Η Χίλντα Ηλιοπούλου μίλησε για το θέατρο και τους λόγους για τους οποίους δεν μετάνιωσε ποτέ που ακολούθησε τα βήματα του πατέρα της, Ντίνου Ηλιόπουλου, παρά τις δυσκολίες. Επίσης αναφέρθηκε στη συμμετοχή του γιου της στις «Ψυχοκόρες» του ΑΝΤ1.
Η ηθοποιός μίλησε στον Ανδρέα Θεοδώρου και το περιοδικό Λοιπόν και τόνισε πως υπάρχει ταλαιπωρία στο επάγγελμα του ηθοποιού, αλλά και αγάπη.
-Υπήρξαν στιγμές που μετανιώσατε για την απόφασή σας να γίνετε ηθοποιός;
Όχι, ποτέ. Ήξερα ότι είναι μια δουλειά που παίζει πολύ με το συναίσθημα, με την αυτοπεποίθηση, με την αβεβαιότητα ότι όλα είναι μια έτσι και αλλιώς. Ήξερα ότι θα υπάρχει μια ταλαιπωρία, αλλά όταν αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις, δεν σε ενοχλούν αυτά τα πράγματα. Πάντα προχωράς. Η αλήθεια είναι πως έχω ζήσει από τη δουλειά μου και ποτέ δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι άλλο. Είναι μια ευλογία αυτό.
-Υπήρξαν φορές που το τηλέφωνο δεν χτύπησε για δουλειά και αγχωθήκατε;
Φυσικά και πάρα πολύ συχνά έχει συμβεί να μην χτυπάει το τηλέφωνο. Νομίζω όμως ότι είναι το πάθος αυτής της δουλειάς που δεν σου επιτρέπει να το βάλεις κάτω. Είναι και μια δουλειά το θέατρο που ποτέ δεν σταματάει, ξέρεις ότι μέχρι τα 90 σου αν μπορείς παίζεις. Δεν έχει κύκλο που κλείνει.
-Υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός στη δουλειά σας;
Φυσικά και υπάρχει, ηλικιακός ρατσισμός. Το βιώνουμε όλοι, όπως και άλλα αρνητικά του χώρου αυτού. Όμως προσωπικά και πάλι δεν το βάζω κάτω. Θα συνεχίσω να θέλω αυτά που θέλω.
Η Χίλντα Ηλιοπούλου με την αδερφή της, Εβίτα
-Το θέατρο λειτούργησε για εσάς ψυχοθεραπευτικά;
Το θέατρο είναι θεραπεία. Ένας καλλιτέχνης για μένα είναι πολύ τυχερός άνθρωπος. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς το θέατρο.
-Κληθήκατε να ανεβείτε στο σανίδι ενώ βιώνατε μια απώλεια;
Όταν ο πατέρας μου ήταν στην εντατική και εγώ νεαρή, είχα παραστάσεις. Έτρεχαν τα δάκρυα την ώρα που τραγουδούσα και χόρευα, γιατί ήμουν στο «Γκριζ», αλλά έπαιζα. Είναι δύναμη το να καταφέρνεις πράγματα στη ζωή, οπότε δεν λύγισα. Ξεπέρασα αυτό το εμπόδιο και τη δυσκολία και αυτό είναι σούπερ δύναμη.
-Ακολούθησε κάποιο από τα παιδιά σας τον καλλιτεχνικό δρόμο;
Είναι και τα δυο καλλιτέχνες στη φύση τους, στην ψυχή τους. Η κόρη μου είναι σχεδιάστρια, οπότε κατά κάποιον τρόπο έχει ακολουθήσει έναν καλλιτεχνικό δρόμο. Ο γιος μου σπουδάζει οικονομικά, αλλά φέτος συμμετείχε στις «Ψυχοκόρες». Ήταν κάτι που του προέκυψε, βρέθηκε μπροστά του και τον επέλεξαν. Του αρέσει πολύ αυτή η δουλειά , πέρασε πάρα πολύ καλά στα γυρίσματα και μετά τις σπουδές του σκέφτεται να προχωρήσει ίσως υποκριτικά.
-Τι συμβουλή δώσατε στον γιο σας, όταν σας είπε πως θα πάρει μέρος στις «Ψυχοκόρες»;
Κανένας δεν μπορεί να δώσει μια συμβουλή, εφόσον δεν τον ρωτήσει κάποιος. Το σίγουρο είναι ότι επιβεβαίωσα τη διάθεσή του. Ότι είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο, για την ευθύνη, του τι μπορεί να βρει μπροστά του. Ξέρουν πώς είναι αυτή η δουλειά. Είναι και εκείνα τα εγγόνια του Ηλιόπουλου, έχουν ένα όνομα στο κεφάλι τους.
