Μια δεύτερη ευκαιρία ζωής θεωρεί ότι κέρδισε ένας γυναικολόγος που δραστηριοποιείται σε γνωστό ιδιωτικό μαιευτήριο της Αθήνας και στις αρχές Μαρτίου είχε την ατυχία να κολλήσει τον κορονοϊό πριν προλάβει να αναπτύξει ανοσία από τον εμβολιασμό…
Ο Κωνσταντίνος Αργυράκης έφτασε ένα βήμα πριν από τον θάνατο, βίωσε την απελπισία και τον σωματικό πόνο ενώ ακόμα και σήμερα προσπαθεί να ξεπεράσει τα συμπτώματα και το σοκ…
Σε μια πολύ προσωπική και ειλικρινή ανάρτησή του στο λογαριασμό του στο facebook αναφέρει αναλυτικά την ιστορία και μάς κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι, αν ένας έμπειρος γιατρός βίωσε την παραμονή στο νοσοκομείο και τη ΜΕΘ τόσο βαριά, για τους μη γιατρούς θα πρέπει να είναι μια φοβερή εμπειρία την οποία επιδεινώνει και η απομόνωση από την οικογένεια…
Ο κ. Αργυράκης με τον οποίο το iEidiseis επικοινώνησε και έλαβε την άδειά του για δημοσιοποίηση σημειώνει με νόημα:
«Στις αρχές Μαρτίου του 2021 είχα την ατυχία να έρθω σε επαφή με τον Κορονοϊό και να ξεκινήσει η περιπέτεια μου και η γνωριμία μου με το αληθινό πρόσωπο της πανδημίας.
Εισήχθη στο νοσοκομείο Σωτηρία, όπου μετά από σύντομη παραμονή στην 2η Πνευμονολογική κλινική του νοσοκομείου λόγω επιδείνωσης της συμπτωματολογίας μου χρειάστηκε να μεταφερθώ και νοσηλευθώ στην μονάδα Εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) όπου και παρέμεινα διασωληνωμένος για τρεις βδομάδες ( 24 μέρες ) η νοσηλεία μου διήρκησε 41 μέρες συνολικά.
Τα προβλήματα δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά συνεχίστηκαν και μετά την αποσωλήνωση και έξοδο μου από την ΜΕΘ.
Προβλήματα που είχαν να κάνουν με την παραμονή στην μονάδα εντατικής θεραπείας όπως η μεγάλη απώλεια μυϊκής μάζας( Έχασα περίπου 25 kg σωματικού βάρους) που είχαν σαν αποτέλεσμα την αδυναμία βάδισης κατάποσης και γενικά μια γενικευμένη κακουχίας, και μιας περιφερειακής πολυνευριτιδας ( ευτυχώς αναστρέψιμης ) που μου έδινε μούδιασμα και παραισθήσεις σε κάποια τμήματα των άκρων.
Θυμάμαι στην αρχή που ζήτησα να πιω νερό, μου δώσαν λίγο με τη σύριγγα και πήγα να πνιγώ. Είχα χάσει το αντανακλαστικό της κατάποσης και φυσικά δεν ήταν μόνο αυτό δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε ένα μπουκαλάκι νερό για να πιω με το καλαμάκι λίγο αργότερα η διατροφή μου ήταν να με ταΐζουν τσάι και κρεμούλες. Με το κουταλάκι όπως αυτό που δίνει ο παππας την Θεία Κοινωνία.
Δεν θα μιλήσω για το σωματικό πόνο που ένιωσα όταν χρειαζότανε να μου κάνουν τις θεραπείες και τις ενδοφλέβιες ενέσεις.
Ενα θα πω μόνο ότι όταν άνοιξα τα μάτια μου για πρώτη φορά είχα δύο στατο δεξιά και αριστερά από το κρεβάτι και τρέχανε στα χέρια μου εφτά ή οχτώ διαφορετικά φάρμακα ταυτόχρονα, όπως δεν θα ξεχάσω τον πόνο που ένιωθα κάθε φορά που προσπαθούσαν να μου πάρουν αέρια αίματος. Μία φορά θυμάμαι ότι με τρυπήσανε περίπου 25 φορές για να βρούνε την κερκιδική αρτηρία , ο πόνος μου ήταν απερίγραπτος ( σκέτο βασανιστήριο ) έκλαιγα ( ίσως μόνο σαν μωρό να έχω κλάψει περισσότερο ) και παρακαλούσα το θεό να βρούνε φλέβα για να μ’ αφήσουν ήσυχο.
Ο πόνος αφόρητος ίσως γιατί στην προσπάθειά τους άγγιζαν ή το κερκιδικό ή το ωλένιο νεύρο με αποτέλεσμα να νιώθω λες και μου περνούσαν ένα πυρωμένο σίδερο που έφτανε μέχρι τον ώμο και κατέβαινε και παρακάτω, νόμιζα πως όταν φτάσει στην καρδιά θα πέθαινα, τόσο πολύ χωρίς υπερβολή !…..
Εμπειρία βασανιστήριο που δεν την εύχομαι ούτε σε φίλο, ούτε σε εχθρό.
Όταν τέλειωσε η θεραπεία μου και στην 2η Πνευμονολογική κλινική του «Σωτηρία», μεταφέρθηκα για αποθεραπεία και φυσική αποκατάσταση σε ένα ειδικό κέντρο post COVID-19 όπου και παρέμεινα για 20 μέρες παρά την αρχική πρόβλεψη ότι θα πρέπει να μείνω δύο μήνες μέχρι και τελική επαναφορά της υγείας μου.
Ίσως όλα αυτά να είχαν αποφευχθεί εάν είχα προλάβει να κάνω ανοσία μέσω του εμβολιασμού.
Πράγμα που για κακή μου τύχη δεν είχα κάνει.
Επειδή ο ιός είναι εκεί έξω και είναι υπαρκτός, δεν ξέρω και δε μ’ ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή εάν είναι τεχνητός και παρασκευασμένος σε εργαστήριο η τον έφτιαξε η ίδια η φύση.
Αυτό που ξέρω είναι ότι είδα τον Χάρο με τα μάτια μου, και ανθρώπους να μπαίνουν στη μονάδα και να μην τα καταφέρνουν, είδα κόσμο να τρέχει απελπισμένα να σώσει όλους αυτούς που ήταν διασωληνωμένοι στη μονάδα όταν εγώ είχα αποσωληνωθεί και είχα μείνει για 2 -3 μέρες για παρακολούθηση εκεί πριν ανέβω στο δωμάτιο.
Στιγμές και σκηνές που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου. Όλα αυτά με έχουν σημαδέψει βαθιά όπως και όλους τους υπόλοιπους που ήταν στην ίδια κατάσταση με εμένα.
Τώρα που έχει περάσει όλη αυτή η απίστευτη ταλαιπωρία για μένα αλλά και για τους οικείους μου θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς οι οποίοι με οποιοδήποτε τρόπο συμπαραστάθηκαν στην σύζυγό και στα παιδιά μου τις ημέρες της νοσηλείας μου. Μέρες που εγώ ήταν αδύνατον να έχω κάποια επαφή με εκείνους η εκείνοι με εμένα. Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τους γιατρούς τους νοσηλευτές και όλο το προσωπικό του ΓΝΑ ΣΩΤΗΡΙΑ, που βοήθησε στην γρήγορη και ακέραια αποκατάσταση της υγείας μου.
Ακόμα έχω να πω σε όλους όσοι αψηφούν τον κίνδυνο ότι ο ιός είναι εκεί έξω και μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να μολύνει τον οποιοδήποτε, συμβόλαιο με το θεό δεν έχει κάνει κανένας.
Το πως θα ανταπεξέλθει ο κάθε οργανισμός και ο κάθε άνθρωπος δεν μπορεί να το ξέρει παρά μόνο όταν κολλήσει, αυτό έγινε και με μένα που δεν είχα αρρωστήσει ποτέ μου, που είχα μια πάρα πολύ καλή υγεία, που δεν είμαι καπνιστής, και παρόλα ταύτα μπήκε σε μεγάλο κίνδυνο η ζωή μου.
Μετά απ’ όλα αυτό νομίζω ότι μπορώ σαν άνθρωπος αλλά και σαν γιατρός, να δώσω συμβουλή σε όλους αυτούς που αψηφούν τον κίνδυνο και το παίρνουν ελαφριά προσέξτε προσέξτε καλά, διαφυλάξτε την υγεία σας, τους οικείους σας, και τους ανθρώπους στο κοινωνικό σας περιβάλλον Τηρείτε τους κανόνες υγιεινής, κρατάτε αποστάσεις για την δίκη σας προστασία, και τον άλλων , καλό είναι εάν μπορέσετε να κάνετε γρήγορα κάποιο εμβόλιο, πιστεύω ότι είναι το μοναδικό όπλο ενάντια σε αυτή την πανδημία γιατί ακόμα και αν κολλήσετε τον κορονοϊό η εμπειρία έχει δείξει ότι θα είναι πολύ μα πολύ ηπιότερα και τα συμπτώματα και ταλαιπωρία και η δική σας αλλά και τον οικείων σας.
Δεν αξίζει σε καμία περίπτωση να κάνουμε τα παλικάρια και τους ήρωες με ασθένειες όπως ο κορονοϊός δυστυχώς η υγεία δεν είναι κάτι που προσφέρεται με κόκκινη κορδέλα σαν δώρο από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, γι’ αυτό καθένας πρέπει να την διασφαλίσει και να την προσέξει ως κόρην οφθαλμού ο ίδιος.
Η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό για αυτό ας το διαφυλάξουμε με τον καλύτερο τρόπο, Γιατί μόνο όταν έχουμε υγεία μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στην ζωή και να πετύχουμε τους στόχους μας.
Κλείνοντας θέλω να πω:
Ότι νιώθω ευλογημένος από το Θεό για αυτή την δεύτερη ευκαιρία ζωής που μου έδωσε».
