Η Άριελ Κωνσταντινίδη περιμένει σε λίγες ημέρες να γεννήσει το τρίτο της παιδάκι. Για το οποίο έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Ειδικά από τη στιγμή που η ηθοποιός αποκάλυψε πως ήταν μια συνειδητή εγκυμοσύνη με δότη. Μάλιστα λόγω της στενής φιλίας της με τον Κώστα Κιμούλη γράφτηκε πως αυτός είναι ο πατέρας του παιδιού της.
Παρόλα αυτά η Άριελ Κωνσταντινίδη προχωρά παρακάτω χωρίς να ασχολείται με τα δημοσιεύματα. Ακόμη και αυτά που κάνουν εκτενή λόγο για την ηλικία στην οποία αποκτά το τρίτο της παιδί. Χαρακτηριστικά αναφέρει στη συνέντευξη της στον Παναγιώτη Βαζαίο για το Λοιπόν, πως αντιμετωπίστηκε σαν ύποπτη.
-Αν μπορούσατε να στείλετε ένα μήνυμα σε όλες τις γυναίκες άνω των 50, που είτε δεν έχουν τεκνοποιήσει, είτε επιθυμούν να το ξανακάνουν, τι θα τους λέγατε;
Να ακολουθήσουν την καρδιά τους. Όχι το μυαλό τους. Όχι τις φωνές γύρω τους. Και να πω και κάτι πολύ σημαντικό: δεν είναι απαραίτητο να γίνεις μάνα για να ολοκληρωθείς. Αυτές είναι ανοησίες. Είναι κοινωνικά στερεότυπα που δεν ισχύουν για όλες. Η μητρότητα είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Εγώ, για παράδειγμα, ήμουν μαμά πριν κάνω παιδιά.
Ήμουν γονέας στους ίδιους μου τους γονείς, στις αδερφές μου, στους φίλους μου. Έπαιζα αυτόν τον ρόλο από παιδί. Η μητρότητα έχει να κάνει με τη δημιουργία. Με το πόσο δημιουργικός είσαι ως άνθρωπος, με τις ιδέες σου, με το πώς δίνεις ζωή, όχι μόνο βιολογικά. Δεν σε κάνει μόνο η μήτρα μάνα. Σε κάνει η πρόθεση. Η αγκαλιά. Η προσφορά. Η δημιουργικότητα.
-Το ότι κάποια στιγμή τα media σας παρουσίασαν ως ζευγάρι με τον Κώστα Κιμούλη, σας ξάφνιασε;
Όχι, δεν με ξάφνιασε καθόλου. Το περιμέναμε κιόλας. Πολλές φορές το λέγαμε και μεταξύ μας, σαν αστείο, ότι «θα το γράψουν αυτό, θα το κάνουν». Είναι αυτή η ανάγκη που έχει ο κόσμος και ειδικά τα media να τακτοποιεί τα πράγματα σε κουτάκια. Πώς γίνεται, δηλαδή, μια γυναίκα να είναι μόνη της; Να, να της βρούμε έναν σύντροφο. Να βάλουμε μια ωραία κορνίζα του ζευγαριού. Με τον Κώστα έχουμε μια σχέση χρόνων, βαθιά ανθρώπινη, οικογενειακή. Όχι, δεν μπήκα καν στη διαδικασία να ασχοληθώ.
Επειδή μας έχουν δει και σε πρεμιέρες και κοινωνικά, ήταν αναμενόμενο. Δεν με ενόχλησε, αλλά δείχνει πόσο ανάγκη έχει ο κόσμος να «τακτοποιεί» για να νιώθει ασφάλεια. Οτιδήποτε είναι έξω από το γνωστό πλαίσιο, μια γυναίκα μόνη, μια διαφορετική πορεία, τους φοβίζει. Και κάπως έτσι, εμένα με παρουσίαζαν σχεδόν σαν… ύποπτη. Όπως λέμε στα αστυνομικά δελτία, «η 53χρονη»… Είναι τραγικό αν το σκεφτείς. Τραγικό για την κοινωνία μας.
