«Συνηθισμένοι χωρισμοί και ασυνήθιστες συναντήσεις» είναι ο τίτλος του έργου που θα ανέβει το Σάββατο και την Κυριακή 2-3 Ιουλίου στο θέατρο «Επί Κολωνώ» από την ομάδα του studio Nama, με τη σκηνοθετική υπογραφή της Ελένης Σκότη και κείμενα της Αγγελικής Σπανού.
Το έργο αποτελείται από οκτώ σκηνές και σε μία από αυτές πρωταγωνιστεί η Ζέφη Δημαδάμα, αντιπρόεδρος γυναικών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, πρόεδρος της ΕΓΕ Αθηνών, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Υποδύεται την τομεάρχη ισότητας των φύλων ενός προοδευτικού κόμματος που βρίσκεται στον προθάλαμο του ιατρείου ενός γυναικολόγου κάνοντας την τέταρτη προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης. Εκεί συναντά την Ιόλη (Μπάκα), χωρισμένη μητέρα δυο παιδιών, που περιμένει για τεστ ΠΑΠ και απολύεται τηλεφωνικά.
Η Ζ. Δημαδάμα και η δημοσιογράφος – συγγραφέας Αγγ. Σπανού είναι και οι δύο φίλες του iEidiseis.gr και μας εξηγούν πώς προέκυψε αυτή η συνάντηση.
Ζέφη: Ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει καλά-καλά ότι θα παίξω στο θέατρο το Σαββατοκύριακο και μάλιστα σε μια παράσταση με πολύ βαριά σκηνοθετική υπογραφή. Την Ελένη Σκότη την ήξερα από τον “Άγριο σπόρο” και τη “Βασίλισσα της ομορφιάς”, παραστάσεις βραβευμένες και sold out, οπότε μου φαίνεται ακόμη παράξενο που με καθοδηγεί στις πρόβες μια σκηνοθέτρια που έχει συνεργαστεί με κορυφαίους ηθοποιούς. Με καθησυχάζει κάπως ότι είναι παράσταση του εργαστηρίου υποκριτικής στο οποίο διδάσκει αλλά και πάλι όλοι στην ομάδα έχουν σπουδές στο θέατρο, αρκετοί και εμπειρία στη σκηνή.
Αγγελική: Πρέπει να παραδεχτείς, πάντως, ότι δεν σε κοίταξαν σαν εξωγήινη. Και κανένα χατίρι δεν σου έγινε. Η Σκότη σε αντιμετώπισε όπως όλους τους μαθητές της. Για να φέρει στη σκηνή το καλύτερο σου κομμάτι. Δεν ήμουν καθόλου σίγουρη ότι θα σου δώσει το ρόλο όταν της πρότεινα να σε δει και να σε ακούσει. Αλλά επειδή η δουλειά της στηρίζεται στον ρεαλισμό, η φυσικότητα σου την κέρδισε. Γιατί είσαι αυτό: Πολιτικός που έχει αφοσιωθεί στον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση και αυτό καθορίζει την ίδια της την ύπαρξη – με τις αντιφάσεις και τις ρωγμές της.
Ζέφη: Η αρχική εκδοχή ήταν στο κομμωτήριο και όχι στο ιατρείο του γυναικολόγου. Και παρόλο που ήταν ωραία η σκηνή, με πολύ κωμικές στιγμές, αισθάνθηκα ότι δεν θα μπορέσω να αποδώσω γιατί κατά τη γνώμη μου ήταν πέρα από το όριο του αυτοσαρκασμού η ενσάρκωση μιας πολιτικού που το πρωί φωνάζει κατά της πατριαρχίας και το μεσημέρι τη μαλώνει ο άντρας της γιατί άργησε να γυρίσει στο σπίτι ή την αφήνει μόνη στην περιπέτεια της εξωσωματικής.
Αγγελική: Τη μάχη του κομμωτηρίου την έχασα γιατί και η Σκότη δεν ήθελε να δώσουμε ένα τέτοιο μήνυμα αλλά υποχώρησα με χαρά γιατί ήθελα οπωσδήποτε να γίνει. Για μένα ήταν ενδιαφέρον να γράψω για μια φεμινίστρια που μάχεται με πάθος για τις ιδέες της χωρίς να έχει κατακτήσει αυτά που διεκδικεί μέσα στο σπίτι της. Ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρον να περιγράψω τη γέννηση μιας φιλίας ανάμεσα σε δυο εντελώς διαφορετικές γυναίκες, που τις χωρίζει μορφωτικό-πολιτικό-πολιτισμικό χάσμα, αλλά τις ενώνει η αγωνία της ευτυχίας σε μια δύσκολη καθημερινότητα και σε συνθήκες αθόρυβης μοναξιάς.
Ζέφη: Έχω γνωρίσει τέτοιες γυναίκες που η δημόσια εικόνα τους δεν συνάδει με όσα συμβαίνουν στην προσωπική τους ζωή. Είναι και η πανοπλία στην οποία μπορεί να καταφύγει μια γυναίκα που ασχολείται με τα κοινά απέναντι στην πολύ πιο αυστηρή κριτική που θα δεχτεί σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους της. Είναι άγριο να σε κρίνουν για την εξωτερική σου εμφάνιση, για τα ρούχα σου, για την ηλικία σου, για την οικογενειακή σου κατάσταση και όχι για αυτά που λες και κάνεις. Και είναι άδικο! Οι γυναίκες περνούν από διπλά και τριπλά φίλτρα σε σχέση με τους άνδρες για τις πράξεις τους και τη συμπεριφορά τους.
Αγγελική: Η τομεάρχης ισότητας των φύλων που περιμένει τον γυναικολόγο στο έργο μας είναι στην αρχή πολύ επιφυλακτική απέναντι στην ιδιωτική υπάλληλο που χαζεύει το “μεσημεριανάδικο” στην τηλεόραση, τρώει άτσαλα από ένα τάπερ, ξεφυλλίζει κουτσομπολίστικο περιοδικό, μιλάει δυνατά και θέλει να βγάλουν selfie. Όσο περνά η ώρα, όμως, βλέπει ότι η Ιόλη (Μπάκα) αντιμετωπίζει στα ίσα τον πρώην σύζυγό της και έχει το κουράγιο να χαμογελάει και μετά την τηλεφωνική της απόλυση που τη φέρνει σε απόλυτο οικονομικό αδιέξοδο. Ποια είναι πιο μαχητική από τις δύο; Η πολιτικός που κάνει τη μια εξωσωματική μετά την άλλη χωρίς ο άντρας της να συναισθάνεται το άγχος και τη λύπη της ή μια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της, μια ψηφίζει και μια δεν ψηφίζει, και παλεύει για τον βιοπορισμό χωρίς να χάνει το χιούμορ της;
Ζέφη: Τελικά, είναι μια πολύ τρυφερή σκηνή. Από πρόβα σε πρόβα ένιωθα όλο και πιο έντονα την ευαλωτότητα της πιο δυνατής -με βάση τα στερεότυπα- και την ανθεκτικότητα της πιο αδύναμης. Φεύγουμε από τη σκηνή αγκαλιασμένες και αυτό είναι ένα μήνυμα αλληλεγγύης που με συγκινεί. Γιατί ναι, έχουμε η μία την άλλη, γιατί οι γυναίκες μπορούν και δίνουν η μια το χέρι στην άλλη.
Αγγελική: Η Ζέφη το έκανε με την ψυχή της και αυτό μας ξάφνιασε όλους στην ομάδα. Θυμάμαι σε μια πρόβα που μας είπε η Σκότη, “κοιτάξτε αυτή τη γυναίκα που δεν έχει κάνει ποτέ θέατρο, δείτε πόση αλήθεια υπάρχει στη σκηνή”.
Ζέφη: Καταπληκτική εμπειρία! Βαθιά ευαίσθητο και διεισδυτικό ταυτόχρονα το κείμενο της Αγγελικής με πολλές σκηνές από την παράσταση εξαιρετικά αληθινές! Αισθάνομαι πολύ τυχερή που μπήκα σε έναν άλλο, τόσο συναρπαστικό, κόσμο.
Αγγελική: Είναι και μια διέξοδος από την τοξικότητα που χαρακτηρίζει τη δημόσια ζωή. Για μένα το θέατρο είναι κάτι σαν θεραπεία. Γιατρεύομαι από το κακό που κάνει το δηλητήριο που διαχέεται στη σφαίρα της πολιτικής.
Ζέφη: Ωραίο είναι αυτό που είπες.
