Ο Γιάννη Βογιατζή έβαλε το δικό του λιθαράκι στο σινεμά που όλοι αγαπήσαμε και διέγραψε μία μεγάλη καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί. Για όλα αυτά και άλλα πολλά μίλησε στην εκπομπή «Προσωπικά» με την Έλενα Κατρίτση.
«Το μικρόβιο της υποκριτικής το κόλλησε νωρίς με την ανάγνωση ενός ποιήματος σε μια αίθουσα του δημοτικού σχολείου στο Αλιβέρι, πριν από ογδόντα οκτώ χρόνια», είπε και πρόσθεσε: «Ο πατέρας του, όμως, ήταν ανένδοτος. Ακόμα και όταν έμαθε ότι παίζει στο σανίδι δεν το αποδέχτηκε και μάλιστα όταν τον ρωτούσαν εκείνος αρνούνταν πως είχε γιο ηθοποιό. Η μητέρα του ήταν αλλιώς, όμως. Πάντα έβρισκε σε εκείνη τον σύμμαχο που αναζητούσε, τον άνθρωπο που τον στήριζε σε κάθε του βήμα».
Ο κινηματογράφος ήρθε τυχαία στη ζωή του, όπως εξομολογείται.
«Όταν πάρω έναν ρόλο αισθάνομαι ότι έχω την ευθύνη και ενός άλλου ανθρώπου. Με κάνει ευτυχισμένο γιατί αισθάνομαι ότι έχω δυο ζωές. Όταν κάνεις πρόβες για ένα έργο τότε αισθάνεσαι να ξαναμοντάρεις μια νέα ζωή μέσα σου. Ξέρω για τον κάθε ήρωα, πού τρώει, πού κοιμάται, τί φοράει. Ξέρω πώς είναι το σπίτι του, γιατί αλλιώς δεν θα ‘χω το θράσος και την αναίδεια να υποδυθώ αυτόν τον άνθρωπο. Τι υποδύομαι; Μόνο εκείνη τη στιγμή που με δείχνει ο κινηματογράφος; Μα αυτός ο άνθρωπος δεν είναι μόνο οι δύο ώρες. Κρατάει μια ολόκληρη ζωή».
Μιλώντας για τη σύζυγό του θυμήθηκε όλα τα όμορφα που έζησαν μαζί αλλά και τις δυσκολίες προς το τέλος καθώς έπασχε από Αλτσχάιμερ.
«Ερχόταν και έβλεπε τις παραστάσεις και όσα μου έλεγε τα έπαιρνα της μετρητοίς γιατί μου τα έλεγε ένας άνθρωπος που πραγματικά με αγαπούσε. Με έπιανε αυτό που λένε τρακ, αλλά τρακ δημιουργικό, ήθελα να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου και να της τον προσφέρω. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, είχε Αλτσχάιμερ και οι γιατροί και οι φίλοι μου μού είπαν να την πάμε σε κάποιο ίδρυμα, με γυναίκα αποκλειστική. Πήγαινα λοιπόν για πρόβα και μετά πέρναγα τη μέρα μαζί της κι αυτή μου έδινε κουράγιο γιατί ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Ήταν μία κυρία και όσοι τη γνώρισαν, το ήξεραν».