Αποτελεί ένα από τα διασημότερα τραγούδια που έγραψε στην καριέρα τρου και το κορυφαίο που κυκλοφόρησε ως σόλο καλλιτέχνης, καθώς το «My Sweet Lord» του Τζορτζ Χάρισον πούλησε πάνω από 10 εκατομμύρια αντίτυπα μέχρι το 2010 και κατατάχθηκε στην 454η θέση της λίστας του Rolling Stone με τα «500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών».
Μετά την διάλυση των Beatles, τον Απρίλιο του 1970, τα τέσσερα «σκαθάρια» ακολούθησαν σόλο καριέρα σημειώνοντας όμως μεγάλες επιτυχίες από το ξεκίνημά τους, με κυκλοφορίες άλμπουμ αλλά και τραγουδιών που έμειναν στην ιστορία.
Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει το «Wonderwall Music» το 1968 και το Electronic Sound μία χρονιά μετά, ο Χάρισον θέλησε να κάνει κάτι διαφορετικό και… κλείστηκε στο στούντιο για να συνθέσει το τριπλό στούντιο άλμπουμ με τίτλο «All Things Must Pass» και το έργο του Βρετανού καλλιτέχνη κυκλοφόρισε στις 27 Νοεμβρίου του 1970 και μετά από έναν μήνα, κυκλοφορεί στην Ευρώπη το σίνγκλ «My Sweet Lord» το οποίο αποτέλεσε το τραγούδι με τις μεγαλύτερες πωλήσεις του 1971 στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Στην Αμερική και τη Βρετανία, το τραγούδι ήταν το πρώτο νούμερο ένα σινγκλ από έναν... πρώην Beatle, με τους Μίλι Πρέστον, Ρίνγκο Στάρ, Έρικ Κλάπτον και το συγκρότημα Badfinger να βρίσκονται μεταξύ των άλλων μουσικών στην ηχογράφηση.
{https://www.youtube.com/watch?v=zz75P1pziM4}
Βέβαια αξίζει να σημειωθεί ότι γράφτηκε από τον Χάρισον το 1969, όταν ήταν ακόμα μαζί με τους Beatles, όμως το έδωσε να το τραγουδήσει πρώτα ο φίλος του Μπίλι Πρέστον στο δίσκο του «Encouraging Words» σημειώνοντας μικρή επιτυχία.
Με το τραγούδι αυτό, ο Χάρισον θέλησε να στείλει ένα μήνυμα ενότητας και να κάνει εμμέσως την δική του δήλωση αναφορικά με τις διακρίσεις πάσης φύσης αλλά και τον ρατσισμό που υπήρχε παγκοσμίως, καθώς κατά την διάρκεια του κομματιού, η χορωδία τραγουδά την υμνητική λέξη «Αληλούια», κοινή σε χριστιανούς και εβραίους αλλά και την επίκληση «Χάρε Κρίσνα» των Ινδουιστών.
Όμως κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1970, το «My Sweet Lord» βρέθηκε στο επίκεντρο μιας αγωγής για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων με μεγάλη δημοσιότητα λόγω της υποτιθέμενης ομοιότητάς του με το τραγούδι του Ρόνι Μακ «He's So Fine», μια επιτυχία του 1963 απο το συγκρότημα κοριτσιών της Νέας Υόρκης «Chiffons».
Το «He's So Fine» των Chiffons:
{https://www.youtube.com/watch?v=rinz9Avvq6A}
Το 1976, ο Χάρισον διαπιστώθηκε ότι είχε κάνει… υποσυνείδητα λογοκλοπή του τραγουδιού, μια ετυμηγορία που είχε απήχηση σε όλη τη μουσική βιομηχανία, με τον ίδιο να δηλώνει ότι αντί για το τραγούδι των «Chiffons», χρησιμοποίησε τον χριστιανικό ύμνο «Oh Happy Day» (σ.σ. του οποίου τα πνευματικά δικαιώματα δεν ανήκαν σε κανέναν) ως έμπνευση για τη μελωδία.
Το «Oh Happy Day» απο τους Edwin Hawkins Singers:
{https://www.youtube.com/watch?v=EfGDvDGE7zk}
Η δεύτερη και τελευταία σόλο περιοδεία του Χάρισον πραγματοποιήθηκε στην Ιαπωνία τον Δεκέμβριο του 1991 με το συγκρότημα του φίλου του, Έρικ Κλάπτον, όπου ηχογραφήθηκε ζωντανά από τον καλλιτέχνη το «My Sweet Lord» για τελευταία φορά ο Tokyo Dome, στις 14 Δεκεμβρίου, και κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο στο άλμπουμ Live in Japan.
Έκτοτε πολλοί ήταν αυτοί που ερμήνευσαν το τραγούδι, όπως η Νίνα Σιμόν, ο Έλτον Τζον, ο Ρίνγκ Σταρ και ο Στίνγκ, ενώ επανακυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2002 (δύο μήνες μετά τον θάνατο του Χάρισον) φτάνοντας για μία ακόμη φορά στην θέση νούμερο ένα στη Βρετανία.