Αν ήταν πρόσωπο του Χριστιανικού μαρτυρολογίου, θα ήταν όσιος που δεν πρόλαβε να γίνει άγιος. Οι συναξαριστές θα τον ανέφεραν στις υποσημειώσεις του ομαδικού εορτολογίου και κανείς ναός δεν θα αφιερωνόταν στη χάρη του..
Και στις δυο περιπτώσεις θα ήταν θύμα. Ακριβώς αυτό συμβαίνει και τώρα που είναι προβεβλημένος λοιμωξιολόγος. Θύμα.
Πρώτα του πολιτικού μάρκετινγκ που τον εγκατέστησε στο ρετιρέ της δημοσιότητας, ως αναγκαίο αξεσουάρ επιστημονικής επικύρωσης στην επιχείρηση «ηγετοποίησης» του Κυριάκου Μητσοτάκη -στον Α΄ κορονοϊό, την περασμένη άνοιξη.
Στη συνέχεια έγινε θύμα της υπερβάλλουσας δόξας που απέκτησε και τον καθιστούσε αγαπημένο πρόσωπο των Ελλήνων. Περισσότερο οικείο και συμπαθές από τον Πρωθυπουργό.
Τον διάλεξε – ανάμεσα σε εξ ίσου καλούς επιστήμονες- για την ομάδα του, για τους ιδίους λόγους που τον είχε διαλέξει και πριν από 12 χρόνια ο Δημ. Αβραμόπουλος ως υπουργός Υγείας: ήταν έγκυρος, αλλά ακίνδυνος, λόγω χαρακτήρα.
Όταν φύσηξε περισσότερος αέρας στα πανιά του , από όσο μπορούσε να γίνει ανεκτό από ένα σύστημα που κάνει πολιτική με την κατασκευή πρωθυπουργικού «image», άρχισε να γίνεται ανυπόφορος .
Ειδικά οσάκις στην Επιτροπή που διοικούσε, έδινε περισσότερη σημασία στους αλγόριθμους και στην επιστήμη του , από όσο στις πολιτικές ανάγκες της κυβέρνησης που υπαγόρευαν τις υγειονομικές αποφάσεις.
Ως «αγαθός» της παρέας, δεν κατάλαβε ότι την ήμερα που ο Μητσοτάκης τον προσφώνησε δημόσια ως «Σωτήρη» -και τον εμφάνισε σαν αυτόν που του προβάλει τις διαφάνειες- άρχισε η αποκαθήλωσή του.
Ο Χαρδαλιάς ασκούσε ιμπέριουμ απέναντι του, τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ διαγκωνίζονταν στην αναζήτηση άλλων συναδέλφων για τα παράθυρα τους, η ειδησεογραφία των non papes τόνιζε ότι «τις αποφάσεις παίρνει ο Πρωθυπουργός» - που είχε ήδη κόψει το τροπάριο «ακούμε τους επιστήμονες».
Οι «πληροφορημένοι» δημοσιογράφοι μιλούσαν πλέον για κυβερνητικές επιλογές «ερήμην του Τσιόδρα». Οι πραγματικά πληροφορημένοι, μετέφεραν τις διαφωνίες του στην Επιτροπή σε μια γκάμα θεμάτων: από την καραντίνα και τον εμβολιασμό, μέχρι τη λειτουργία της αγοράς και τα σχολεία.
Ηταν η στιγμή να σκίσει τη γάτα δίνοντας -όπως είχε κάθε δικαίωμα -στη δημοσιότητα τα πρακτικά της Επιτροπής του, που ζητούσε η αντιπολίτευση. Τα κράτησε στο συρτάρι του και χωρίς να το καταλάβει, μαζι τους έκλεισε και τον εαυτό του.
Υπο την πίεση που δέχεται πλέον η κυβέρνηση- λόγω των δικών της λαθών, παραλείψεων και σκοπιμοτήτων, που άφησαν τη χώρα ανοχύρωτη στη επέλευση του Β κορονοϊού- παρακάμπτοντας και σ αυτό την επιτροπή Τσιόδρα- δεν χρειάζεται πλέον τους επιστήμονες, ως άλλοθι.
Αλλωστε είναι γεμάτα τα τηλεπαράθυρα από προθύμους να γνωματεύσουν για οτιδήποτε -και για το αντίθετο του.
Προέχουν οι πολιτικές επιλογές. Εξ αρχής προείχαν, αλλά ο Τσιόδρας ήταν απαραίτητος για να τις εξανθρωπίζει.
Όπως ηταν και οι «άνθρωποι που μαζεύουν τα σκουπίδια και τα παιδιά του delivery», που ανέφερε σε όλα τα «διαγγέλματα» της πρώτης φάσης ο Πρωθυπουργός και σε κανενα της δεύτερης.
Η Επιτροπή δεν ήθελε τουρισμό χωρίς ελέγχους, ήθελε καραντίνα στη Θεσσαλονίκης, δεν έκρινε ότι πρέπει να ανοίξουν τα σχολεία, είχε άλλες απόψεις για το λιανεμπόριο , τον εκκλησιασμό και τη μετάβαινα από το ίδιο κουτάλι- χωρίς να βάζει στη ζυγαριά το θρησκευτικό συναίσθημα, που αν μη τι άλλο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί στην περίπτωση Τσιόδρα.
Αλλά η κυβέρνηση είχε τους λόγους της να αποφασίζει χωρίς την Επιτροπή. Συνεχίζει παρά το ανθρώπινο – αλλά και οικονομικό και κοινωνικό -κόστος.
Η εμβληματική παρουσία του καθηγητή Τσιόδρα είναι εμπόδιο τώρα. Από τροφοδότης της κυβέρνησης προπαγάνδας περί επιτυχίας, μπορεί να γίνει πυρπολητής της.
Οσο ως επιστήμονας βλέπει να μεγαλώνει ο κατάλογος των νέκρων και να μικραίνει η κυβερνητική απόσταση από την πολιτική σκοπιμότητα λόγω ενδεχομένων εκλογών, οι αντιδράσεις του μπορούν να γίνουν απρόβλεπτες.
Απόσυρση τώρα – για συγκεκριμένους λόγους: ο Σωτήρη Τσιόδρας είναι, εκτός των άλλων , και θύμα της κάλπης...
