Ήταν το ευρωπαϊκό πρόσωπο της ΝΔ. Με δωδεκαετή απολογισμό στον άξονα Στρασβούργο -Βρυξέλλες και καλή θητεία στην κυβέρνηση Καραμανλή.
Με τον Μητσοτάκη μπορούσε να είναι καλός Επίτροπος, αν και ήθελε το υπουργείο Παιδείας. Κατέληξε στο υπουργείο Εργασίας.
Ως αντιπρόεδρος στο κόμμα και θριαμβευτής επί του Γεωργιάδη στο ψηφοδέλτιο -αλλά και «παιδί της οικογένειας»- υποτίθεται πως είχε κάποια «δικαιώματα». Π.χ. το δικαίωμα της νομοθετικής πρωτοβουλίας.
Φευ! Μια μέρα έγινε ότι και με τους υπολοίπους. Από το μέγαρο Μαξίμου του έστειλαν ένα νομοσχέδιο: πάρτο και πήγαινέ το στη Βουλή να γίνει νόμος.
Το είχαν έτοιμο από καιρό, αλλά δεν μπορούσαν να εμπιστευτούν τον Βρούτση.
Ότι ο Κωστής Χατζηδάκης δεν έχει την «ιδιοκτησία» του εκτρώματος που ανατρέπει τις εργασιακές σχέσεις προκύπτει από τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να το υπερασπισθεί.
Άρχισε αμήχανα, προχώρησε ερασιτεχνικά, συνέχισε επιθετικά, κατέληξε προκλητικά.
Όπως ο νόμος του στήνει στον τοίχο τον κόσμο της εργασίας, ο ίδιος πυροβολεί τον εαυτό του χωρίς έλεος - για να του βάλει καλό βαθμό ο Σκέρτσος.
Είναι σαν τον Κλούνεϊ στο Gravity, που βρέθηκε να περιπλανάται στο αχανές διάστημα - χωρίς καν τη Σάντρα Μπούλοκ.
Τη μια λέει ότι εξασφαλίζει χρόνο για τους εργαζομένους και δεν θα μείνουν στα κλαριά οι ελιές τους - που δεν έχουν.
Την άλλη ότι δεν χάνουν εισόδημα, γιατί μπορεί να μην παίρνουν λεφτά αλλά θα παίρνουν ρεπό.
Την Τρίτη εισάγει την θεωρία του γάμου στη σχέση εργοδότη εργαζομένου: αν δεν μπορούν μαζί καλυτέρα να χωρίζουν.
Το νομοσχέδιο είναι νιτρογλυκερίνη στα θεμέλια της κοινωνίας, γιατί καταργεί τη σχέση των «κοινωνικών εταίρων» που διαμορφώθηκε στο χρόνο και αποτυπώθηκε στην εργασιακή νομοθεσία.
Ταραχώδης, αλλά τελικά λειτουργική. Οι δυο πλευρές έχουν απόθεμα εμπιστοσύνης – παρά τις εντάσεις τους – και πάντα βρίσκουν την άκρη.
Το νομοσχέδιο Μητσοτάκη-Χατζηδάκη τινάζει στον αέρα το σχήμα ταξικής συνύπαρξης -δια της αναμέτρησης και της διαπραγμάτευσης- στο οποίο στηρίζεται η παραγωγική διαδικασία.
Προσπαθώντας να τα δώσει όλα στους εργοδότες, με τον ευφημισμό «προστασία των εργαζομένων», βάζει την υπογραφή του στην πιο ακραία θεωρία του Μητσοτάκη: δεν χρειάζονται συνδικαλισμοί, απεργίες και διαπραγματεύσεις.
Αποφασίζει ο εργοδότης και αν επιχείρηση πάει καλά κάτι θα βγάλει και για το προσωπικό.
Το σχήμα δεν θα δουλέψει. Οι εργαζόμενοι δεν αγοράζουν την επιστροφή στο «σφάξε με Αγά μου αγιάσω».
Οι εργοδότες -αν εξαιρεθούν οι μεγάλες εταιρίες, με τις ανελέητες γραμμές παραγωγής σε συνθήκες κάτεργου- αντιλαμβάνονται ότι κάποιοι κηρύσσουν για λογαριασμό τους -ταξικό- πόλεμο που δεν τους ωφελεί.
Το μαχαίρι που τους δίνει ο Μητσοτάκης για να κόβουν μόνοι τους και το πεπόνι, στο τέλος θα αποδειχτεί εργαλείο για χαρακίρι.
Πρώτος πέφτει επάνω του ο Χατζηδάκης.
