Ο Σταμάτης Φασουλής υποδέχτηκε τη Δανάη Μπάρκα για μια μεγάλη εξομολόγηση για τη ζωή του όπως είναι τώρα, το παρελθόν του και την μεγάλη θεατρική καριέρα.
Περιγράφοντας τον χαρακτήρα του, τόνισε πως έχει ανασφάλειες: «Αλλάζω καθημερινά ως άνθρωπος, κάποιες φορές και προς το χειρότερο. Άλλες φορές μένω έκπληκτος με κάτι που σκέφτομαι ενώ άλλες απογοητεύομαι.
Η ειλικρίνεια δεν είναι πανάκεια. Η αλήθεια μπορεί να είναι κάποιες φορές δολοφονική. Σπάνια είμαι ειλικρινής με την έννοια της απόλυτης αλήθειας. Θέλω να ακούσω μια αλήθεια που θα με κάνει να προχωρήσω μπροστά, όχι μια που θα με καταρρακώσει.
Δεν μπορώ να περιγράψω τον εαυτό μου ούτε με 1.013 λέξεις. Ο κόσμος έχει την ιδέα ότι είμαι γοητευτικά αντιπαθής. Όταν μπαίνω σε ένα εστιατόριο και θέλω να πάω στο τραπέζι μου, παίρνω βαθιές ανάσες, ξεφυσάω, σκέφτομαι τι θα πουν οι άλλοι. Νιώθω ότι κάθομαι και από πίσω μου θα κοιτάξουν τη φαλάκρα μου. Δεν είμαι άρρωστα ανασφαλής.
Φοβάμαι την κατάπτωση του σώματος και του πνεύματος, θα ήθελα να φύγω πριν φτάσω σε αυτήν την κατάσταση. Ακόμα δεν έχω κλάψει για τον θάνατο της μητέρας μου ενώ έχουν περάσει 21 χρόνια. Δεν μπόρεσα καν να πλησιάσω το φέρετρό της», είπε για την αντίδρασή του.
Ο Σταμάτης Φασουλής θεωρεί πως ήταν ευνοημένος στην διάρκεια της καριέρας του: «Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις επιθεώρηση στην Ελλάδα του 2024. Η αυτολογοκρισία είναι από τους κυριότερους λόγους της δυσκολίας. Στα χρόνια της δικτατορίας υπήρχαν 3 άτομα που μας λογόκριναν. Είναι τελείως διαφορετικό το να σε λογοκρίνουν άλλοι και το να λογοκρίνεις εσύ τον εαυτό σου.
Φαντάζομαι θα έχω πολλά απωθημένα, χωρίς αυτά δεν μπορούμε να ζήσουμε. Θα ήμουν αχάριστος αν είχα επαγγελματικά απωθημένα. Μπορεί να δούλεψα πολύ αλλά ήμουν και τυχερός. Με βοήθησαν άνθρωποι από εκεί που δεν το περίμενα, χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Δε με αγαπάω πάντα, δεν είμαι πολύ ευχαριστημένος από τον εαυτό μου. Θα μπορούσα να έχω κάνει καλύτερα κάποια πράγματα, με εμπόδισαν οι ευκολίες μου, η εξυπνάδα μου και ότι σπαταλήθηκα σε έρωτες. Έχω υποτιμήσει αλλά και υπερεκτιμήσει τον εαυτό μου, είμαι δειλό άτομο.
Στο θέατρο μπορεί να τολμήσω αλλά στη ζωή μου όχι. Έπρεπε να είμαι πιο αυστηρός με τον εαυτό μου στον τρόπο που χειρίστηκα την καριέρα μου.
Η αγάπη είναι πάνω από τον άνθρωπο, είναι κάτι πολύ περίεργο. Νομίζω πως δεν αγαπήθηκα όπως θα ήθελα. Δεν βλέπω με το ίδιο μάτι τη ζωή όπως πριν χρόνια. Ένας άνθρωπος μετά τα 60 είναι σαν να μην υπάρχει στον δρόμο.
Ζω τη ζωή μου σαν ταινία. Όταν ήμουν μικρός στο χωριό μου στη Σαλαμίνα, κάθε φορά που ήθελα να φτάσω στην πόρτα της πίσω αυλής διέσχιζα τον δρόμο σαν διαφορετικός ήρωας. Φοβάμαι ότι οι άνθρωποι δε θα με αγαπήσουν. Η λαχτάρα μου να με αγαπήσουν είναι πολλές φορές καταστροφική», πρόσθεσε.
