Από σοβαρό στήριγμα του Κυριάκου Μητσοτάκη για την ηγεσία της ΝΔ, ο Αντώνης Σαμαράς γίνεται πρωταγωνιστής στο πρώτο σοβαρό επεισόδιο της πρωθυπουργίας του.
Το πρόβλημα για το μέγαρο Μαξίμου είναι ότι έχει κάποια δίκια με το μέρος του.
Πρώτο: Ενώ συμπορεύθηκαν στην εναντίωση στις Πρέσπες, ο Μητσοτάκης σήμερα γίνεται οπαδός της συμφωνίας και στέλνει -από το βήμα της Βουλής- τον Σαμαρά στους ακροδεξιούς και γραφικούς των συλληπτηρίων.
Στα οποία, ωστόσο, μετείχαν ο αντιπρόεδρός και η σύζυγος του Κυριάκο κι ένα μάτσο σημερινοί υπουργοί. Όπως στα 12 μίλια στο Ιόνιο, που πριν απέρριπτε αλλά τώρα νομοθετεί με το απίστευτο επιχείρημα «εγώ δεν είπα τίποτε», τώρα λέει για τα συλλαλητήρια «εγώ δεν συμμετείχα». Όχι και πολύ «αντρίκιο», που θα έλεγε ο Μεσσήνιος πολιτικός.
Δεύτερο: Ενώ στο σκάνδαλο Νοβάρτις είχαν κοινή γραμμή ότι πρόκειται για σκευωρία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Μητσοτάκης στη Βουλή είπε στον Τσίπρα «να ζητήσει συγνώμη από τον Πικραμένο». Αλλά όχι και από τον Σαμαρά. Το πιάσαμε το υπονοούμενο.
Υπάρχουν και άλλα.
Όταν έγινε πρωθυπουργός, ο Μητσοτάκης ξέχασε τι όφειλε στον Σαμαρά και τον άφησε χωρίς ρόλο: ούτε επίτροπος, ούτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ενώ κυκλοφορεί πως σχεδιάζει να τον αφήσει και έξω από τη Βουλή. Στα ελληνοτουρκικά, ο σημερινός πρωθυπουργός λέει πως αν υπάρξουν υποχωρήσεις στο Αιγαίο θα έλθει η ώρα της Θράκης.
Ακούγεται σαν καταγγελία για εθνική ανεμελιά, για έναν πρωθυπουργό που ασκεί πολιτική με προσωπική διπλωματία. Παραβλέποντας τις πάγιες θέσεις της χώρας, της ΝΔ και τις απόψεις του υπουργού Εξωτερικών. Υπάρχει, λοιπόν, η κρίσιμη πολιτική ύλη που χρειάζεται ο πρώην πρωθυπουργός για τον δεύτερο Μητσοτάκη που βρίσκεται απέναντι.
Από την προσωπική πικρία, μέχρι τις πολιτικές κωλοτούμπες και τις υπόγειες διαδρομές στα εθνικά θέματα. Όπερ έδει δείξαι. O Μητσοτάκης βρίσκεται μπροστά σε εσωκομματικά κρίση, με θραύσματα που πέφτουν και στο υπουργικό συμβούλιο. Για τη διαχειριστεί πρέπει να διασφαλίσει ότι οι εσωκομματικοί συσχετισμοί στη Βουλή δεν θα μεταβληθούν εναντίον του.
Καθώς πρόκειται για θέματα συνείδησης, δεν μπορεί να καταφύγει στην κομματική πειθαρχία. Αν κάποιος κρίνει ότι πρόκειται να υποστεί βλάβη η πατρίδα, δεν θα υποκύψει στη γραμμή ενός πρωθυπουργού που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι. Εκεί ποντάρει ο Σαμαράς και ανέλαβε ο Άκης Γεροντόπουλος να το μεταβιβάσει.
Στα μητσοτακικά περί «γραφικών και ακροδεξιών» που εμφιλοχώρησαν στις συγκεντρώσεις εναντίον της συμφωνίας των Πρεσπών, σχολίασε: «Χαιρόμαστε όταν ο πρωθυπουργός ανοίγει τα χαρτιά του και του υποσχόμαστε ότι τα μάτια της συνείδησής μας θα μένουν πάντα ανοιχτά». Είναι προειδοποίηση που δεν μπορεί να παραβλέψει ο πρωθυπουργός.
Βάσισε την άνοδό του στην πρωθυπουργία σε συνθηκολόγηση με τη ακροδεξιά και την αναβάθμιση της ακραίας πτέρυγάς της ΝΔ - που κληρονόμησε από τον Σαμαρά. Σε ένα συντηρητικό κόμμα, η επίκληση στην «εθνική συνείδηση» ως σαμαρική σημαία αποδιαρθρώνει την κοινοβουλευτική ομάδα .
Έτσι, καθιστά την κυβέρνησή του ανίκανη να επικυρώσει στη Βουλή οποιαδήποτε συμφωνία με τη Β. Μακεδονία και την Τουρκία. Όλο και περισσότερο με ριμέικ του 1993 μοιάζει. Τ’ άκουσες τα νέα πατέρα;
