Προσωπικά τον είχα συναντήσει πολλές φορές στην οδό Αιόλου και σε άλλες κεντρικές οδούς και λεωφόρους της πρωτεύουσας να πουλάει την πραμάτεια του, κυρίως φτερά ξεσκονίσματος, φωνάζοντας με τον χαρακτηριστικό του τρόπο τη λέξη «Φτεράααα», κάτι που τον είχε «βαπτίσει» με το ομώνυμο παρατσούκλι. Πολλοί έγραψαν γι’ αυτόν στα μέσα ενημέρωσης και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κυρίως με ένα συναισθηματικό ύφος για μια περσόνα της πόλης που χάθηκε και η μορφή του με τη φωνή του θα λείψουν από την καθημερινότητα μας.
Τώρα που πέφτει ο κουρνιαχτός της στενόχωρης είδησης, μπορούμε να αναλογιστούμε τον χαμό ενός δρώντος υποκειμένου που η δημόσια παρουσία του συγκέντρωνε πολλές συνδηλώσεις. Απενοχοποιούσε, απομυθοποιούσε εύλογα για εμάς στα 2021 γεγονότα και καταστάσεις, που την εποχή που εμφανίστηκε δεν ήταν τόσο αυτονόητα. Η φιγούρα μιας λαϊκής «γκέι» αποτύπωσης, που λόγου χάρη στον ελληνικό κινηματογράφο την είχαμε δει σε πιο εκλεπτυσμένη διάσταση από τον Σταύρο Παράβα, εισήγαγε, σε μια συντηρητική κατά τα άλλα κοινωνία όπως η αθηναϊκή, την εξοικείωση με τη διαφορετικότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ανδρέας Νομικός αποτέλεσε τον πρωτοπόρο της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αφού ο ίδιος δεν ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά επέλεξε αυτό τον τρόπο για να πουλά το εμπόρευμά του.
Ο Ανδρέας Νομικός, ήταν μια πολυδιάστατη προσωπικότητα, έχει παίξει σε δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες και έχει κάνει διάφορα επαγγέλματα, γιατί ανήκει στη φτωχή γενιά των ανθρώπων της δεκαετίας του 1960, που η δυνατότητα επιβίωσής τους εξαρτιόταν από την ευρηματικότητά τους, από την προσαρμογή τους και την αντοχή στις σκληρές συνθήκες μιας Ελλάδας που προσπαθούσε να εκσυγχρονιστεί. Η κοινωνική γείωση άλλους τους βοηθούσε να εδραιωθούν, πάντα ως βιοπαλαιστές, και άλλους τους έστελνε στα τάρταρα που η κάθε εποχή επιφυλάσσει στους αδύναμους και τους απόκληρούς της.
Η «Φτερού» τα κατάφερε με καθημερινή δουλειά και χωρίς την αυτονόητη σταθερότητα που προσφέρουν άλλα επαγγέλματα. Έγινε ηθοποιός, επί σκηνής. Αυτής της βιοπάλης. Με ταλέντο, με χάρη αλλά και με τον μόχθο της καθημερινής σκληρής εργασίας, όσο κι αν καλυπτόταν πίσω από το αμπαλάζ του κατ’ επάγγελμα «γελωτοποιού», που ο ίδιος επέλεξε για να τρέφει τον εαυτό του και την οικογένειά του – λέγεται ότι έχει τρία παιδιά που δεν ακολούθησαν τον δρόμο του στο εμπόριο. Μια ζωή δηλαδή στους δρόμους για το μεροκάματο, προσφέροντας αισιοδοξία και μια λανθάνουσα ετεροδοξία, όπως γράψαμε παραπάνω, για τους «άλλους» αποκλεισμένους.
Πολλά από αυτά που γράφτηκαν για τον Ανδρέα Νομικό, ειδικά για τις ατάκες του όπως αυτή στους στρατιώτες που ήταν στα τανκς την ημέρα του Πολυτεχνείου, «παιδιά γύρισμα κάνετε;» είναι μάλλον αλήθεια, έστω και καθ’ υπερβολή ή κατά τη δική του εκδοχή. Τον ανεβάζουν όμως στα όρια του «αστικού μύθου» που έγινε πραγματικότητα, φαινόμενο που σίγουρα θα αναφέρει κάποιος κοινωνιολόγος ή ανθρωπολόγος σε μελέτη του. Για εμένα, ωστόσο, θα παραμείνει η «Φτερού», όπως μου την «πρωτοσύστησε» ο μπαμπάς μου σε ένα από τα παραδοσιακά ταξίδια μας τα Χριστούγεννα στην Αθήνα. Ένα ζωντανό «ξωτικό» του «παραμυθιού» που στο μυαλό μου ήταν η πρωτεύουσα...