Ο Κώστας Μπίγαλης συνάντησε τη Λιλή Πυράκη και μίλησε στο podcast Restart για τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισε.
Το ξεκίνημα της καριέρας του δεν ήταν εύκολο
Αφού όπως είπε ο Κώστας Μπίγαλης χρειάστηκε να περάσει ένα διάστημα μέχρι να έρθει η επόμενη επιτυχία. Ακόμη και μετά από τη μεγάλη πορεία του I miss you. «Εγώ, όταν έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο, επί έναν χρόνο δεν πούλησε τίποτα. Γιατί ήμουν από μικρή εταιρεία και τα ραδιόφωνα στην Αθήνα δεν με έπαιζαν. Ενώ πέντε χρόνια πριν από αυτό, είχα κάνει το νούμερο ένα της χρονιάς με το I miss you, σαν Big Alice. Ήμουν απογοητευμένος και λέω, «πάει , αυτό ήταν».
Δηλαδή, σκεφτόμουν όταν έγραφα τα τραγούδια «θα πάω με ένα CD, θα μπει ένα CD στα δισκάδικα και θα πάει τώρα ο κόσμος μέσα σε όλη αυτή την πληθώρα των δίσκων, των CDs, να βρει το δικό μου»… Ήμουν πραγματικά πολύ ανασφαλής και έλεγα «μπα».
Επειδή και τα τραγούδια μου ήταν και τελείως διαφορετικά από ό,τι κυκλοφορούσε τότε, λέω «μπα, τελείωσε». Πραγματικά, τον πρώτο χρόνο δεν πούλησα τίποτα και ήμουν απελπισμένος. Γιατί είχα και οικονομικά προβλήματα, ήμουνα ένα χάλι μαύρο, δηλαδή, πραγματικά.
Όμως μετά από περίπου ένα χρόνο, υπήρχε τότε από τις εταιρείες δίσκων μία συλλογή Top 20. Το είχαν κάνει έτσι, τα 20 καλύτερα, και όποιος έμπαινε σε αυτό, είχε τη δυνατότητα να κάνει ένα δωρεάν βίντεο κλιπ με μία εταιρεία τότε, τη Στέφη.
Λοιπόν, εγώ τίποτα. Είχα κάνει το δίσκο και καθόμουν. Δούλευα σε κάτι μαγαζιά, ούτε έλεγα τραγούδι από το δίσκο, τίποτα, σαν να μην
υπήρχε ο δίσκος. Ξαφνικά η εταιρεία αποφασίζει να κάνει μία τοποθέτηση, σε περίπου 1500-1200 κομμάτια θυμάμαι. Που τότε θεωρούνταν πωλήσεις και αυτά. Ενώ δεν ήτανε στην πραγματικότητα, έμπαιναν αρχικά στα ράφια.
Έτσι, με την τοποθέτηση αυτή μπήκα στο νούμερο 19. Κάτω κάτω, στον πάτο. Αλλά είχα τη δυνατότητα να κάνω ένα δωρεάν βιντεοκλιπ», πρόσθεσε.
Από την κορυφή που ήταν μέχρι λίγο πριν ξεσπάσει η μεγάλη οικονομική κρίση, έφτασε στην πτώχευση
Χαρακτηριστικά αναφέρει πως οι προσπάθειές του για ανοίγματα στο εξωτερικό δεν καρποφόρησαν. «Αυτή η δεκαετία του 2010 ήταν δύσκολη για εμένα γιατί δε μου έκατσαν αυτά που έψαχνα στο εξωτερικό. Τα οποία δεν τα έψαχνα μόνο για το onore, παρόλο που εγώ τα λεφτά τα σκέφτομαι πάντα τελευταία. Έχω αυτό το κουσούρι, δυστυχώς.
Ήθελα να κάνω κάτι σαν συνθέτης, γιατί θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο δημιουργό παρά οτιδήποτε άλλο. Και αυτές οι δύο περιπτώσεις το 2004 στην Γερμανία και το 2008 στο Νάσβιλ που σαν συνθέτης θα μπορούσα να μπω και να αρχίσω να βγάζω χρήματα.
Δε μου έκατσαν και στο διάστημα που έκανα τις προσπάθειες αυτές, ζούσα με κάρτες, δάνεια, να πληρώνω το ένα δάνειο. Το προσπαθούσα δηλαδή γιατί δεν είχα δραστηριότητα, δεν είχα εισόδημα. Κάτι δικαιώματα παίρναμε αλλά δεν έφταναν.
Ήταν μία δύσκολη δεκαετία αυτή και το 2009 δήλωσα πτώχευση. Τότε, λέω μέχρι εδώ ήμουνα. Και τότε είχα ένα σπίτι, το μόνο σπίτι που είχα κάνει και είπα «Κωστάκη, δε μπορείς να το κρατήσεις αυτό το σπίτι».
Γιατί είχα πάρει ένα δάνειο και δεν γινόταν. Και λέω τι να κάνω, θα το πουλήσω. Το πήρα απόφαση και το πούλησα. Τώρα μένω από κάτω, στο πατρικό μου το σπίτι και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Ένα μικρό σπιτάκι 65 τετραγωνικά που είναι το σπίτι που μεγάλωσα, όλες οι αναμνήσεις μου οι παιδικές και είμαι μια χαρά.
Γιατί με ρωτάνε και μου λένε «καλά, δε σε πειράζει που από πάνω, είναι ένα σπίτι, 210 τετραγωνικά και εσύ μένεις από κάτω»… Λέω «παιδιά, ναι, τελικά, δεν με πειράζει». Άλλοι θα έφευγαν δε θα μπορούσαν να το αντέξουν. Εγώ είμαι μια χαρά». Είπε ο Κώστας Μπίγαλης.
