iEidiseis.gr | ΕΙΔΗΣΕΙΣ από την Ελλάδα & όλο τον κόσμο

Οι συνθήκες στην Ιταλία και την Ελλάδα δεν είναι ίδιες. Όμως κάποια συμπεράσματα από αυτοκτονικές συμπεριφορές καλό είναι να εξαχθούν όσο είναι καιρός. Γιατί η ώρα των συνεργασιών πλησιάζει.

Ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο.

Ουσιαστικά εκβιάζουν, με μεθόδους μαφίας. Η κυβέρνηση των αρίστων, που δεν μπορούσε τους άξεστους Μαδουραίους, και μέσα σε τρία χρόνια συγκρότησε το επιτελικό, οικογενειακό, παρακράτος.

Λεονταρίζουν, λοιπόν, εκ του ασφαλούς, βγάζουν πύρινους λόγους στο Συνέδριο της ΝΔ, καλούν τους Ουκρανούς να συνεχίσουν μέχρι να ηττηθεί ο Πούτιν, αλλά όταν έρχεται η ώρα του εμπάργκο στην μεταφορά ρωσικού πετρελαίου, εκεί μπερδεύονται οι γραμμές της Ιστορίας και με χαρακτηριστική ευκολία περνάνε στην « λάθος πλευρά».

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος ένα είναι βέβαιο. Επιβεβαιώθηκε στην Ουγγαρία, το δείχνουν οι μετρήσεις στην Γαλλία. Την ώρα της μεγάλης κρίσης - και εξ αιτίας της- η Ακροδεξιά σηκώνει απειλητικά κεφάλι και αξιοποιεί τις επιπτώσεις από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που φτωχοποιούν λαϊκά στρώματα και μεσαία τάξη.

Είναι επείγον επιτελεία - μέσα και έξω από τα προοδευτικά κόμματα- να εργαστούν για την προγραμματική σύγκλιση ώστε η αλλαγή με σταθερότητα να καταστεί στην συνείδηση των ανθρώπων στόχος ελκυστικός και πραγματοποιήσιμος.

Αν, λοιπόν, δούμε αποκλιμάκωση της έντασης να ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο θα συμβαίνει. Νομίζω και ελπίζω οτι ούτε η Δύση ούτε η Ρωσία θα περάσουν την κόκκινη γραμμή για την Ουκρανία, όταν υπάρχει εναλλακτική συμβιβαστική διέξοδος.

Το συμπέρασμα από αυτή την περιπέτεια είναι ότι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό δεν υπάρχει άλλη λύση από τον διάλογο, τον συμβιβασμό και στο τέλος Χάγη.

Έχοντας την ευθύνη του καλλιτεχνικού προγράμματος στα τρία πρώτα Φεστιβάλ έζησα όλες τις πλευρές της πολυκύμαντης σχέσης του Μίκη με το κόμμα. Ασκήσεις ισορροπίας ανάμεσα στην κομματική γραμμή και τις εκάστοτε προτιμήσεις της και το τεράστιο βάρος της παρουσίας η της απουσίας του Μίκη.

Αν ο πρωθυπουργός ήθελε πράγματι διακομματική συναίνεση όφειλε να αυτονομήσει τη θέση της Πολιτικής Προστασίας και να προχωρήσει σε διαβούλευση με τις πολιτικές δυνάμεις για πρόσωπα και δομές. σχολιάζει ο Νίκος Μπίστης για τον ανασχηματισμό και το φιάσκο με τον Ευάγγελο Αποστολάκη.

Πιστεύω ότι αν παραμείνει αταλάντευτος σε αυτή την γραμμή πλεύσης πρώτα θα ωφεληθεί ο τόπος και ακολούθως ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία. Θα καταλάβουν και οι δύσπιστοι ότι αυτός ο δρόμος είναι όχι μόνο ο σωστός αλλά και ο πιο σύντομος για την νίκη στις κάλπες.

«Kάποιοι θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο βλάπτουν την κυβέρνηση. Αναδεικνύονται σε μεγάλους χορηγούς της ΝΔ και του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου» σημειώνει ο Νίκος Μπίστης ασκώντας σφοδρή κριτική στην Άννα Ελεφάντη και στο σχόλιο της για την Μαρία Σάκκαρη και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Αν η αναγνώριση της κρίσης είναι σημαντική και όρος sine gua non, εξ ίσου σημαντική είναι η διαδρομή μέχρι την συγκρότηση ενός πειστικού σχεδίου. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι εύκολη υπόθεση και είμαι βέβαιος ότι απαιτεί πνευματικό μόχθο.

Ο Γκουτέρες απορρίπτει λύση δύο κρατών – που είναι τόσο νέα όσο οι διχοτομικές προτάσεις του Ραούφ Ντενκτάς- και θεωρεί ότι η πολιτική ισότητα υλοποιείται μόνο με τα συμφωνηθέντα στο παρελθόν και αποτυπώνονται κυρίως στην εκ περιτροπής Προεδρία και τις μεικτές αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου. Όλα τα άλλα είναι λόγια για να μην υπάρξει λύση.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά την πολεμική του στην συνθήκη των Πρεσπών σταδιακά απομακρύνθηκε – χωρίς όμως και να αποκοπεί τελείως – από τις θέσεις της σχολής του ενεργού διαλόγου και της επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών μέσω του οδικού χάρτη με τρεις σταθμούς: διάλογος, συνεννόηση, Χάγη.

Το πρώτο βήμα για το μορατόριουμ θα έπρεπε να το κάνει η κυβέρνηση και όχι η αντιπολίτευση. Θα ήταν ένα έξυπνο μέτρο, από αυτά που αγωνιωδώς αναζητά. Δεν το έκανε. Αυτό δεν απαλλάσσει την αξιωματική αντιπολίτευση από την υποχρέωση να επιμείνει στην αναζήτηση συναινέσεων.