Το Φεβρουάριο του 1927, ο Νίκος Καζαντζάκης πήγε από την Αίγυπτο στο Σινά, όπου έμεινε περίπου 15 ημέρες ως απεσταλμένος της εφημερίδας «Ελεύθερος Λόγος». Η πορεία στην έρημο, το άγριο τοπίο, το «θεοβάδιστον όρος» του υπέβαλλαν το σκληρό πρόσωπο του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης, όπως σημειώνεται.
Το απομονωμένο μοναστήρι, που υψώνεται σαν φρούριο στη μέση της ερήμου, φάνταζε στα μάτια του Καζαντζάκη σαν ένα ακόμη σύμβολο του ανθρώπινου αγώνα.
Έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης:
«Έπειτα από τριήµερη πορεία στη φοβερήν έρηµο, ευτύς ως αντίκρισα τις µοναστηριακές ανθισµένες µυγδαλιές η καρδιά µου εσκίρτησε.
Εδώ διαλογίστηκα, υπάρχει µια ανώτερη ανθρώπινη συνείδηση, εδώ νικά η αρετή των ανθρώπων την έρηµο.
Κ’ ύστερα αναπνέοντας τον υψηλόν αέρα απάνου στα ιερά τείχη της Μονής ένιωσα τούτο:
Το ακρότατο το πιο επικίνδυνο φυλάκιο των Ελληνικών παρατάξεων είναι η Ιερά Μονή του Σινά.
Όχι µόνο γιατί υψώθη πάντα φρούριο της Ελληνικής και της Χριστιανικής Ιδέας, αλλά προπάντων γιατί µέσα στην έρηµο, επί 14 αιώνες, από τα τείχη τούτα, ο Σιναΐτης Ακρίτας µάχεται, νικά µε την πίστη, µε την επιµονή, µε την αγάπη, τις σκοτεινές φυσικές κι ανθρώπινες δυνάµεις που θέλουν να πνίξουν την ψυχή -των καιοµένων και ου κατακαιοµένων- του µαχόµενου ανθρώπου.
Εµπιστοσύνη στην αξία της πίστεως, της επιµονής και της αγάπης – ιδού το ανώτατο µάθηµα που µου έδωσε το φρούριο της Αγίας Αικατερίνης».
