Δεν ήταν… ποδοσφαιριστής…
Δεν ήταν τραγουδιστής - σκυλάς…
Δεν ήταν παίχτης ριάλιτι…
Δεν ήταν τηλεοπτικός μάγειρας…
Ήταν αυτός που:
Τον έκαναν μαύρο από τις μαστιγώσεις!
Του περνούσαν πυρακτωμένη βελόνα από την ουρήθρα του!
Τον κρέμαγαν στον τοίχο!
Του έβαζαν φωτιά στο υπόγειο - κελί τάφο!
Και εκείνος τους έβριζε τη στολή και… όλο τους το σόι!
Τους έφτυνε!
Τους δάγκωνε!
Κι όταν πια αποκαμωμένοι οι βασανιστές αξιωματικοί του καθεστώτος, αλλά και... παιδιά του λαού, που έκαναν τη θητεία τους ομνύοντας στο… «Ελλάς - Ελλήνων – Χριστιανών», τον εγκατέλειπαν απογοητευμένοι, καθώς δεν πρόδιδε συναγωνιστές του, με τους οποίους επιχείρησε στις 13 Αυγούστου 1968 το πρωί να ανατινάξει τη λιμουζίνα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, εκείνος έγραφε ποιήματα - συνθήματα στους τοίχους του κελιού... Με το αίμα του!
Αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο Αλέξανδρος Παναγούλης!
Μια Επανάσταση, μόνος του, κατά των Πασάδων - συνταγματαρχών.
Επαναστάτης του δικού του ’21.
Που ένα ύποπτο τροχαίο τον έστειλε στην αθανασία… Ξημερώματα Πρωτομαγιάς του 1976. Κατευθυνόμενος με το αυτοκίνητό του, τύπου Μιραφιόρι, προς τη Γλυφάδα, προς το πατρικό του σπίτι, στην αρχή της λεωφόρου Βουλιαγμένης ένα αυτοκίνητο τρέχει επικίνδυνα δίπλα στο δικό του. Και ένα άλλο με οδηγό, κάποιον ονόματι Μιχάλη Στέφα, τον χτυπάει στο πίσω μέρος. Και τον ωθεί να εκτραπεί προς το χωματένιο παράδρομο. Με αποτέλεσμα να σφηνωθεί, κατά τρόπο διαβολικό, στη ράμπα ενός φανοποιείου.
Σε λίγα δευτερόλεπτα, ο ανεξάρτητος βουλευτής, που είχε παραιτηθεί λίγες μέρες πριν από το κόμμα Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις, για να δημοσιοποιήσει -χωρίς δεσμεύσεις- από την εφημερίδα «Τα Νέα» τα αρχεία καταθέσεων της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας, κείται νεκρός. Ο υπαίτιος οδηγός (βιοτέχνης ενδυμάτων) παρουσιάστηκε στην αστυνομία. Ένα χρόνο μετά έγινε η δίκη. Τιμωρήθηκε για τροχαία αδίκημα με έντεκα μήνες φυλακή. Την οποία εξαγόρασε 50 δραχμές την ημέρα. Και αφέθηκε ελεύθερος… Ποτέ όμως δεν εντοπίστηκε από την Αστυνομία ο οδηγός του τρίτου αυτοκινήτου. Το οποίο, σύμφωνα με καταθέσεις των περιοίκων αυτοπτών μαρτύρων, παρενοχλούσε τον Παναγούλη. Ωσάν να επεδίωκε «προειδοποιητικό» χτύπημα…
Χτύπημα σε ένα όνομα - μύθο εν ζωή. Μιας ζωής γεμάτη αγώνες κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Αγώνες τους οποίους συνέχισε και μέσα στη φυλακή:
Τη νύχτα της 5ης Ιουνίου 1969 ένας γενναίος Έλληνας φαντάρος, ο Κρητικός Γιώργος Μωράκης, υπηρετώντας τη θητεία του στις Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, του άνοιξε την πόρτα του κελιού του. Και διέφυγαν.
Παριστάνοντας τους αδειούχους. Κατέφυγαν σε φιλικό σπίτι στην οδό Πάτμου στα Πατήσια. Αλλά προδόθηκαν. Από τους δύο... δημοκράτες που τους έκρυψαν. Τους κατέδωσαν όμως για να εισπράξουν τις 500.000 δραχμές της επικήρυξης. Και από ένα διορισμό στο Δημόσιο!
Στο βιβλίο μου ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ - ΠΡΟΒΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ, που θα κυκλοφορήσει σύντομα σε νέα έκδοση, από τις εκδόσεις Νίκας, εξιστορώ τις μάχες όλης της οικογένειας Παναγούλη, στην εξέγερσή τους κατά της τυραννίας των «Οθωμανών» της Χούντας.
Για να μάθουν οι σημερινοί τηλεοπτικοί Έλληνες:
Τον μυθιστορηματικό αγώνα του Αλέξανδρου Παναγούλη, αλλά και της αγέρωχης μάνας Αθηνάς, του πατέρα Βασιλείου, τιμημένου αξιωματικού στο μέτωπο της Αλβανίας, του μεγάλου αδελφού Γιώργου, υπολοχαγού των καταδρομών που εγκαταλείποντας τον στρατό της 21ης Απριλίου για να ενταχθεί στην οργάνωση του αδελφού του, συνελήφθη στο Ισραήλ και χάθηκε στο πλοίο της γραμμής προς τον Πειραιά.
Και να διδαχθούν τη σεμνή στάση του συναγωνιστή του αδελφού, Στάθη Παναγούλη. Εκπαιδευμένου σε στρατόπεδο Παλαιστινίων ανταρτών. Ο οποίος συνελήφθη και αυτός από… Ιούδα σε υπόγειο της Πατησίων, βασανιζόμενος επί έξι μήνες στην Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία. Περνώντας δυο χρόνια στις ίδιες φυλακές με τον αδελφό του. Που ποτέ δεν είδε!
Την Κυριακή 9 Μαΐου, ο Στάθης, σεβόμενος τα μέτρα της Δημοκρατίας κατά του θανατικού ιού, για την οποία Δημοκρατία αγωνίσθηκαν οικογενειακώς, θα τελέσει το καθιερωμένο μνημόσυνο στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, στις 12 το μεσημέρι. Ενθυμούμενος, πάνω από τον αδελφικό τάφο, τις περίεργες συνθήκες του τροχαίου.
Αν και ο Αλέξανδρος Παναγούλης έγινε ήρωας με τη ζωή του και όχι από το θάνατό του…
Τιμή λοιπόν και δόξα σε έναν ήρωα της αστικής δημοκρατίας. Επικριτή κάθε ολοκληρωτισμού και κάθε δημαγωγίας…
Του οποίου ο πολύπλευρος ηρωϊσμός ενοχλούσε πολλούς…
Όχι μόνο δικτάτορες…
