Ο Σταύρος Μπέκας έχει διανύσει μια λαμπερή καλλιτεχνική διαδρομή, που γίνεται ολοένα και πιο ενδιαφέρουσα.
Με εφόδια τις εντυπωσιακές φωνητικές του ιδιότητες, το πάθος γι’ αυτό που κάνει, την προσωπικότητα και φυσικά το χιούμορ του, έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής και έχει αγαπηθεί από το κοινό.
Πολλοί τον γνώρισαν μέσα από τις εμφανίσεις του σε δύο σεζόν του μουσικού σόου «Just2Us» στο Open και έπειτα στον Alpha, αρχικά στα φωνητικά και στη συνέχεια ως καθηγητή φωνητικών στους διαγωνιζόμενους.
Πιο πρόσφατα, απολαύσαμε το πέρασμά του από την εκπομπή της ΕΡΤ «Μουσικό Κουτί». Έχει συμμετάσχει επίσης σε πλήθος συναυλιών, ενώ έχει αφήσει το αποτύπωμά του και στο χώρο του θεάτρου.
Μιλώντας στο iEidiseis, αναφέρθηκε στο καλλιτεχνικό του ταξίδι, τα τραγούδια, τις εμπειρίες και όσα έχει αποκομίσει από τον κόσμο της μουσικής, αλλά και αποκάλυψε τους μελλοντικούς του στόχους.
Ποια η είναι καλλιτεχνική σου «ταυτότητα» με την οποία συστήνεσαι σε κάποιον;
«Αρχικά είμαι μουσικός και εν συνεχεία τραγουδιστής. Την ιδιότητα του ηθοποιού δεν μπορώ να τη συμπεριλάβω γιατί αρχικά ξεκίνησε σαν χόμπι και στην πορεία εξελίχθηκε σε δουλειά. Σαν σπουδές, είμαι μουσικός – τραγουδιστής.
Η ηθοποιία προέκυψε μετά από μία μου συμμετοχή σε ένα ερασιτεχνικό θεατρικό έργο, στη Μήδεια του Μποστ, που είχε γίνει με τους απόφοιτους του Μουσικού Σχολείου Πειραιά. Πάντα μου άρεσε η υποκριτική και οι ηθοποιοί στην τηλεόραση. Όταν μπήκα κι εγώ στη διαδικασία να συμμετέχω ενεργά σε μία ομάδα, κάπως σκέφτηκα μέσα μου «μήπως να αρχίσεις να το ψάχνεις και αυτό;»
Έτσι, άρχισα να ψάχνω δραματικές, με βοήθησε πολύ και ο καθηγητής μου στη φωνητική, ο Πάνος Δήμας. Στην πορεία ήρθε το Grease, το Jesus Christ μετέπειτα…»
Θα έκανες στροφή στην καριέρα σου αν δεχόσουν πρόταση σχετική με υποκριτική;
«Με το θέατρο από εδώ και πέρα, επειδή έχω κάνει αρκετά πράγματα - ειδικά στο μουσικό θέατρο που με εκφράζει περισσότερο - αν προέκυπτε ένας ωραίος ρόλος και μια καλή συνεργασία θα έλεγα ναι. Στροφή ωστόσο δεν θα μπορούσα να κάνω εύκολα, η μουσική και το τραγούδι είναι η ζωή μου. Θα συνεχίσω να παίζω στο θέατρο όσο προκύπτουν ωραία πράγματα».
Είσαι παράλληλα και καθηγητής φωνητικής. Τι συμβουλεύεις κυρίως τους μαθητές σου;
«Διδάσκω μαθήματα φωνητικής από το 2014, τώρα βρίσκομαι στην οικογένεια των «Lab Music Education». Στους μαθητές μου λέω πάντα να τραγουδούν με την ψυχή τους, γιατί είναι αυτό που μετράει περισσότερο.
Όταν δηλαδή ένας καλλιτέχνης ανεβαίνει στη σκηνή, ο ακροατής από κάτω δεν βλέπει την τεχνική του κατάρτιση, βλέπει αυτό που μπορεί να του δώσει ο καλλιτέχνης. Κανείς δεν θα πει “πω αυτός χτύπησε μια σολ καταπληκτική”.
Οπότε ανεβαίνοντας στη σκηνή πρέπει να είσαι πάνω απ’ όλα αληθινός, να μην προσποιείσαι κάτι που δεν είσαι, γιατί αυτό φαίνεται κατευθείαν. Να τραγουδάς πρώτα με το συναίσθημά σου και εν συνεχεία με τη φωνή και όλα τα υπόλοιπα».
Σε είδαμε πρόσφατα στο «Μουσικό Κουτί». Σε χορτάσαμε περισσότερο και σε δύο σεζόν του «J2Us». Τι αποτύπωμα σου έχει αφήσει η εμπειρία στην τηλεόραση;
«Το Μουσικό Κουτί προέκυψε λίγο σαν σπόντα… δεν ήταν να πάω εγώ δηλαδή αλλά η μητέρα του Στέλιου Φραγκούς για το τελευταίο επεισόδιο, που ο καθένας θα έφερνε έναν guest, οικογένειες δηλαδή.
Ο Στέλιος είναι κολλητός μου για πάνω από 10 χρόνια. Mια Τετάρτη βράδυ λοιπόν με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει “έλα αύριο έρχεσαι στο Μουσικό Κουτί γιατί η μαμά μου αρρώστησε”. Κάπως έτσι πήγα λοιπόν την επόμενη μέρα, κάναμε μία πρόβα με τα παιδιά… μοναδικοί μουσικοί, υπέροχο κλίμα.
Είχα αρκετό άγχος γιατί ήθελα να είμαι όσο το δυνατόν πιο καλός, με ενδιέφερε δηλαδή να βγει μια ωραία ερμηνεία, γιατί έπαιζα και με κορυφαίους μουσικούς και ήθελα να έχω ένα αντίστοιχο αποτέλεσμα. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία μπορώ να πω!
Στην πρώτη σεζόν του J2Us ήμουν στην ομάδα της Βικτώριας Χαλκίτη μαζί με την Νία Μπαλάφα και τη Maxi Nil. Τότε έκανα αμιγώς φωνητικά, όχι τη διδασκαλία στους παίκτες. Ήταν πάρα πολύ ωραία εμπειρία και για μένα, κάτι πολύ πρωτόγνωρο.
Τη δεύτερη φορά που έκανα και τη διδασκαλία ήταν αρκετά δύσκολο, αφιέρωνα πολύ περισσότερο χρόνο. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι ήταν συνεργάσιμοι και αυτό ήταν πολύ ευχάριστο».
{https://www.youtube.com/watch?v=DeL7yfua-iQ&t=3192s}
Με ποιους θα έλεγες ότι «πέρασες καλύτερα» μέσα στο «J2Us»;
«Νομίζω με την Εβελίνα Νικόλιζα και το Νίκο Μπάρκουλη κάθε φορά που έμπαινα μέσα περνάγαμε τέλεια. Με την Αλεξάνδρα Παναγιώταρου και την Κατερίνα Λιόλιου επίσης, δεν άφηναν ούτε δευτερόλεπτο με το που μπουν στην αίθουσα, σε φάση “θα μελετήσουμε όλη την ώρα”, πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, όπως και η Ιωάννα Τούνη, που ήταν πολύ στρατευμένη σε ότι κάνει, δεν το άφηνε απλά.
Εντάξει τώρα και η Super Κική με τον Γιώργο Βελισσάρη ήταν άλλη φάση, δύο κόσμοι τόσο διαφορετικοί, που τους είχαν ενώσει και ήταν τόσο αστείο το blend, που είχε πολύ πλάκα.
Η ομάδα μας ήταν επίσης φοβερή. Τη δεύτερη χρονιά ήμουν με την Ειρήνη Ψυχράμη, τη Βικτώρια Χαλκίτη και τη Νία Μπαλάφα και εμείς σαν ομάδα περνάγαμε υπέροχα, με όσες δυσκολίες και αν υπήρχαν, γιατί σαφώς δεν ήταν όλα εύκολα».
Θα σε δούμε στην τηλεόραση τη νέα σεζόν;
«Υπάρχει μία πρόταση η αλήθεια είναι, αλλά ακόμα δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω».
Μίλησέ μας για το πρώτο σου live μπροστά σε κοινό. Πώς ένιωσες όταν βγήκες στη σκηνή;
«Στο πρώτο μου live είχα πάρα πολύ ενθουσιασμό. Είχαμε δουλέψει πολύ με τα παιδιά και όσο παράξενο και αν φαίνεται νομίζω πως δεν είχα καθόλου άγχος. Μάλλον ήταν άγνοια κινδύνου.
Παλαιότερα γενικά ήμουν πιο χαλαρός. Μπορεί να είχα λιγότερη γνώση απ’ ότι έχω τώρα αλλά έβγαινα με ένα πολύ αληθινό συναίσθημα και ήμουν χαλαρός. Επειδή μου άρεσε και όλο αυτό, το χαιρόμουν, σαν παιδάκι πάνω στο παιχνίδι του, δεν προσπαθούσα να το φιλτράρω.
Τώρα αγχώνομαι σε ένα σημείο, που να μπορώ να το ελέγξω ωστόσο, δημιουργικό άγχος δηλαδή. Μπορεί να αγχωθώ στα πρώτα 2-3 κομμάτια για παράδειγμα, μέχρι να λυθώ, για να μπορέσω να επικοινωνήσω κάτω με τον κόσμο, συναισθηματικά και πρακτικά. Γενικότερα προσπαθώ να το δουλεύω, ώστε να μην με καταβάλει.
Δεν θεωρώ βέβαια ότι υπάρχει καλλιτέχνης που ανεβαίνει στη σκηνή και δεν έχει έστω την παραμικρή αγωνία, ή προσμονή, ώστε να πάνε όλα καλά μετά από τις πρόβες που έχεις κάνει».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό σου όνειρο;
«Η σολιστική καριέρα θα έλεγα. Στόχος μου είναι δηλαδή να ηγούμαι μιας ομάδας καλών μουσικών και να μπορώ να έχω φτιάξει τα τραγούδια μου, τα οποία είτε σε λίγο είτε σε πολύ κόσμο, να έχουν μια απήχηση.
Γιατί επιτυχία δεν είναι μόνο να γεμίζεις ένα στάδιο με χιλιάδες κόσμου. Ακόμα και 500 άτομα να ενστερνίζονται αυτό που παράγεις και να γουστάρουν αυτό που παίζεις είναι πολύ σημαντικό. Από τα 500 θα έρθουν τα χίλια στην πορεία και πάει λέγοντας».
Δεδομένου ότι εργάζεσαι σε έναν αρκετά ανταγωνιστικό χώρο, πόσο εύκολο είναι να αναπτύξεις αληθινές φιλίες;
«Θα έλεγα πως είμαι μάλλον από τους τυχερούς. Γιατί μέσα από τον χώρο έχω μέχρι στιγμής τις πιο ισχυρές φιλίες και μάλιστα δοκιμασμένες. Γιατί δεν είναι φιλίες που έχουν περάσει μόνο καλά, αλλά και δύσκολα.
Σε κάθε χώρο θα βρεις αυτούς που ταιριάζεις. Παντού υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά θα βρεις αυτούς που ταιριάζεις ιδεολογικά, γιατί μουσικά και αντίθετες απόψεις να έχετε, αυτό σε βοηθάει να δεις και μια άλλη πλευρά».
Ποιους καλλιτέχνες θα ήθελες να συναντήσεις, ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου;
«Σίγουρα τον Freddy Mercury και την Ella Frizgerald. Επίσης θα ήθελα πολύ να γνωρίσω τη Βίκυ Μοσχολιού και τον Μάνο Χατζηδάκη».
Έχεις συνεργαστεί με πολλά μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής. Ποια συνεργασία ξεχωρίζεις έως τώρα και γιατί;
«Σίγουρα η συνεργασία μου με τη Νατάσα Μποφίλιου ήταν ένα “δώρο” για μένα. Ήμουν μεγάλος fan της από το 2010. Το γεγονός ότι πέρυσι συνεργαστήκαμε και έκανα τα φωνητικά της στη συναυλία ήταν υπέροχη εμπειρία.
Η ιδιοσυγκρασία της, η θετική της αύρα στη σκηνή, είναι όλα ένα και ένα. Είχαμε μια πολύ καλή χημεία και ήταν σαν να γνωριζόμαστε χρόνια, και αυτό ήταν καταπληκτικό».
Αν ήταν να περιγράψεις τον εαυτό σου με έναν στίχο τραγουδιού, ποιον θα διάλεγες;
«Μου αρέσει πάρα πολύ ένα κομμάτι – πάλι της Νατάσας Μποφίλιου – που λέγεται “τ’ αστέρι μου”. Μεταξύ άλλων λέει: “Συγγνώμη για την προσβολή, μα εγώ δεν είμαι για πολύ, το ‘χω στο αίμα μου”.
Είναι ένα κομμάτι που με εκφράζει πολύ και στιχουργικά και μουσικά. Περιγράφει την ιδιοσυγκρασία μου, επειδή σαν άνθρωπος θέλω να πειραματίζομαι, να μην μένω σταθερός, να μαθαίνω κι άλλα πράγματα. Το τραγούδι γενικά τα αποτυπώνει αυτά».
Σε ποια χρονική περίοδο θα ήθελες να ζήσεις με βάση τη μουσική εκείνης της εποχής;
«Θα διάλεγα την εποχή που ζούσαν οι μεγάλοι κλασικοί συνθέτες. Μτετόβεν Μότσαρντ, Μπαχ… Γιατί αυτή είναι η αρχή της μουσικής.
Από αυτούς τους ανθρώπους γεννήθηκε η μουσική. Θέλω να δω τι έγινε τότε, τι τους έκανε να γράψουν αυτά τα πράγματα, πάνω στα οποία στηρίχθηκαν όλοι έκτοτε και δεν έχουν ξαναγραφτεί ποτέ.
Θα ήθελα να δω τι συνέβαινε γύρω τους και μπορούσαν να έχουν τέτοια έμπευση!»
Ο κλάδος σου είναι μεταξύ εκείνων που επλήγησαν περισσότερο από την πανδημία του κορονοϊού. Πώς ήταν για σένα η περίοδος των lockdown;
«Ήταν πολύ δύσκολή περίοδος για εμάς. Όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική θα έλεγα πως είχαμε στοιχεία κατάθλιψης. Γιατί το να σου απαγορεύουν να κάνεις την τέχνη σου και να ζεις από αυτό… εύχομαι να μην τύχει σε κάποιον.
Η αλήθεια είναι πως έτυχε σε πολλούς λόγω της πανδημίας, απλά για εμάς δεν υπήρχε μεγάλη μέριμνα. Κάποιοι θεωρούν ότι οι μουσικοί κάνουν ότι κάνουν από χόμπι. Δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Δεν μας βοήθησαν ιδιαίτερα τα μικροεπιδόματα που δόθηκαν και μάλιστα με καθυστέρηση. Ήταν αστείο όταν έβλεπες δηλαδή ότι όλοι οι υπόλοιποι μπορούσαν να λειτουργήσουν και εμείς όχι.
Εν κατακλείδι, ήταν μια πολύ δύσκολη συγκυρία για όλους μας, δεν περάσαμε όμορφα, θεωρώ ότι θα έπρεπε να είχε υπάρξει διαφορετική διαχείριση στον κλάδο μας».
Μίλησέ μας για το cover του «Γλυφάδα Μαρακές»
«Όταν ήμουν μικρό παιδί και πήγαινα στη θάλασσα με τους γονείς μου, έπαιζε στη διαδρομή μια κασέτα με διάφορα κομμάτια των 90s. Ένα πολύ χαρακτηριστικό ήταν το “Γλυδάδα Μαρακές”. Μου άρεσε πολύ ο διαφορετικός ρυθμός του και φυσικά η φωνή της Κωνσταντίνας.
Πέρυσι λοιπόν, για κάποιο λόγο το ξανά άκουσα αυτό το κομμάτι και αποφάσισα να το κάνω cover. Πήρα λοιπόν τον φίλο μου Μάριο Λαζ Ιωαννίδη, που έκανε την παραγωγή, του λέω “έχω αυτό το κομμάτι, με αυτόν τον ήχο”, ήθελα κάτι λίγο πιο daft punk.
Η αλήθεια είναι πως έγινε πολύ γρήγορα, όπως και το βίντεο. Είχα μπει μέσα στην μπανιέρα, άνοιγα το ψυγείο και απλά του έλεγα “τράβα”! Πολύ χαλαρά, το απολαύσαμε πολύ γενικά!»
{https://www.youtube.com/watch?v=9i66xoVW6vY&t=27s}
Έχεις κάνει ένα cover τραγουδιού με τη Χριστίνα Σάλτη. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
«Μία από τις πολύ καλές συνεργασίες που είχα μέσω του J2Us είναι και αυτή με τη Χριστίνα Σάλτη. Στο τελευταίο επεισόδιο του 2021, υπήρχε μεγάλη συγκίνηση γιατί είχαμε περάσει πολύ όμορφα και ξαφνικά, έρχεται η Χριστίνα και μου λέει “θες να κάνουμε ένα cover”; Ε κι εγώ πολύ απλά της απαντάω “ναι”!
Μετά από κάποιες μέρες επικοινωνήσαμε και μου είπε πως θα της άρεσε να τραγουδήσουμε το “say something” από christina Aguilera. Η Χριστίνα είναι ένα κορίτσι που εκτιμώ βαθύτατα για τον χαρακτήρα της, έχει πολύ καλή ποιότητα φωνής και μου αρέσει η αυθεντικότητα με την οποία εκφέρει τα κομμάτια της.
Έτσι ξεκινήσαμε στο studio της Panik με τον Μάριο Ψιμόπουλο να κάνει την παραγωγή και προέκυψε ένα αποτέλεσμα που ευχαριστηθήκαμε πολύ και οι δύο. Με τη Χριστίνα έχουμε γενικότερα μια αμοιβαία εκτίμηση - και μουσική, αλλά και πολύ καλές σχέσεις.
Είναι από τα άτομα με τα οποία έχουμε κρατήσει επαφή, γατί όταν μπαίνεις σε μία δουλειά δεν είναι πάντοτε σίγουρο ότι θα βρεις ανθρώπους που να ταιριάζετε. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για την Εβελίνα Νικόλιζα από το J2Us.
{https://www.instagram.com/p/CMZ5y0rlBQ5/}
Έχεις γράψει και δικό σου τραγούδι. Πώς προέκυψε η έμπνευση για το «Βυθίζομαι»;
«Η όλη φάση του κομματιού αυτού έγινε επίσης μέσα σε μερικά λεπτά. Ένα βράδυ, το καλοκαίρι του 2018, είχε καθίσει ο κολλητός μου ο Στέλιος στο δωμάτιό μου, είχε πάρει την κλασσική κιθάρα που έχω και απλά έπαιζε μια συγκεκριμένη συγχορδία…
Τώρα θα το περιγράψω πολύ κινηματογραφικά: Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, έτσι όπως φυσούσε ο αέρας την κουρτίνα, πήρα το κινητό, πάτησα το rec, και έχοντας δίπλα μια ποιητική συλλογή της θείας μου, Κατερίνας Καβαλιεράτου, με τίτλο «Με της Χρυσούλας τα κεριά, μια βραδιά…», έκανα κάποιες παραλλαγές στους στίχους.
Εκείνη τη στιγμή δηλαδή έκοβα λέξεις και σε μερικά λεπτά έβγαλα τη μελωδία, πάνω στο ακόρντο που έπαιζε ο Στέλιος!»
{https://www.youtube.com/watch?v=ZLNCZdsoILY}
Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι σου αρέσει ο αυθορμητισμός και η έμπνευση της στιγμής.
«Η αλήθεια είναι αυτή. Είμαι εν μέρει του προγράμματος, αλλά γενικά το πρόγραμμα με πιέζει. Στη μουσική ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν μου έχει βγει κάποιο “πρέπει”, ότι έχω κάνει ήταν επειδή μου ήρθε εκείνη τη στιγμή. Έτσι βγήκε δηλαδή το “Βυθίζομαι”».
Οι επιρροές σου στο καλλιτεχνικό κομμάτι προέκυψαν μέσα από την οικογένεια;
«Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια μουσικής σε πολλά σχολεία, ενώ υπήρξε και διευθύντρια στο Μουσικό Σχολείο του Πειραιά, γι’ αυτό κι εγώ ήρθα σε επαφή με τα άτομα από εκεί. Έχει εξαιρετική φωνή, αλλά δεν ασχολήθηκε περαιτέρω με τη μουσική όπως ασχολούμαι εγώ τώρα.
Μετέπειτα η νονά μου, που έχει το Αττικό Ωδείο Αμφιάλης, ήταν εκείνη που “έσπρωξε” ουσιαστικά τη μητέρα μου να με γράψει και να ξεκινήσω στα 8 μου μαθήματα στο ωδείο, μέχρι τα 16 που πήρα το δίπλωμα αρμονίας».
Επομένως η οικογένειά σου «αγκάλιασε» το ότι διάλεξες τον δρόμο της μουσικής;
«Στην αρχή οι δικοί μου είχαν κάποιες επιφυλάξεις η αλήθεια είναι, δεδομένου ότι δεν είναι ένα επάγγελμα βιοποριστικά “εύκολο”, ειδικά στα πρώτα σου βήματα.
Βέβαια, το ότι έκανα μαθήματα υποκριτικής, βρήκα καθηγητή, ήμουν σε δύο θεατρικές ομάδες, έδωσα στο Εθνικό, έφευγα από το πανεπιστήμιο (έχω τελειώσει Ιστορία και Φιλοσοφία των Επιστημών στο ΕΚΠΑ) για να πάω να κάνω και κανένα μάθημα υποκριτικής... δεν τα γνώριζαν αυτά τότε!
Κάποια πράγματα δεν μπορούσαν μεν να τα καταλάβουν, όμως ήταν πάντα υποστηρικτικοί, δεν θέλησαν ποτέ να με κρατήσουν πίσω. Το σημαντικότερο είναι να ακούς τις ανάγκες του παιδιού σου».
Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή και τη μουσική σου;
«Θα έλεγα πως ο έρωτας είναι από τα πιο σημαντικά στοιχεία που μπορεί να έχει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του. Εμένα μου φέρνει μια ισορροπία, ψυχική και σωματική.
Όσον αφορά τη μουσική, αρκετές φορές μπορεί να είσαι καλά στα ερωτικά σου για παράδειγμα και στα μουσικά σου να βιώνεις την απόλυτη απογοήτευση. Η το ακριβώς αντίθετο. Δεν σημαίνει ότι αυτά τα δύο πάντοτε θα συγκλίνουν.
Αυτή την περίοδο βέβαια είμαι ερωτευμένος... και είμαι ευτυχισμένος που είμαι ερωτευμένος!»
Τι περιμένουμε να δούμε από σένα στο άμεσο μέλλον;
«Αυτό που υπάρχει στα σκαριά είναι μια συναυλία με τη Νατάσα Μποφίλιου, στις 8 Σεμπεμβρίου στο Θέατρο Βράχων. Άμεσα δεν έχω κάτι άλλο που μπορώ να πω με σιγουριά, υπήρχε ένα πλάνο, που φαίνεται όμως ότι δεν θα πραγματοποιηθεί. Θέλω πάντως να κάνω πράγματα φέτος και κυρίως πάνω στο σολιστικό κομμάτι».
