Το φαινόμενο, σημειώθηκε τόσο τον χειμώνα του 2016 όσο και του 2017, αν και είχαν άνοιξαν σημαντικά μεγαλύτερες τρύπες στη δεκαετία του 1970, ξεπερνώντας την έκταση της Νέας Ζηλανδίας, δηλαδή πάνω από 260.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Τώρα, οι επιστήμονες έχουν καταλάβει το γιατί εμφανίζονται τέτοιες μεγάλες τρύπες, γνωστές ως polynyas, που σημαίνει στα ρώσικα «τρύπα στον πάγο».
Η έρευνα, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature και αναδημοσιεύει το Mashable, χρησιμοποίησε παρατηρήσεις από μεγάλους πλωτήρες στον απομακρυσμένο ωκεανό, δορυφόρους της NASA, ακόμη και αισθητήρες, που είχαν συνδεθεί στα κεφάλια θαλάσσιων ελεφάντων.
Αυτό που διαπίστωσαν οι επιστήμονες είναι ότι τις τρύπες ανοίγει ζεστό νερό, το οποίο σπάει τον πάγο και βγαίνει στη επιφάνεια.
Και υπάρχουν όλο και περισσότερες ενδείξεις ότι αυτές οι εντυπωσιακές περίοδοι θέρμανσης του νερού μπορεί να αρχίσουν να συμβαίνουν συχνότερα, λόγω της κλιματικής αλλαγής.
Οι τρύπες ανοίγουν γρήγορα και ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση και σε αυτό παίζουν ρόλο και μυστηριώδεις υποβρύχιες δίνες.
Κοντά σε αυτές τις τρύπες υπάρχει ένα τεράστιο υποβρύχιο βουνό, «σαν ένα Έβερεστ κάτω από τον ωκεανό», το σχήμα και η τοπογραφία του οποίου ενισχύουν την κίνηση των θερμών ρευμάτων προς στην επιφάνεια.
Ωστόσο οι ερευνητές έπρεπε να δώσουν απάντηση στο ερώτημα γιατί οι polynyas δεν εμφανίζονται κάθε χρόνο, αν και το Maud Rise, όπως λέγεται το βουνό, «υπάρχει συνεχώς».
Το βασικό συστατικό της περιοχής είναι οι βίαιες καταιγίδες, με ανέμους σε ταχύτητες τυφώνα. Οι άνεμοι διαταράσσουν το νερό κάτω από τους πάγους, καθώς περνούν από ρωγμές και κοιλότητες.
Ως συνέπεια της γενικής διαταραχής του κλίματος του πλανήτη, οι ατμοσφαιρικοί επιστήμονες αναμένουν ότι οι άνεμοι, οι οποίοι περιβάλλουν την Ανταρκτική, θα γίνουν ισχυρότεροι, κάτι που θα μπορούσε να σημαίνει πολύ περισσότερες τρύπες στους πάγους.
Επιπλέον, η ίδια ανοδική πορεία της θερμότητας θα μπορούσε να βρει το δρόμο της προς τα όλο και πιο ευάλωτα ράφια πάγου της Ανταρκτικής, οδηγώντας στο λιώσιμο του παγετώνα.
