της Κίνας να απειλήσει την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα τα επόμενα χρόνια. Αυτή η δυναμική αποτυπώνεται και με την υποχώρηση του μεριδίου των ΗΠΑ και τη σημαντική αύξηση του μεριδίου της Κίνας στο Παγκόσμιο Προϊόν την περίοδο 2000 – 2020».
Η εκδήλωση της κρίσης στην ΕΕ
«Η απόφαση της ΕΕ να προχωρήσει, για πρώτη φορά, σε κοινό δανεισμό για να δώσει επιδοτήσεις σε κράτη – μέλη αποτελεί βήμα προς την κατεύθυνση εμβάθυνσης της ενοποίησης της ΕΕ.
Η συμφωνία για τη συγκρότηση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης εντάσσεται μέσα σε αυτό το πλαίσιο.
Η Γαλλία και η “Συμμαχία των κρατών του Νότου” το προβάλλουν ήδη ως ένα ιστορικό βήμα προόδου απέναντι στις αντιδραστικές θέσεις της “Συμμαχίας των φειδωλών του Βορρά”. Η Γερμανία προβάλλει τον συμβιβασμό ως μια προσωρινή προσαρμογή για την αντιμετώπιση μιας μεγάλης έκτακτης ανάγκης, που δε συνιστά ριζική αλλαγή γραμμής πλεύσης.
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για πορεία σε αντιδραστική κατεύθυνση. Κάθε βήμα που ενισχύει τη συνοχή της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ ενισχύει τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων τη δικτατορία του κεφαλαίου. Εμβάθυνση της ενοποίησης της ΕΕ σημαίνει ενίσχυση των ενιαίων μηχανισμών για την εφαρμογή ενιαίων αντιδραστικών κατευθύνσεων σε βάρος των λαών.”
Η αστική διαχείριση της νέας κρίσης
«Για να στηρίξουν την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, τα αστικά επιτελεία σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία προχωρούν σε μεγάλη κρατική παρέμβαση, αξιοποιώντας προτάσεις του κεινσιασμού. Ακολουθούν επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή αύξηση των κρατικών δαπανών, κυρίως για την άμεση ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και σε μια προσπάθεια προσωρινής “άμβλυνσης” των πιο οξυμμένων συνεπειών της κρίσης σε λαϊκές δυνάμεις. Αυτή σχετίζεται με ανοχή στην αύξηση του κρατικού χρέους, δηλαδή συνοδεύεται από πιο χαλαρή νομισματική πολιτική.”
“Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, η μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση, φορτώνει ξανά με διαφορετικό τρόπο τα βάρη στις πλάτες του λαού. Ο λαός καλείται να αποπληρώσει τα νέα δάνεια και να σηκώσει τα βάρη των ζημιογόνων ιδιωτικών επιχειρήσεων στην περίπτωση προσωρινής ή μερικής κρατικοποίησης τους ή και το αντίστροφο, ιδιωτικοποίησης ή περιορισμού της κρατικής συμμετοχής φορτώνοντας όμως τα βάρη στο Δημόσιο.
Καμιά πρόταση αστικής διαχείρισης, κεϊνσιανή ή νεοφιλελεύθερη, δεν μπορεί να ματαιώσει, να ακυρώσει τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής παραγωγής, την αναρχία και την ανισομετρία της, την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην ατομική, καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της».
Κεφάλαιο Β. Το Διεθνές πολιτικό – στρατιωτικό πλαίσιο του σύγχρονου κόσμου. Σφοδροί ανταγωνισμοί απ’ άκρη σ’ άκρη της υδρογείου. Η περιοχή μας.
«Η ενδοϊμπεριαλιστική διαπάλη διεξάγεται με οικονομικά και πολιτικά – διπλωματικά μέσα, εκφράζεται σε “τοπικούς” πολέμους, με αύξηση και εκσυγχρονισμό εξοπλισμών, αλλαγή στρατιωτικών δογμάτων κλπ., ενώ μεγαλώνει ο κίνδυνος ενός ευρύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ευρασία και Ανατολική Μεσόγειος, Περσικός και Νότιος Ειρηνικός, Αφρική και Λατινική Αμερική, Αρκτική και Κεντρική Ασία, παντού συγκρούονται ισχυρά μονοπώλια, καπιταλιστικά κράτη και οι συμμαχίες τους. Τα τελευταία χρόνια, ένα από τα επίκεντρα είναι η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου που αποτελεί “δίαυλο” Ασίας – Ευρώπης – Αφρικής. Πόλεμοι που διεξάγονται στην περιοχή μας, εκτός από μεγάλες ανθρώπινες απώλειες, έχουν εξαναγκάσει εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να κατευθυνθούν σε άλλες χώρες και στην Ευρώπη».
Η μάχη ΗΠΑ – Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα
Στοιχείο που πιο έντονα χαρακτηρίζει τις διεθνείς σχέσεις είναι η όξυνση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ – Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που εκτός οικονομικού υπόβαθρου έχει άμεση αντανάκλαση σε πολιτικό – διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Οι ΗΠΑ κατηγόρησαν την Κίνα για την πανδημία, για κλοπή τεχνολογιών, για “επεκτατισμό” κ.α ενώ από τη μεριά της η Κίνα, με “εργαλείο” οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες, επιδιώκει να διαρρήξει τις παραδοσιακές συμμαχίες των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ προσαρμόζουν το δόγμα τους, προτάσσοντας ως βασικό αντίπαλο την Κίνα.
Ο ΝΑΤΟϊκός σχεδιασμός και η διαπάλη στο εσωτερικό του
«Η στρατηγική του ΝΑΤΟ χαρακτηρίζεται από τη σχεδιασμένη επέκταση σε όλη την υδρόγειο, τη διεύρυνση με νέα μέλη και τη σύναψη εταιρικών σχέσεων με δεκάδες κράτη, τη συγκρότηση ετοιμοπόλεμων στρατιωτικών μονάδων. Προωθείται σχέδιο που στοχεύει Ρωσία, Ιράν και Κίνα.
Την ίδια ώρα στους ΝΑΤΟϊκούς κόλπους εκδηλώνονται όλο και περισσότερο αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ – Γερμανία ή σε ΗΠΑ – Γαλλία και Γαλλία – Γερμανία, αλλά και σε άλλες σημαντικές αντιθέσεις, όπως Τουρκίας – Γαλλίας ή Τουρκίας – Ελλάδας. Μέχρι στιγμής οι αντιθέσεις αυτές διευθετούνται με προσωρινούς συμβιβασμούς, συχνά με “πυροσβεστικό” τρόπο, ωστόσο το “κουβάρι” τους περιπλέκεται όλο και περισσότερο, που ακόμη και αστικές πολιτικές δυνάμεις και αναλυτές προβληματίζονται για τη λειτουργικότητα και δυναμική της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας».
Η συμμετοχή της αστικής τάξης της Ελλάδας στους ανταγωνισμούς
«Η αστική τάξη της Ελλάδας επιδιώκει τη γεωπολιτική αναβάθμιση, συμμετέχοντας ενεργά στους στρατιωτικούς – πολιτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ο στόχος και τα μέσα της γεωπολιτικής αναβάθμισης υιοθετούνται και προωθούνται, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, από τα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις, μονοκομματικές ή συμμαχικές, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ πριν όσο και τις ΝΔ σήμερα. Αποτελεί στρατηγική επιλογή όλων των αστικών κομμάτων, βασικό στοιχείο της στρατηγικής σύμπλευσης τους.
Η αστική τάξη της Ελλάδας φιλοδοξεί να αναβαθμίσει τις θέσεις της σε Βαλκάνια και Νοτιοανατολική Μεσόγειο όπου έχει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Προχώρησε στη Συμφωνία των Πρεσπών, για να ανοίξει ο δρόμος ένταξης μιας ακόμη χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΝΑΤΟ – ΕΕ. Επιδιώκει συνεργασία εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου της Ανατολικής Μεσογείου για τη διοχέτευσή του στις ευρωπαϊκές αγορές, μέσω του αγωγού Eastmed, όπως και με την κατασκευή κάθετων αγωγών στη Βόρεια Ελλάδα, από τους οποίους αμερικάνικο υγροποιημένο αέριο, που θα έρχεται στην Ελλάδα, θα διοχετεύεται σε χώρες της Ευρώπης. Όλα αυτά εντάσσονται στο σχεδιασμό “απεξάρτησης” της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Επιδιώκει την ανάδειξη της χώρας σε τεχνολογικό, ενεργειακό και οικονομικό κόμβο στήριξης των ευρωατλαντικών σχεδίων για την περιοχή. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η αξιοποίηση των ελληνικών ναυπηγείων για τις ανάγκες του 6ου στόλου των ΗΠΑ, των λιμανιών της Αλεξανδρούπολης και της Καβάλας για τη μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου και οι επενδύσεις ισχυρών αμερικανικών ομίλων στον τομέα Τηλεπικοινωνιών – Πληροφορικής στην Αττική. Παράλληλα προσπαθεί να διαχειριστεί την αμερικάνικη αντίσταση στις επενδύσεις της Κίνας στις εγχώριες λιμενικές υποδομές και στον τομέα μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας.
Στην πράξη, βαθαίνει η εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ενώ τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των ήδη τεράστιων κινδύνων στοχοποίησής της θα πληρώσει ο λαός μας, όπως και οι άλλοι λαοί. Η Ρωσία και το Ιράν προειδοποιούν ότι σε περίπτωση που μπει σε κίνδυνο η ασφάλεια τους από αμερικάνικες βάσεις, θα τις χτυπήσουν με πυραύλους.
Η επιθετικότητα της ελληνικής αστικής τάξης εκδηλώνεται και με την αποστολή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων σε δεκάδες ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό. Με τις πρόσφατες κυβερνητικές αποφάσεις αποστέλλεται το πυραυλικό σύστημα Patriot στη Σαουδική Αραβία, με ανάλογο στρατιωτικό προσωπικό. Η Ελλάδα συμμετέχει με στρατιωτικές δυνάμεις και πολιτικό προσωπικό στη Λιβύη. Πολεμικά πλοία περιπολούν στα Στενά του Ορμούζ, στον Περσικό Κόλπο, ενώ έχει τεθεί στο τραπέζι αποστολή στο Μάλι, όπου πολεμούν γαλλικές και πολυεθνικές δυνάμεις.
Αποτελεί πρόκληση η προσπάθεια δικαιολόγησης των αποστολών ελληνικών δυνάμεων στο εξωτερικό, που στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα με πρωταγωνιστές την κυβέρνηση της ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, με την επίκληση σχετικών αποφάσεων του ΟΗΕ, της ΕΕ, και του ΝΑΤΟ».
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οι κίνδυνοι πολεμικής αναμέτρησης και η “συνεκμετάλλευση”
«Οξύνεται ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας όπου καθεμιά επιδιώκει να αναβαθμίσει τη θέση της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς στην περιοχή.
Οι σχέσεις των αστικών τάξεων Ελλάδας – Τουρκίας, αναλόγως των καταστάσεων, διακρίνονται από τις επιδιώξεις συνεργασίας και ανταγωνισμού, ωστόσο οι λαοί των δύο χωρών δεν έχουν σε τίποτα να επωφεληθούν από αυτές τις σχέσεις.
Στις συνθήκες αυτές, καιροφυλακτεί η αμερικανοΝΑΤΟϊκή διαμεσολάβηση κι επιδιαιτησία και έχει ήδη επανέλθει η τουρκική θέση για συνεκμετάλλευση, συνδιαχείριση του Αιγαίου, για λύση win- win (αμοιβαίου οφέλους) που προβάλουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ενώ εξετάζεται η συνεκμετάλλευση, συνδιαχείριση κυπριακών θαλάσσιων ζωνών με την Τουρκία. Αυτή η συνεκμετάλλευση δεν αφορά την ευημερία των λαών, αλλά την κερδοφορία των μονοπωλίων και “ναρκοθετεί” το μέλλον των δύο λαών, όπως και του περιβάλλοντος.
Το Κόμμα μας υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων, ως αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Έχει προειδοποιήσει τους εργαζόμενους πως στις σημερινές συνθήκες αυτά δεν μπορούν να τα εγγυηθούν οι αστικές κυβερνήσεις και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, ενώ την ώρα που το Διεθνές Δίκαιο ξαναγράφεται από τις ιμπεριαλιστικές συμφωνίες και το Δικαστήριο της Χάγης λειτουργεί με σκοπιμότητες, η ειρήνη και η ασφάλεια των λαών δεν μπορεί να διασφαλιστεί σε αυτό το πλαίσιο. Η πάλη των δύο λαών είναι αναγκαίο να κατευθύνεται στην εξάλειψη της αιτίας που γεννά αντιθέσεις, συγκρούσεις, πολεμικές συρράξεις, στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις».
Για το Κυπριακό
«Οι συνεχιζόμενες διεργασίες στο Κυπριακό αποσκοπούν στην οριστικοποίηση της διχοτόμησης του νησιού, στη συγκρότηση δύο ξεχωριστών κρατικών οντοτήτων που μόνο τυπικά και συγκυριακά θα έχουν κάποια στοιχεία ομοσπονδίας.
«Το ΚΚΕ σθεναρά και αποφασιστικά βρίσκεται στο πλευρό του λαού της Κύπρου. Αντιτάσσεται στην επιβολή λύσης που θα διαιωνίζει τη διχοτόμηση, δε θα δίνει βιώσιμη και φερέγγυα λύση για το σύνολο του κυπριακού λαού, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, Αρμένιους, Λατίνους, Μαρωνίτες. Η πάλη μας κατευθύνεται στο στόχο για μια Κύπρο ενιαία (ένα και όχι δύο κράτη) ανεξάρτητη, με μία και μόνη κυριαρχία, μια ιθαγένεια και διεθνή οντότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες».
Κεφάλαιο Γ. Η κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (ΔΚΚ) και η δράση του ΚΚΕ.
Σε ποια φάση βρισκόμαστε σήμερα στο ΔΚΚ
«Η πορεία ανασυγκρότησης του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (ΔΚΚ), το οποίο βρίσκεται σε βαθιά κρίση και δέχεται σφοδρή ιδεολογική, πολιτική επίθεση από δυνάμεις που στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα, είναι μόνιμο και σταθερό μέλημα του Κόμματος μας, πηγάζει από τον παγκόσμιο χαρακτήρα της ταξικής πάλης.
Πρωτοβουλίες και δράσεις που συμμετέχει το Κόμμα.
Η Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία. Το Κόμμα μας πρωτοστάτησε στη συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας (ΕΚΠ), όπου συμμετέχουν 30 ΚΚ από την Ευρώπη, καθώς και της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (ΔΚΕ), όπου συμμετέχουν 10 κόμματα. Και οι δύο αυτές μορφές διακομματικής συνεργασίας στηρίζονται σε συγκεκριμένες ιδρυτικές αρχές και ιδεολογικό – πολιτικό πλαίσιο.
Διεθνείς και περιφερειακές συναντήσεις, Κοινές τοποθετήσεις.
Το ΚΚΕ συνέβαλε, μαζί με άλλα ΚΚ, στην προσπάθεια να διατηρηθούν τα όποια κομμουνιστικά χαρακτηριστικά στις Διεθνείς Συναντήσεις των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ), που ξεκίνησαν με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και στις οποίες συμμετέχουν πάνω από 120 ΚΚ.
Στήριξη και ανάπτυξη της διεθνιστικής δράσης
«Το Κόμμα μας στάθηκε στο πλευρό των ΚΚ και κομμουνιστών που διώκονται. Εξέδωσε ανακοινώσεις, καταγγελίες, έκανε διαβήματα, πικετοφορίες σε πρεσβείες, κατέθεσε Ερωτήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο, απέστειλε αντιπροσωπείες βουλευτών, ευρωβουλευτών σε δίκες ενάντια σε ΚΚ που διεξήχθησαν σε άλλες χώρες.
Πρωτοστάτησε στην οργάνωση της αλληλεγγύης σε λαούς που βιώνουν την ξενική κατοχή και τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κι εκβιασμών, όπως ο κουβανικός, ο παλαιστινιακός και ο κυπριακός λαός.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η στενή και συντροφική σχέση που έχει αναπτυχθεί με το ΚΚ Τουρκίας, το γεγονός ότι ΚΚΕ και ΚΚ Τουρκίας μπόρεσαν σε κρίσιμες στιγμές της προηγούμενης περιόδου να τοποθετηθούν με Κοινές Ανακοινώσεις για τις εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στην περιοχή μας, ορθώνοντας μέτωπο στον εθνικισμό και στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, δείχνοντας στους λαούς των δύο χωρών, το δρόμο της πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, το δρόμο της ειρήνης, της φιλίας των λαών που είναι ο δρόμος του σοσιαλισμού».
Κεφάλαιο Δ. Εξελίξεις στην εγχώρια οικονομία.
Από την ασθενική ανάκαμψη στη νέα επιβράδυνση και τη μετεξέλιξη της σε βαθιά κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας.
«Το χρονικό διάστημα, που μεσολάβησε από το 20ο Συνέδριο, χαρακτηρίζεται από εναλλαγές στην εξέλιξη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Αρχικά εκδηλώθηκε μια “αργόσυρτη” διαδικασία ανάκαμψης την περίοδο 2017 – 2019, για να ακολουθήσει στη συνέχεια στα τέλη του 2019 νέα επιβράδυνση που μετεξελίχθηκε, λόγω και των μέτρων διαχείρισης του κορονοϊού, σε νέα βαθιά καπιταλιστική κρίση το 2020, με μείωση κατά 10% του ΑΕΠ, σύμφωνα με τις υπάρχουσες εκτιμήσεις (π.χ ΔΝΤ).
Η νέα κυβέρνηση της ΝΔ, παρουσιαζόταν υπεραισόδοξη για “αυξανόμενη δυναμική της εγχώριας οικονομίας” εκτίμηση που καταρρίφθηκε πολύ γρήγορα.
Ως Κόμμα είχαμε πολύ έγκαιρα χαρακτηρίσει υπεραισιόδοξες τις προβλέψεις για ισχυρή ανάπτυξη της εγχώριας οικονομίας το επόμενο μεσοπρόθεσμο διάστημα. Είχαμε πολλαπλά προειδοποιήσει για τις αρνητικές επιπτώσεις της πολιτικής της λεγόμενης “εξωστρέφειας”, η οποία προβλήθηκε από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΕΒ και την Τράπεζα της Ελλάδος, ως ένα σημαντικό επίτευγμα μετά την κρίση. Η περιβόητη “πολιτική της εξωστρέφειας” οδηγούσε σε περαιτέρω ενσωμάτωση της εγχώριας οικονομίας στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, επομένως και στην έκθεση σε μια πιο γενικευμένη κρίση».
Κεφάλαιο Ε. Οι εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα
«Στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 20ο Συνέδριο, με την τελευταία διετία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την κυβερνητική εναλλαγή ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, επιβεβαιώθηκε ακόμη περισσότερο η σύμπτωση των βασικών δυνάμεων του αστικού πολιτικού συστήματος στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης και στις αντίστοιχες πολιτικές επιλογές. Οι ενιαίοι στόχοι είναι:
– Η προσπάθεια γεωστρατηγικής αναβάθμισης της ελληνικής αστικής τάξης μέσα από τον ενεργότερο ρόλο της στα σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και την ενίσχυση των θέσεων της στα Βαλκάνια, τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, την Ανατολική Μεσόγειο.
– Η υποστήριξη της εμβάθυνσης στην ενοποίηση της ΕΕ.
– Η πορεία ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, με τη διαμόρφωση πιο ευνοϊκού περιβάλλοντος για την προσέλκυση επενδύσεων, με την προώθηση του νέου “παραγωγικού προτύπου”, της “πράσινης” οικονομίας, της “ψηφιακής μετάβασης” κλπ.
– Η σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος και η περαιτέρω θωράκιση του αστικού κράτους απέναντι σε πιθανούς κλυδωνισμούς και κυρίως απέναντι στην πάλη του εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Αυτές οι κοινές επιδιώξεις δεν αναιρούν υπαρκτές διαφορές ανάμεσα στα αστικά κόμματα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αυτές οι διαφορές απολυτοποιούνται και υπερπροβάλονται για να στηριχτούν αποπροσανατολιτιστικές διαχωριστικές γραμμές αντιπαράθεσης, όπως “Δεξιά – δημοκρατικές δυνάμεις”, “ελεύθερη αγορά – ενισχυμένη κρατική παρέμβαση”, “νεοφιλελευθερισμός – σοσιαλδημοκρατία”. Είναι υπαρκτές διαφορές που αντανακλούν κυρίως αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης της χώρας, αλλά και αντιθέσεις σε αστικές τάξεις συμμάχων της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, που διαπερνούν οριζόντια όλα τα αστικά κόμματα. Ωστόσο τις περισσότερες φορές υπερπροβάλονται και για αντιπολιτευτικούς λόγους και ανάλογα με το λεγόμενο πολιτικό “ακροατήριο” και την επιδίωξη εκλογικής προσέγγισης συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων, καθώς και λόγω ιστορικών καταβολών του κάθε κόμματος».
Κεφάλαιο ΣΤ. ΟΙ πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα.
«Νέα Δημοκρατία: Η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ, τον Ιούλη του 2019, συνοδεύτηκε από την επιτάχυνση των αντιλαϊκών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, των προσαρμογών του αστικού κράτους (π.χ “ψηφιακός μετασχηματισμός”), των μέτρων καταστολής και άλλων απαιτήσεων του κεφαλαίου και της ΕΕ. Προς την κατεύθυνση αυτή αξιοποιήθηκε και η πανδημία. Άλλωστε, η ΝΔ, και σαν αξιωματική αντιπολίτευση , αυτοπροβλήθηκε ως πιο γνήσιος και αυθεντικός – σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ εκφραστής των στόχων του κεφαλαίου.
Αν και υιοθετεί ως επίσημη γραμμή τον κοσμοπολιτισμό, υπάρχουν δυνάμεις της που αναπαράγουν ανοιχτά εθνικιστικές και ρατσιστικές θέσεις, επιδιώκοντας να επιδράσουν και στο χώρο της λεγόμενης ακροδεξιάς. Αποδεικνύεται ότι ο εθνικισμός και ο αστικός κοσμοπολιτισμός αποτελούν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, τις οποίες αξιοποιούν όλα τα αστικά κόμματα, προκειμένου να υπηρετήσουν τα στρατηγικά συμφέροντα της αστικής τάξης.
Παράλληλα, η ΝΔ αξιοποιεί τη “θεωρία των δύο άκρων”, τον ωμό κι εκλεπτυσμένο αντικομμουνισμό εναλλάξ, την ανιστόρητη εξίσωση φασισμού – κομμουνισμού, το μίσος απέναντι στους λαϊκούς αγώνες και τις κινητοποιήσεις, για να δικαιολογήσει και την ένταση του αυταρχισμού και την επιβολή μέτρων καταστολής. Ειδικά μετά την έκδοση της απόφασης στη δίκη της ΧΑ, στελέχη της μιλούν ανοιχτά ακόμα και για την ανάγκη μέτρων έναντι και του άλλου “άκρου” εμφανίζοντας ως τέτοιο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
ΣΥΡΙΖΑ– Προοδευτική Συμμαχία: Τα προηγούμενα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίχτηκε σε πολύτιμο στήριγμα της αστικής στρατηγικής, όχι μόνο γιατί υπηρέτησε με συνέπεια τους αντιλαϊκούς της στόχους, αλλά κυρίως γιατί προσπάθησε να εμπεδώσει στις εργατικές λαϊκές συνειδήσεις αυτούς τους στόχους ως “αναγκαίους”, ακόμη και ως “προοδευτικούς”.
Η σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη του επιταχύνθηκε οδεύοντας προς την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας και ακόμη περισσότερο με την τετραετή διακυβέρνησή του, αλλά και με τη στάση του ως αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή η πορεία τείνει να ολοκληρωθεί και οργανωτικά μέσα από τις διαδικασίες ενιαιοποίησης των δυνάμεων του “ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία” με την απορρόφηση δυνάμεων και ομάδων που αποσπάστηκαν από το ΠΑΣΟΚ.
Ανεξάρτητα από την οργανωτική μορφή στην οποία θα κατασταλλάξει, η αναμόρφωση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου στην Ελλάδα είναι αναγκαία για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε να αξιοποιείται ως εναλλακτική κυβερνητική λύση.”
Το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ: Οι διεργασίες στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας αντικειμενικά φέρνουν σε αντιπαράθεση τον ΣΥΡΙΖΑ με τον άλλο αστικό σοσιαλδημοκρατικό πόλο στην Ελλάδα, το Κίνημα Αλλαγής/ΠΑΣΟΚ, που συγκεντρώνει προς το παρόν ότι απέμεινε μετά την παταγώδη κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ το 2012 και στη συνέχεια».
Το κείμενο των θέσεων αναφέρεται αναλυτικά και στις εξελίξεις στον ακροδεξιό – εθνικιστικό – φασιστικό χώρο καθώς και στον οπορτουνιστικό χώρο ευρύτερα.
Το 2ο κείμενο των Θέσεων ολοκληρώνεται με το κεφάλαιο:
Το ΚΚΕ με συνέπεια στο πλευρό του λαού
«Ενόψει του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, η Κεντρική Επιτροπή του απευθύνει στον λαό, στους εργαζόμενους, μισθωτούς και αυτοπασχολούμενους βιοπαλαιστές, στους νέους και τις νέες, τις γυναίκες των λαϊκών δυνάμεων, ένα πλατύ κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ, μέσα στους καθημερινούς αγώνες, στο εργατικό λαϊκό κίνημα σε όλες τις πολιτικές μάχες. Απευθύνεται σε όλους και όλες όσοι αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ την αξιόπιστη και μαχητική δύναμη για τα συμφέροντα τους, ανεξάρτητα από το τι ψήφιζε ο καθένας και η καθεμιά μέχρι σήμερα. Απευθύνεται στα μέλη και στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ να πρωτοστατήσουν σε αυτή την προσπάθεια να κάνουν πλατιά γνωστές τις θέσεις του ΚΚΕ, να γίνουν ακόμα πιο σταθερά τα βήματα στην πολύπλευρη και ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ».
ΤΡΙΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Το τρίτο κείμενο έχει θέμα: «Η ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας. Η κατάσταση της εργατικής τάξης. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Η Κοινωνική Συμμαχία και η παρέμβαση του ΚΚΕ».
Το Κείμενο περιλαμβάνει τα εξής κεφάλαια:
Κεφάλαιο Α. Βασικές τάσεις εξέλιξης της ταξικής διάρθρωσης στην Ελλάδα.
Κεφάλαιο Β. Η επίδραση της αστικής πολιτικής στην κατάσταση της εργατικής τάξης. Εφαρμογή της πολιτικής της ΕΕ.
Κεφάλαιο Γ. Η κατάσταση στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα.
Κεφάλαιο Δ. Για την παρέμβαση του κόμματος στους συμμάχους της εργατικής τάξης και την προώθηση της Κοινωνικής Συμμαχίας.
Κεφάλαιο Ε. Για τη δράση των κομμουνιστριών στο Ριζοσπαστικό Γυναικείο Κίνημα (ΟΓΕ)
Κεφάλαιο ΣΤ. Η δουλειά του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στους νέους και τις νέες των εργατικών – λαϊκών οικογενειών.
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ περιγράφει το περιεχόμενο του τρίτου κειμένου:
«Το πρώτο θέμα που εξετάζουμε είναι οι βασικές τάσεις στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας καθώς και η σημερινή κατάσταση της εργατικής τάξης, δέκα χρόνια μετά την εκδήλωση της προηγούμενης βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Την εξετάζουμε αναλύοντας τους όρους που διαμορφώθηκαν και διαμορφώνονται στη δουλειά και τη ζωή της, συνολικά τους όρους πώλησης της εργατικής της δύναμης, αλλά και τις μορφές εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης της. Εντοπίζουμε αρνητικές αλλαγές και πως αυτές επιδρούν στην ενότητα και την κοινή της πάλης, στη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης, τη στάση της απέναντι σε αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης της κρίσης σε βάρος των εργατικών συμφερόντων.
Δεύτερο βασικό ζήτημα που βάζουμε στη συζήτηση είναι η κατάσταση στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα, ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης στα σωματεία και η συμμετοχή της στην ταξική πάλη. Συζητάμε τα συμπεράσματα από τους αγώνες και τις προσπάθειες να δημιουργηθούν πρωτοπόρες εστίες αντίστασης και διεκδίκησης στους χώρους δουλειάς. Αναδεικνύουμε τον χαμηλό βαθμό οργάνωσης της εργατικής τάξης που βρίσκεται σε ιστορικά κατώτατο σημείο. Ανιχνεύουμε τις αντικειμενικές αιτίες γι’ αυτήν τη δυσκολία ένταξης της στα συνδικάτα, αλλά και δικές μας αδυναμίες, κυρίως τα καθήκοντα που προκύπτουν για να αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση, να βάλουμε αποφασιστικά προς υλοποίηση στόχους, για να καταφέρουμε αν είναι δυνατό μια ορμητική ανάπτυξη της οργάνωσης και της συμμετοχής στη συνδικαλιστική οργάνωση.
Το τρίτο ζήτημα είναι η επεξεργασία της πείρας από την κοινή δράση εργατικών σωματείων με μαζικές οργανώσεις των κατώτερων στρωμάτων των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και των αγροτών, γενικότερα της προσπάθειας να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις της κοινωνικής συμμαχίας τους. Έχουν ήδη προηγηθεί δύο πανελλαδικά κομματικά σώματα για τη δουλειά μας με τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες, τα οποία τροφοδοτούν με πείρα και επεξεργασίες την παρέμβαση μας για την προώθηση αυτού του καθήκοντος στρατηγικής σημασίας για το Κόμμα μας. Η εργατική τάξη ως ηγετική δύναμη είναι που θα δημιουργεί τους όρους και τις προϋποθέσεις για τη σφυρηλάτηση της κοινωνικής συμμαχίας, για το τράβηγμα των σύμμαχων κοινωνικών δυνάμεων σε ολοένα και πιο σταθερή κοινή δράση, προβάλλοντας και το ανάλογο πλαίσιο πάλης».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’: ΒΑΣΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Οι θέσεις με τίτλο: “Εξελίξεις στην ταξική διάρθρωση της απασχόλησης. Από την αναιμική ανάκαμψη στη νέα κρίση”, αναφέρουν:
«Η περίοδος 2015-2020 παρουσιάζει σχετικά μικρές μεταβολές στη σύνθεση της απασχόλησης, αν και οι συνέπειες της νέας βαθιάς συγχρονισμένης κρίσης δεν έχουν ακόμη αποτυπωθεί στα στατιστικά στοιχεία. Η απασχόληση αυξήθηκε κατά περίπου 300 χιλιάδες από το 2015 στο 2019 κι έφτασε τα 3,9 εκατομμύρια, ενώ η αύξηση αφορούσε σχεδόν εξ ολοκλήρου την κατηγορία των μισθωτών, που αυξήθηκαν την ίδια περίοδο από 2,35 εκατομμύρια σε 2,66 εκατομμύρια. Οι αυτοαπασχολούμενοι χωρίς προσωπικό μειώθηκαν ελαφρά από 856 στις 834 χιλιάδες. Η τάση σημαντικής ενίσχυσης της μισθωτής εργασίας είναι εμφανής, με τους μισθωτούς να απαρτίζουν πλέον το 68% της απασχόλησης, από 65% που ήταν το 2015. Ο αριθμός των μισθωτών δεν έχει μεν φτάσει στα επίπεδα του 2009, ωστόσο ανακάμπτει, ενώ οι αυτοαπασχολούμενοι συνεχίζουν να μειώνονται. Παράλληλα, η περίοδος της κρίσης και της μετέπειτα ανάπτυξης οδήγησε σε σημαντική αύξηση του βαθμού συγκέντρωσης της εργατικής τάξης σε μεγαλύτερες μονάδες, όπως δείχνουν τόσο τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ όσο και της ΕΡΓΑΝΗΣ. Ωστόσο, παραμένει σημαντικός αριθμός και ποσοστό των μισθωτών που απασχολούνται σε μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις.
Δεν είναι ολοκληρωμένες οι καταγραφές για το 2020, πολύ περισσότερο που περιπλέκονται λόγω των μέτρων “ειδικού καθεστώτος” της πανδημίας.
Στην περίοδο 2009-2019, που περιλαμβάνει τόσο την κρίση όσο και την περίοδο ανάπτυξης, οι βασικότερες εξελίξεις στην διάρθρωση της απασχόλησης συνίσταται σε:
• Μείωση του αριθμού των απασχολούμενων κατά 640 χιλιάδες
• Σχετικά μικρότερη συνολική μείωση του αριθμού των μισθωτών κατά 290 χιλιάδες – ανισόμετρα σε κλάδους- με αύξηση του ποσοστού που στο σύνολο της απασχόλησης και σημαντική αύξηση του αριθμού των ανέργων. Φυσικά, πρέπει να επισημανθεί ότι η μισθωτή απασχόληση δεν ταυτίζεται με την εργατική τάξη, καθώς κάτω από τον γενικό αυτόν όρο περιλαμβάνονται τμήματα της αστικής τάξης (ανώτερα διευθυντικά στελέχη), μισθωτοί σε ένοπλες δυνάμεις και σώματα ασφαλείας καθώς και τα στρώματα με ενδιάμεσο ρόλο στις λειτουργίες της εποπτείας και της διεύθυνσης των επιχειρήσεων (σε παλιότερες κομματικές επεξεργασίες αποκαλούνταν “νέα μισθωτά μεσαία στρώματα”), ενώ δεν περιλαμβάνονται οι μισθωτοί με μπλοκάκι, που καταγράφονται ως αυτοαπασχολούμενοι. Ωστόσο, αυτά τα μεθοδολογικά προβλήματα δεν αλλάζουν την τάση.
Ο αριθμός των αυτοαπασχολούμενων και των εργοδοτών αντανακλά τις αντιφατικές τάσεις μέσα στον καπιταλισμό, αφενός καταστροφής τους λόγω συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, αφετέρου σχετικής αναδημιουργίας τους ως συστατικού της καπιταλιστικής ανάπτυξης που μειώνει τον βαθμό συρρίκνωσης. Παρατηρούμε έναν περιορισμό του αριθμού των αυτοαπασχολούμενων και του αριθμού των εργοδοτών κατά 130 και 90 χιλιάδες, αντίστοιχα, ενώ την τελευταία 3ετία, εμφανίζεται μια ανάστροφη μικρή τάση αύξησης των αυτοαπασχολούμενων κατά 15 χιλιάδες (που ωστόσο δεν αφορά τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, οι οποίοι παρουσιάζουν ελαφρά μείωση το αντίστοιχο διάστημα).
Η κατανομή του εργατικού δυναμικού με βάση τη θέση στην εργασία διαφοροποιείται σημαντικά ανά Περιφέρεια, με το ποσοστό μισθωτής απασχόλησης να είναι σημαντικά αυξημένο στην Αττική (που προσεγγίζει το 80%) ενώ, σε αντιδιαστολή, στην Πελοπόννησο και στην Δυτική Ελλάδα να βρίσκεται μόλις πάνω από 50%, κυρίως λόγω του μεγάλου ποσοστού αυτοαπασχολούμενων στην αγροτική παραγωγή».
Οι θέσεις με τίτλο: “Προσανατολισμός στην απόκτηση – διάταξη δυνάμεων”, επίσης αναφέρουν:
«Με βάση την κλαδική κατάταξη της εργατικής τάξης και τη δυναμική των κλάδων, αλλά και τη σχετική σημασία των κλάδων στη διευρυμένη αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου, μπορούμε να εκτιμήσουμε ως κλάδους αυξημένης σημασίας για το ερχόμενο διάστημα τους εξής:
• Τη Μεταποίηση με ιδιαίτερη έμφαση στους μεγάλους χώρους σε Τρόφιμα, Ενέργεια, Φάρμακο, Μέταλλο. Τον υποκλάδο ων κατασκευών μεγάλης κλίμακας-δημοσίων έργων.
• Τον κομβικό κλάδο για το σύνολο της οικονομίας των Μεταφορών/logistics και τις εν γένει μεταφορές (θαλάσσιες, εναέριες, χερσαίες κ.λπ.). Επισημαίνεται η μεγάλη σημασία του κλάδου της διανομής εμπορευμάτων (ταχυμεταφορές) στις νέες συνθήκες.
• Τον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών/Πληροφορικής, για τη σημασία του ως ραχοκοκαλίας της μεταφοράς πληροφορίας, τον αυξημένο ρόλο των τεχνικών για την διασφάλιση της τηλεργασίας κ.λπ.
Παράλληλα, ο κλάδος της Πληροφορικής αναμένεται να διογκωθεί, τόσο λόγω της ανάπτυξης του εντός της χώρας όσο και με τηλεργασία στο εξωτερικό.
• Τον κλάδο των επιστημονικών-τεχνικών υπηρεσιών που αναμένεται να αυξηθεί το επόμενο διάστημα, καθώς οι νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες αυξάνουν τις σχετικές δραστηριότητες.
• Τους κλάδους Υγείας-Παιδείας που, εκτός απ’ τη σημασία τους για την αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού, αποτελούν μεγάλους κλάδους συγκέντρωσης απασχολούμενων και μισθωτών.
• Τους κλάδους του Επισιτισμού-Τουρισμού, με έμφαση στις μεγάλες μονάδες, στις οποίες αναμένεται να μετακινηθεί ένα μέρος της απασχόλησης από τις συρρικνούμενες μικρότερες επιχειρήσεις του κέντρου των πόλεων.
• Τον κλάδο του Εμπορίου, που αναμένεται να μειωθεί, αλλά θα διατηρήσει σημαντικό μέρος της απασχόλησης και της μισθωτής εργασίας.
Επίσης, στις θέσεις με τίτλο: “Ορισμένες βασικές επισημάνσεις για τη δουλειά στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα”:
«Με βάση όλα όσα προαναφέραμε, το επόμενο διάστημα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερο βάρος:
•Στην εξειδίκευση της δουλειάς μας στις μισθωτές εργαζόμενες που αυξάνονται (αναλογικά με τους άνδρες σε κλάδους της οικονομίας).
• Στην ολοκληρωμένη πολιτική και συνδικαλιστική παρέμβαση στα ζητήματα του εργάσιμου χρόνου, των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και της τηλεργασίας.
• Στην κατάλληλη επεξεργασία πλαισίων πάλης σε κλάδους με υψηλότερους μισθούς από τον μέσο όρο, αξιοποιώντας την πίεση του κεφαλαίου για μείωση του μέσου μισθού.
• Στη διάταξη δυνάμεων σε σχετικά νέους κλάδους και υποκλάδους που παρουσιάζουν δυναμική τάση ανάπτυξης (ηλεκτρονικό εμπόριο, logistics, κατασκευές μεγάλων έργων κ.ά.), λαμβάνοντας υπόψη την εσωτερική αναδιάρθρωση κλάδων και ομίλων που θα επιφέρουν οι νέες επενδύσεις της “πράσινης ανάπτυξης” και του ψηφιακού μετασχηματισμού (π.χ. τομέας Ενέργειας, Τηλεπικοινωνίες, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης).
• Στην αναβάθμιση της παρέμβασης στους κλάδους επιστημονικών-τεχνικών υπηρεσιών, Παιδείας καθώς και Πολιτισμού, λαμβάνοντας υπόψη και τα ιδιαίτερα προβλήματα της δουλειάς με το Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών (μπλοκάκι).
• Στη βελτίωση του σχεδιασμού της παρέμβασης μας στην πολύ μεγάλη κατηγορία μισθωτών που δουλεύουν σε μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις.
• Στην εξειδίκευση της δουλειάς μας στους μισθωτούς μετανάστες.
• Στον σχεδιασμό της πολύμορφης παρέμβασης στους ανέργους και ιδιαίτερα στους μακροχρόνια ανέργους που θα αυξηθούν».
Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ-ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
«Το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα την προηγούμενη δεκαετία δέχθηκε ακόμη μεγαλύτερο πλήγμα, βάθυνε η υποχώρηση, όχι μόνο στο περιεχόμενο δράσης κι ενσωμάτωσης της πλειοψηφίας των συνδικάτων στις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου, αλλά και στην οργανωτική του υπόσταση και υποδομή.
Το ποσοστό των συνδικαλισμένων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δεν ξεπερνά το 15%. Σύμφωνα με στοιχεία της ΓΣΕΕ, που στο δυναμικό της έχει ενταγμένες 62 Ομοσπονδίες, 79 Εργατικά Κέντρα, στα οποία είναι γραμμένα πάνω από 2.300 πρωτοβάθμια σωματεία, στις αρχαιρεσίες των τριών τελευταίων χρόνων πήραν μέρος 360.000 εργαζόμενοι. Είναι σε ιστορικά χαμηλό σημείο. Η υποχώρηση στην οργάνωση των εργαζομένων είναι ακόμη μεγαλύτερη, αν υπολογίσουμε ότι τα ποσοστά συμμετοχής στις αρχαιρεσίες τους, σε συνδυασμό με την εκτεταμένη αλλοίωση στοιχείων, τα σωματεία “σφραγίδες” που παρουσιάζει ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός για να εκλέγουν περισσότερους αντιπροσώπους στα συνδικαλιστικά όργανα.
Στην ΑΔΕΔΥ, που έχει εγγεγραμμένες 44 Ομοσπονδίες, στις οποίες συμμετέχουν πάνω από 1.200 πρωτοβάθμια σωματεία, στις αρχαιρεσίες αυτών πήραν μέρος 265.000 εργαζόμενοι. Στο Δημόσιο, αν και το ποσοστό συμμετοχής βρίσκεται στο 62%, αφορά μόνο τους εργαζόμενους με σχέση μονιμότητας ή με συμβάσεις αορίστου χρόνου, που γράφοντα στα σωματεία από την πρώτη μέρα, ακόμα και εν αγνοία τους. Ταυτόχρονα, στηρίζεται σε ένα πλέγμα εξυπηρετήσεων, προσλήψεων, αποσπάσεων, μεταθέσεων, προαγωγών κ.ά. που προωθούνται από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των αστικών κομμάτων. Στις συνδικαλιστικές οργανώσεις της ΑΔΕΔΥ δεν εγγράφονται οι συμβασιούχοι και γενικά οι εργαζόμενοι με ελαστικές σχέσεις στο Δημόσιο».
Στις θέσεις με τίτλο: “Αντικειμενικοί παράγοντες και μεταβολές που επέδρασαν στον βαθμό οργάνωσης”, αναφέρεται:
«Η αντεπανάσταση, η ανατροπή του σοσιαλισμού, επιδρά ως αντικειμενικός παράγοντας στην υποχώρηση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα, παρά τα προβλήματα και τις παρεκκλίσεις που υπήρχαν, επιδρούσε θετικά στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα των καπιταλιστικών κρατών, στην οργάνωση και διεκδίκηση των εργαζομένων.
Στην πορεία υποχώρησης επέδρασαν αντιφατικά η εκδήλωση της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης, με τη συρρίκνωση ή το κλείσιμο παραγωγικής δραστηριότητας σε κλάδους με ιστορία συνδικαλιστικής οργάνωσης και αγώνων, αλλά και η ανάπτυξη άλλων αυτήν την δεκαετία, καθώς και νέων τομέων της οικονομίας.
Η υποχώρηση συνδέεται με τις μεγάλες αρνητικές αλλαγές στους όρους δουλειάς και ζωής της εργατικής τάξης, στις μορφές και στους τρόπους έντασης της εκμετάλλευσης. Πρόκειται για αλλαγές που διαμορφώθηκαν με τις λεγόμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις με τα γνωστά “μνημόνια” και άλλους νόμους. Τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας και ημιαπασχόλησης, η γενίκευση των μορφών προσωρινής ελαστικής εργασίας, η μαζική εκμετάλλευση μεταναστών, η μεγάλη διαστρωμάτωση, η κινητικότητα των νέων εργαζομένων από κλάδο σε κλάδο και μέσα στον ίδιο κλάδο, έχουν επιδράσει σημαντικά στον βαθμό οργάνωσης και στην ενότητα της εργατικής τάξης. Δυσκόλεψαν παραπέρα την αναζωογόνηση των συνδικάτων απο το κράτος και τους μηχανισμούς της ΕΕ, ενώ οι διοικήσεις σε πολλά πρωτοβάθμια επιχειρησιακά σωματεία είναι “νύχι-κρέας” με την εργοδοσία.
Επίσης στις θέσεις με τίτλο: «Στις ανώτερες συνδικαλιστικές Συνομοσπονδίες ηγεμονεύει ο κρατικός, κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός»:
«Η δράση του Κόμματος, που έχει φέρει συγκεκριμένα αποτελέσματα και σημαντική πείρα, δεν έχει αλλάξει το γεγονός ότι στους βασικούς κλάδους και τομείς της καπιταλιστικής οικονομίας, τα συνδικάτα, μια σειρά από δευτεροβάθμιες οργανώσεις παραμένουν δεμένα με το εργοδοτικό και κυβερνητικό τμήμα που ηγεμονεύει στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, που αποτελεί έναν μηχανισμό συνδιοίκησης, διαχείρισης των εργοδοτικών και κρατικών αξιώσεων και συμφερόντων, έναν καθαρά γραφειοκρατικό μηχανισμό. Σε μια πορεία πολλών χρόνων έχει βαθύνει ο ρόλος του ως εργαλείου της εργοδοσίας και του κράτους ενάντια στην εργατική τάξη και τα δικαιώματα της.
Την πλειοψηφία στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, παρά τη μείωση του κύρους τους, διατηρούν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των αστικών κομμάτων, η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, όπου βρίσκονται σε σταθερή συνεργασία, στην οποία στοιχίζονται οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα σημαντικό συνδικαλιστικό βραχίονα ούτε στη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας, ούτε στην προηγούμενη φάση που ουσιαστικά απορρόφησε κοινοβουλευτικά σημαντικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ.
Στη σημερινή φάση, η έκφραση της σοσιαλδημοκρατίας στο συνδικαλιστικό κίνημα αναπροσαρμόζει τη στάση της και την τακτική της, με στόχο να δυναμώσει, διευρύνει και παγιώσει την ενσωμάτωσή του στην υπηρέτηση της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας. Τα προηγούμενα χρόνια η μεγάλη υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ, σήμερα ΚΙΝΑΛ, λόγω στήριξης όλων των αναδιαρθρώσεων σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, είχε ως συνέπεια δυνάμεις του να μετακινηθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, καθιστώντας τον κύριο εκφραστή της σοσιαλδημοκρατίας. Ωστόσο, αυτή η διαδοχή, αν και δημιούργησε μια αναστάτωση στην έως τότε κυρίαρχη ΠΑΣΚΕ, δεν επέφερε ανάλογη πτώση της.”
«Κρίσιμο στοιχείο της ανασύνταξης η πορεία του ΠΑΜΕ και η διεύρυνση των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων που συσπειρώνει»
«Η εξέλιξη της πορείας και της εμβέλειας του ΠΑΜΕ είναι σημαντική. Έχει γίνει σημείο αναφοράς, εκφράζει την αναγκαιότητα της ανασύνταξης και αντεπίθεσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, της ύπαρξης διακριτού ταξικού πόλου σε διαπάλη με τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό και τη γραμμή του οπορτουνιστικού ρεύματος.
Στην ίδρυση του, το 1999, που πραγματοποιήθηκε με σύσκεψη συνδικαλιστών στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, εκπροσωπούνταν 230 πρωτοβάθμια σωματεία και 18 δευτεροβάθμιες οργανώσεις, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα.
Σήμερα, μετά την 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του το 2016, στο ΠΑΜΕ συσπειρώνονται 335 πρωτοβάθμια σωματεία, 25 δευτεροβάθμιες οργανώσεις (9 Ομοσπονδίες και 16 Εργατικά Κέντρα). Αυτή, όμως, η θετική πορεία δεν πρέπει να δημιουργεί κανέναν εφησυχασμό, γιατί δεν αναιρεί την απομαζικοποίηση συνδικάτων και προβλήματα στην λειτουργία και τη δράση τους.
Είκοσι ένα χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ, είναι ανάγκη να δώσουμε συνέχεια με νέες πρωτοβουλίες, με στόχους και σχέδιο, κεντρικά και κατά κλάδο, να γινόμαστε ολοένα και πιο ικανοί μέσα από τη δράση στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, να συμβάλλουμε ώστε το ΠΑΜΕ να γίνει ο κύριος φορέας του, εκφράζοντας ευρύτερα τμήματα της εργατικής τάξης. Άρα να διευρυνθεί με μάχες για την κατάκτηση πλειοψηφιών σε νέα σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, με σχέδιο μαζικοποίησης σωματείων και ίδρυσης νέων, οργάνωσης νέων εργατικών μαζών, ενισχύοντας παραπέρα την επιρροή του, τραβώντας την κοινή πάλη και σωματεία όπου δεν πλειοψηφούν οι κομμουνιστές. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ιδεολογική-πολιτική παρέμβαση των κομμουνιστών στο χώρο δουλειάς, άνθρωπο τον άνθρωπο, ώστε σταθερά να κερδίζουμε τμήματα της εργατικής τάξης με την πολιτική του ΚΚΕ, απεγκλωβίζοντας τα από την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική.
Η κατανόηση αυτού του ζητήματος είναι όρος για να αντιμετωπιστεί ένας υπαρκτός κίνδυνος, να υπάρξει εφησυχασμός και συμβιβασμός σε καθοδηγητικά Όργανα και Κομματικές Ομάδες, κάτω από το βάρος της υποχώρησης του κινήματος, για τα πολύ μικρά βήματα που γίνονται στη μαζικοποίηση των συνδικάτων και στη διεύρυνση του ΠΑΜΕ με νέα.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συμμετέχουν στο ΠΑΜΕ ανέλαβαν πρωτοβουλίες που οδήγησαν σε κοινή δράση με άλλα σωματεία που δεν συμμετείχαν στο ΠΑΜΕ γύρω από μεγάλα μέτωπα πάλης, γεγονός που έδειξε νέες δυνατότητες. Συνολικά, σε όλες τις πρωτοβουλίες, περίπου 165 συνδικάτα που δεν συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ αποφάσισαν τη συμμετοχή τους σε κοινή δράση. Ο αγωνιστικός συντονισμός έφτασε στο σημείο να πραγματοποιηθούν γενικές απεργίες τέσσερεις φορές τα τελευταία χρόνια, με αποφάσεις σωματείων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, ξεπερνώντας της υπονομευτική και ανοιχτά απεργοσπαστική στάση της πλειοψηφίας στη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Αυτή η προσπάθεια και η κοινή δράση με τις ριζοσπαστικές συσπειρώσεις στα κινήματα των αγροτών, ΕΒΕ, γυναικών, νεολαίας αποτελούν παράγοντα αφύπνισης, πίεσης στις συνδικαλιστικές οργανώσεις στις οποίες πλειοψηφούν δυνάμεις που αντιστρατεύονται ή δεν κατανοούν την ανάγκη του ταξικού προσανατολισμού του κινήματος.
Είναι αναγκαίο να συνεχιστεί η διατήρηση και διεύρυνση μιας στεφάνης σωματείων και άλλων συλλογικών φορέων γύρω από το ΠΑΜΕ (που δεν ανήκουν στο ΠΑΜΕ), μέσα από μαζικές διαδικασίες, με διαπάλη, με διαρκή προσπάθεια, με σχεδιασμό κατά κλάδο και περιοχή. Άλλοτε θα είναι περισσότερα, άλλοτε λιγότερα, επιδιώκοντας η κάθε πρωτοβουλία του ταξικού κινήματος να γίνεται αντικείμενο διαπάλης με τις άλλες δυνάμεις, να δημιουργεί ρήγματα».
«Η πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος»
«Το ΚΚΕ συνέβαλε καθοριστικά, ώστε ένα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης να αντιστέκεται και να δείχνει εξαιρετικά στοιχεία αντοχής, κράτησε ζωντανή την αξία της αγωνιστική συνδικαλιστικής οργάνωσης, συγκρότησε δυνάμεις, ανασύνταξε συνδικάτα, διαπαιδαγώγησε μια νέα γενιά αγωνιστών με γραμμή ενάντια στους καπιταλιστές, το κράτος και τους μηχανισμούς του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους.
Η δράση αυτή του ΚΚΕ συντέλεσε, ειδικότερα τα χρόνια της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης, ώστε η κατάσταση υποχώρησης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος να μην είναι καθολική. Η ακόμα πιο άσχημη κατάσταση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος στην Ευρώπη και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες θα είχε γενικευτεί και στην Ελλάδα, εάν η δράση του ΚΚΕ, των μελών του μαζί με άλλους αγωνιστές στα συνδικάτα, με το ΠΑΜΕ, δεν αντιπάλευαν, δεν έβαζαν εμπόδια, δεν διαμόρφωναν ένα ισχυρό ανάχωμα στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και στην αποδιοργάνωση του κινήματος».
«Βασικό καθήκον για την ανασύνταξη. Η άνοδος του βαθμού οργάνωσης της εργατικής τάξης».
«Σήμερα είναι πιο επιτακτική η ανάγκη να μας απασχολήσει πρώτα απ’ όλα πώς θα δυναμώσει η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς. Είναι καθήκον πρωταρχικής σημασίας και βασικό κριτήριο αποτελεσματικής δράσης. Η οργάνωση στον τόπο δουλειάς, η αύξηση του βαθμού οργάνωσης της εργατικής τάξης και οι αλλαγές συσχετικών είναι βασικοί στόχοι και πρέπει να παλεύονται ενιαία, σε κάθε κλάδο, σε κάθε περιοχή.
Η μάχη για τον ρόλο των συνδικάτων είναι μια σκληρή ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική μάχη, πρώτα απ’ όλα με τους καπιταλιστές και τις ενώσεις τους, τις αστικές κυβερνήσεις, τα αστικά κόμματα και κατ’ επέκταση με τις δυνάμεις τους στο κίνημα. Σήμερα, τα αστικά κόμματα και η κυβέρνηση αναφέρονται ξανά στην κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, θέλοντας να ανανεώσουν τη χειραγώγηση του, να επενδύσουν για δυσκολότερες περιόδους.
Η επίκληση του ακομμάτιστου, ανεξάρτητου, χωρίς πολιτική κομματική ταυτότητα επανήλθε. Ασφαλώς, το συνδικάτο έχει οργανωτική αυτοτέλεια, την οποία εμείς μαχητικά την υπερασπιζόμαστε απέναντι στην πολύμορφη παρέμβαση της εργοδοσίας και του κράτους. Επίσης, είναι καθαρό ότι το συνδικαλιστικό κίνημα, τα σωματεία δεν είναι κόμμα για να έχουν αυτοτελές πρόγραμμα εξουσίας. Απευθύνονται σε όλους τους εργαζομένους, ανεξαρτήτως πολιτικής και ιδεολογικής επιλογής. Όμως, έρχονται συνεχώς αντιμέτωπα με τις συνέπειες της εκμεταλλευτικής οικονομίας κι εξουσίας, επομένως σε αντιπαράθεση και σύγκρουση όχι μόνο με τον κάθε καπιταλιστή, αλλά και με την κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα. Δεν υπάρχει ουδετερότητα στα συνδικάτα. Βέβαια, αυτή η αντιπαράθεση δεν γίνεται ενιαία, αφού δεν υπάρχει ενιαία αναπτυγμένη ταξική πολιτική συνείδηση. Η επιδίωξη αυτή να ωριμάζει μέσα από τους αγώνες, να εκφράζεται στον έναν ή στον άλλο βαθμό μέσα από τις παρεμβάσεις των συνδικάτων είναι ένα σύνθετο ζήτημα στην ευθύνη των κομμουνιστών.
Ωστόσο, το κράτος επιδιώκει βαρύ χτύπημα στην καρδία της λειτουργίας των συνδικάτων, επικαλούμενο ή προφασιζόμενο υπαρκτά προβλήματα. Η απουσία Γενικών Συνελεύσεων, συγκεντρώσεων και περιοδειών των συνδικαλιστών στους εργασιακούς χώρους, τα απονεκρωμένα συνέδρια με άδειες αίθουσες μόνο για την εκλογή ΔΣ και αντιπροσώπων, χωρίς συζήτηση και διαπάλη, είναι εκφυλισμός στον οποίο οδήγησε συνειδητή επιλογή. Χρησιμοποιεί μέσα, όπως τις επιστολικές ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, τις οποίες παρουσιάζει ως εκσυγχρονισμό για να καταργήσει τις Γενικές Συνελεύσεις.
Η κατεύθυνση αυτή θα υλοποιείται και θα συνυπάρχει με την κλιμάκωση της καταστολής και των εμποδίων στη δράση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα, για τον περιορισμό της συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης, ιδιαίτερα απέναντι στη συσπείρωση των ταξικά προσανατολισμένων σωματείων, στο ΠΑΜΕ.
Με βάση τη νέα “νομιμότητα” που διαμορφώνεται, το επόμενο διάστημα θα πληθύνουν ακόμη περισσότερο φαινόμενα όπου θεσμοί του αστικού κράτους (δικαστήρια κ.ά.) και η εργοδοσία δεν θα αναγνωρίζουν σωματεία και συλλογικές αποφάσεις, θα απορρίπτουν με νομικά προσχήματα την υπογραφή ΣΣΕ, θα ποινικοποιούν τη δράση, ακόμη και τις μαζικές διαδικασίες συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η αντιπαράθεση του συνδικαλιστικού – εργατικού κινήματος με τον πιο ασφυκτικό κρατικό έλεγχο των συνδικάτων είναι σοβαρό μέτωπο ιδεολογικής, πολιτικής, μαζικής παρέμβασης και πάλης.
Την περίοδο της πανδημίας συγκεντρώθηκε μια πλούσια πείρα από την “οργανωμένη απειθαρχία” και δράση σωματείων ενάντια στις απαγορεύσεις και τα κατασταλτικά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση με πρόσχημα την “υγειονομική κρίση”.
Μέσα από την οργάνωση και μαζική συμμετοχή εργαζομένων στις συλλογικές διαδικασίες και τη δράση των σωματείων, επιδιώκουμε όχι μόνο να αμφισβητείται το νομοθετικό αντιδραστικό πλαίσιο, αλλά και σε περιπτώσεις ποικιλόμορφων απαγορεύσεων να κατοχυρώνονται de facto η υπόσταση, η λειτουργία, οι συλλογικές διαδικασίες των συνδικάτων, να ασκείται η μεγαλύτερη δυνατή πίεση στους κρατικούς και εργοδοτικούς φορείς για να εξαναγκάζονται να ανεχτούν, ακόμη και νομικά να αναγνωρίσουν, τη δράση σωματείων, αλλά και να αποκαλύπτονται τα όρια της αστικής νομιμότητας.
Με πρόφαση την πανδημία έγινε προσπάθεια να προχωρήσουν με ηλεκτρονική ψηφοφορία οι διαδικασίες εκλογής αιρετών για τα υπηρεσιακά συμβούλια στην Εκπαίδευση και σε ορισμένους άλλους τομείς του Δημοσίου. Η καθολική σχεδόν αποχή, άνω του 90% των εκπαιδευτικών από τη διαδικασία αυτή δείχνει ότι υπάρχουν αντιστάσεις και αντανακλαστικά στους εργαζόμενους, που αντιλαμβάνονται την αντιδραστικότητα αυτών των ρυθμίσεων».
Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ’: Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΝΕ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ- ΛΑΪΚΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ:
“Η παρέμβαση του Κόμματος και της ΚΝΕ στους νέους και τις νέες των εργατικών-λαϊκών οικογενειών μπορεί να δώσει ουσιαστική διέξοδο στις ανησυχίες που αφορούν το παρόν και το μέλλον τους. Παρέμβαση ιδεολογική-πολιτική που, μέσα από τη δράση και την επεξεργασία περιεχομένου και μορφών πάλης στο μαζικό κίνημα, μπορεί να είναι καθοριστική, ώστε τα προβλήματα που συναντούν στην προσπάθεια για μόρφωση, εργασία, δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, στην ανάπτυξη κοινωνικής δραστηριότητας, στις προσωπικές σχέσεις, στη δημιουργία οικογένειας, να γίνουν έδαφος διεκδίκησης, συλλογικής οργανωμένης δράσης, η νεολαία να έχει δικαιώματα, να διεκδικεί τις σύγχρονες ανάγκες της.
Για τους νέους εργαζόμενους, ως τμήμα της εργατικής τάξης της χώρας, με ιδιαίτερη σημασία για την πορεία του εργατικού κινήματος, έγινε αναλυτική αναφορά στα προηγούμενα κεφάλαια. Το Κόμμα εξίσου ενδιαφέρεται και ασχολείται με τους νέους και τις νέες που βρίσκονται σήμερα σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, που αύριο θα πυκνώσουν κυρίως τις γραμμές της μισθωτής εργασίας, αλλά και της αυτοαπασχόλησης, τις γραμμές των σύμμαχων στρωμάτων της εργατικής τάξης.”
«Με το βλέμμα στραμμένο στο σύνολο της ζωής της νεολαίας»
«Η πάλη των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ, ιδιαίτερα μέσα στα κινήματα της νεολαίας, έχει αδιάσπαστο στοιχείο τον αγώνα για τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, συνολικά τη δημιουργική και ποιοτική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, της αναψυχής, του δικαιώματος στις διακοπές κ.λπ. Επιδιώκουμε να απλωθεί πιο πλατιά και πολύμορφη δραστηριότητα που θα έρχεται σε αντιπαράθεση με τις συνέπειες της κυριαρχίας της εμπορευματοποίησης και το ότι τα παραπάνω είναι σήμερα για πολλούς νέους και νέες πανάκριβη “πολυτέλεια” ή χόμπι για όσους προλαβαίνουν. Θα κοντράρεται και στην προσπάθεια αξιοποίησης τους με πολλούς τρόπους για την προβολή των αξίων και των προτύπων του καπιταλισμού, του ανταγωνισμού, της αστικής ιδεολογίας.
Από αυτήν την άποψη είναι αναγκαία συνολικά η παρακολούθηση των εξελίξεων και η παρέμβαση μας σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Ακόμα πιο επιτακτικό όμως είναι να θέσουμε στην προσοχή μας πως θα ενταχθούν τα μέτωπα αυτά στις διεκδικήσεις του μαζικού κινήματος, πως θα δουλέψουμε μέσα σε πολιτιστικούς, τοπικούς συλλόγους, αθλητικά σωματεία και χώρους άθλησης, πως θα αναπτύξουμε και άλλο πρωτοβουλίες, όπως στέκια πολιτισμού για τη νεολαία και όχι μόνο, αθλητικές δραστηριότητες που θα συσπειρώνουν δυνάμεις, θα στέλνουν αγωνιστικό μήνυμα. Οι πρωτοβουλίες που σποραδικά αναπτύσσουμε είναι ιδιαίτερα πετυχημένες, δεν υπάρχει όμως ολοκληρωμένο σχέδιο στην πλειοψηφία των οργανώσεων.”
«Πάλη ενάντια στα ναρκωτικά»
«Η πολιτική της αστικής τάξης απέναντι στο κοινωνικό φαινόμενο της τοξικομανίας κινείται στον άξονα των πολιτικών “νομιμοποίησης”, καταστολής, “μείωσης της βλάβης”, γενίκευσης της χορήγησης υποκατάστατων ηρωίνης, Χώρους Εποπτευόμενης Χρήσης, του αντιεπιστημονικού διαχωρισμού των ναρκωτικών σε “σκληρά”-“μαλακά”. Ουσιαστικά στοχεύει στη διαχείριση του προβλήματος και όχι στην αντιμετώπιση του.
Ως Κόμμα έχουμε κάνει βήματα στην ενίσχυση του ιδεολογικού-πολιτικού και κοινωνικού μετώπου απέναντι στη διάδοση των ναρκωτικών και στον τρόπο ζωής που αυτά συμβολίζουν.
Στο επίκεντρο της προσοχής μας χρειάζεται να τεθεί:
α) Η ενίσχυση της πλατιάς συζήτησης με κατεύθυνση της ανάδειξη των αιτιών του φαινομένου, στο πλαίσιο του κινήματος και των δομών του (τα εργατικά σωματεία, τους φορείς της νεολαίας, τους Συλλόγους Γονέων, τα αθλητικά και πολιτιστικά σωματεία).
β) Η μελέτη των συνεπειών της εξάρτησης στη διαμόρφωση συνείδησης και δράσης στους νέους ανθρώπους, αλλά και πώς διαμορφώνεται αντίληψη ανοχής από ανθρώπους που κάνουν περιστασιακή ή και καθόλου χρήση, γεγονός που επιδρά πολλαπλασιαστικά και βαραίνει αρνητικά στην εξοικείωση με το φαινόμενο.
γ) Η ολοκληρωμένη προβολή του πλαισίου αιτημάτων και διεκδικήσεων που προβάλλουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ σε όλο το φάσμα της πρόληψης, της θεραπείας, της κοινωνικής επανένταξης και της έρευνας, που θέτει στο επίκεντρο τις αιτίες του φαινομένου και τις σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου.
δ) Η ανάδειξη ότι μόνο η εργατική εξουσία έχει όλες τις δυνατότητες να εξαλείψει την εξάρτηση από ψυχοδραστικές ουσίες και γι’ αυτό το ΚΚΕ έχει διαμορφωμένο πρόγραμμα για το πώς η εργατική τάξη θα απαντήσει στο κοινωνικό αυτό φαινόμενο».
Στον ΕΠΙΛΟΓΟ του Κειμένου η ΚΕ τονίζει:
«Το ΚΚΕ αναλαμβάνει μεγάλα καθήκοντα για την ανασυγκρότηση του κινήματος της εργατικής τάξης, για τη συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας. Η Κεντρική Επιτροπή εκτιμά ότι μαζί με τις αρνητικές εξελίξεις υπάρχουν ταυτόχρονα και εφεδρείες στο κίνημα, διάφορες εστίες αντίστασης που πρέπει να βοηθήσουμε εμείς να βγουν στην επιφάνεια και να εκφραστούν με δυναμισμό. Μεγαλώνει η ευθύνη του Κόμματος, όλων των μελών και στελεχών μας.
Δίνουμε τη μάχη της μαζικοποίησης του οργανωμένου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, πρωτοστατούμε στη σύγκρουση με τη μοιρολατρία και τον φόβο, την απογοήτευση και τον συντηρητισμό, με όλες τις αντιδραστικές αντιλήψεις που δυναμώνουν.
Διανύουμε την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Η σκληρή προσπάθεια των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών, των αγωνιστών που παλεύουμε μαζί για την επίτευξη των στόχων μας, όλες οι επιμέρους πρωτοβουλίες μας, πρέπει με ενιαίο τρόπο να καταδεικνύουν ότι καμιά εκδοχή της αντιλαϊκής αστικής διαχείρισης στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο δεν δίνει απάντηση και λύση στο βασικό πρόβλημα: Σήμερα, ενώ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για να βελτιωθεί το επίπεδο ζωής για εκατομμύρια εργαζόμενους στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, τα αποτελέσματα είναι ακριβώς τα αντίθετα».
